Labels

Tuesday, November 18, 2008

Βίκυ, Κριστίνα, Μπαρτσελόνα του ιδιοφυούς Γούντι Άλλεν


"Δραματική κομεντί, αμερικανικής και ισπανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Γούντι Άλεν, με τους Χαβιέ Μπαρδέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ρεμπέκα Χωλ.
Η ιστορία : Δυο νεαρές Αμερικανίδες, η Βίκι και η Κριστίνα, αποφασίζουν να περάσουν το καλοκαίρι τους στην ηλιόλουστη Βαρκελώνη. Η πρώτη είναι σοβαρή και στα πρόθυρα γάμου. Ενώ η δεύτερη είναι σεξουαλικά απελευθερωμένη. Και οι δυο θα γοητευτούν από τον αρρενωπό ζωγράφο Χουάν Αντόνιο, ο οποίος όμως ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την πρώην σύζυγό του, Μαρία Έλενα". Αυτά αναφέρονται στο : http://www.cosmo.gr/Cinema/Hellas/215465.html

Διαλέγω να γράψω γι' αυτήν την ταινία γιατί με εντυπωσίασε από διάφορες πλευρές.
Καταρχάς με εντυπωσίασε το σενάριο, ως γραφή, του Γούντι Άλλεν. Είναι σαν να ξεφυλλίζεις ένα καλό βιβλίο και ταυτόχρονα να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι τους ήρωες και την δράση. Η ίδια ακριβώς ταινία όμως αν γυριζόταν στην Αμερική δεν θα ήταν καθόλου η ίδια. Ενδεχομένως να ήταν και σχετικά αδιάφορη. Το ότι την γυρίζει στην Βαρκελώνη δίνει όλον τον ζεστό τόνο του Μεσογειακού κόσμου και επιπροσθέτως του καλλιτεχνικού. Έτσι η συντηρητικότητα των δύο Αμερικανίδων έρχεται σε μεγάλη αντιπαράθεση με το ελεύθερο πνεύμα των Ισπανών και η ξεχωριστή ομορφιά αυτής της πόλης με τα σπουδαία υπαίθρια αρχιτεκτονικά αριστουργήματα του Γκαουντί αναδεικνύουν την εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας σε σημειό να την κάνουν παραμυθένια.
Αυτό όμως που με εντυπωσίασε ξεχωριστά είναι οι ανατροπές της ταινίες. Το πώς ο έρωτας μπορεί να αλλοιώσει έναν άνθρωπο και να αλλάξει την ζωή του. Το πόσο καταρρεύουν στα δίχτυα του οι ιδεολογίες που πάνω τους μπορεί κάποιος να χτίζει την ζωή του. Και δεν είναι στιγμιαίο γεγονός αυτό. Ο Γούντι Άλλεν καταφέρνει να μας αποκαλύψει το τι σημαίνει η επιμονή στην προσπάθεια να κρατήσεις και να προχωρήσεις μια σχέση. Το πώς μπορεί έστω και για λίγο διάστημα να λειτουργήσει ένα ερωτικό τρίγωνο σαν αυτά για τα οποία κάποτε έγραφε ο Ίψεν.
Δεν καλλιεργεί ψευδαισθήσεις, ούτε παραμυθιάζει τον κόσμο. Η ταινία του είναι μια ταινία μεγάλης αλήθειας. Αρκεί μια ψυχική μετατόπιση, αρκεί μόνο μια ερωτική σπίθα για να ανατραπούν οι θεωρίες, όπως αρκεί και ένας ικανός χρόνος για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος τι αντέχει και τι δεν αντέχει, για ποιο πράγμα είναι πλασμένος και για ποιο όχι.
Θα μπορούσε αυτή η ταινία κάλλιστα να είναι μόνον δραματική και να βγαίνεις από την αίθουσα απολύτως ψυχοπλακωμένος έως απελπισμένος. Δεν βγαίνεις όμως έτσι. Αντιθέτως βγαίνεις με μια βαθιά κατανόηση του ανθρώπινου ειδιους και της ερωτικής δύναμης που είτε αντέχει είτε δεν αντέχει στον χρόνο, σου δίνει ένα νόημα ύπαρξης και ένα εφόδιο για να συνεχίσεις να ζεις με τρόπο ουσιαστικότερο από πριν. Πάρα πολύ σπουδαίο ρόλο σ' αυτό το γεγονός παίζει το βασικό μοτίβο ενός ελαφρού τραγουδιού που επαναλαμβάνει σχεδόν σαν παιδικό τραγουδάκι: Μπαρτσελόνα, Μπαρτσελόνα... και που καταφέρνει να κρατήσει από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας -όπου τα δύο κορίτσια επιστρέφουν στην Αμερική φαινομενικά όπως είχαν φύγει, η μία ξεκαθαρισμένη για την σχέση της και σταθερή, η άλλη γνωρίζοντας μόνον ό,τι δεν θέλει και αναζητώντας αυτό που δεν ξέρει τι είναι και θα την ικανοποιήσει,- μία ισχυρή κόντρα στην θλίψη που προκαλει το ανέφικτο που επιθυμούμε. Αυτή η κόντρα της μουσικής κάνει την ταινία, όχι κωμωδία όπως αναγράφεται στα διάφορα σάιτ, αλλά βαθιά ανθρώπινη και ελπιδοφόρα.
Το βλέμμα του σκηνοθέτη-σεναριογράφου δεν είναι μόνο τολμηρό, ακραίο και ριψοκίνδυνο. Είναι τρυφερό, επιεικές και γεμάτο συμπάθεια στην ανθρώπινη αδυναμία και το υπαρξιακό αδιέξοδο που βιώνουν οι άνθρωποι στις σχέσεις τους. Κατά την γνώμη μου είναι ένα βλέμμα ιδιοφυές και άκρως ποιητικό, ένα βλέμμα φωτεινό και γλυκό, γεμάτο θαλπωρή.
Το πάθος που κάποτε ζήσαμε δεν οδηγεί στην καταστορφή ή στην αυτοκτονία όταν πάψει να υπάρχει ή όταν οι συνθήκες ή ο ίδιος ο οργανισμός μας δεν το αντέξει. Το πάθος έτσι κι αλλοιώς έχει μικρή διάρκεια ζωής. Όμως αν σου έτυχε να το ζήσεις αποτελεί στην πραγματικότα ένα εφόδιο για να συνεχίσεις να ζεις, ενθυμούμενος, αλλά και λησμονώντας. Αξίζει να το υπερβείς προκειμένου να συνεχίσεις να ζεις γιατί η ίδια η ζωή έχει μεγαλύτερη αξία και απ' αυτό. Ο έρωτας είναι ένας θησαυρός που στο χέρι σου είναι να τον κρατήσεις όπως του αξίζει.
Όσο με απέλπισε και με θύμωσε η προηγούμενη ταινία που είδα: Ανάμεσα στους τοίχους, που βραβεύτηκε μάλιστα στο φεστιβάλ των Καννών, άλλο τόσο αυτή η ταινία με γέμισε ελπίδα και θάρρος. Να χαιρόμαστε τέτοιους ανθρώπους σαν τον σπουδαίο Γούντι Άλλεν!



18 comments:

  1. προτιμώ τα γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε! διότι οι ήρωες:
    1. Είναι μόνοι τους και δε δίνουν δεκάρα για κανένα και για τίποτα
    2. Δεν τους αγαπάει κανείς και δε δίνουν δεκάρα για κανένα και για τίποτα
    3. Σουλατσάρουν διαρκώς εδώ κι εκεί αλλά πάντα διαθέτουν τα κατάλληλα ποσά για μια επίσκεψη στο κοντινότερο μπαρ
    4. Δεν κάνουν ποτέ μπάνιο
    5.Στον κουρέα πηγαίνουν μόνο για να πουλήσουν τσαμπουκά
    6. Αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν σκεύος ηδονής και αυτές με τη σειρά τους τους βλέπουν μονάχα σαν πελάτες (εάν αυτό δεν είναι ειλικρίνεια τότε τι είναι;)
    7.Δεν αστοχούν ποτέ!
    8.Σε αντίθεση με τους "φίλους" τους ,το άλογό τους δεν τους εγκαταλείπει ποτέ!
    Κάπου εδώ θα σταματήσω γιατί αρχίζω και ζηλεύω......:))))) :))))))

    Παρ΄όλ΄αυτά επειδή σου άρεσε η συγκεκριμένη ταινία θα τη δω (πρέπει να είναι πολύ καλή)

    ReplyDelete
  2. Ο οχτάλογος του μοναχικού... Ηλιογράφου!
    Εγώ εδώ είμαι έτοιμη να την κάνω για Βαρκελώνη βρε!
    Πρώτον για να συναντήσω τον... ζωγράφο, και δεύτερον... τον Γκαουντί! -δεν συνεχίζω με τις άλλες έξι επιθυμίες μου, γιατί ενδέχεται και να σοκάρω...
    Φιλιά! Και ήρθε ο χειμώνας για τα καλά!

    ReplyDelete
  3. Ήθελα να δω και τις δυο ταινίες, "ανάμεσα στους τοίχους" κ αυτήν του Γούντι Άλλεν. Την πρώτη δεν την προτείνεις;

    ReplyDelete
  4. Δεν μπορώ να πω ότι δεν την προτείνω, γιατί τα γούστα των ανθρώπων διαφέρουν. Εμείς είμασταν μια παρέα 12 ανθρώπων όταν την είδαμε και όλοι βγήκαν ενθουσιασμένοι εκτός από μένα. Εγώ όμως έκοψα φλέβες. Δεν την θεωρώ με τίποτα καλλιτεχνικό έργο. Δεν έχει ωραία φωτογραφία, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το σενάριο, σκυλοβαρέθηκα να βλέπω διαρκώς την ίδια τάξη με τα παιδιά αυτά που ενώ βρίσκονται σε κοινωνικο-πολιτισμικό αδιέξοδο και υποτίθεται πως οι καθηγητές τους έχουν μια ευαισθησία απέναντί τους, η ταινία τελειώνει και σου δίνει στη μάπα το αδιέξοδο όλο να το χαίρεσαι. Θα μπορούσε να είναι απολύτως πραγματικό όλο αυτό, όπως ισχυρίζονται, αλλά εγώ από μία ταινία περιμένω κάτι περισσότερο από τον ωμό ρεαλισμό και ακόμα βαρέθηκα να βλέπω έργα που σου εντοπίζουν τα προβλήματα και σ' αφήνουν στο κενό. Θέλω, αν όχι λύσεις, τουλάχιστον προτάσεις, μία κίνηση προς το φως, προς τη θετική όψη της ζωής. Δεν δέχομαι με τίποτα ότι υπάρχουν αδιέξοδα απόλυτα. Και επειδή πολύς λόγος έγινε και για το προσόν της ταινίας που αφορά το ότι παίζουν κανονικοί μαθητές και κανονικοί καθηγητές, να πω, πως αυτό είναι πολύ εύκολο στον κινηματογράφο και δεν το θεωρώ ποσώς προσόν. Αν το ίδιο έργο παιζόταν από τους ίδιους στο θέατρο εκεί θα έβλεπαν την οικτρή αποτυχία τους. Γιατί το κινηματογράφος έχει τον τρόπο να διανθίζει και να σώζει, ενώ η σκηνή του θεάτρου σε αφήνει παντελώς γυμνό. Αν δεν έχεις φάει τα σωθικά σου στη δουλειά δεν στέκεσαι.
    Αν θέλει κάποιος να το δει ως ντοκυμαντέρ, τότε μια χαρά είναι και πάλι χωρίς σοβαρές προσδοκίες, θα έλεγα.
    Ελπίζω να σε βοήθησα λίγο, συνονόματή μου. Καλό μας βραδάκι!

    ReplyDelete
  5. Η ταινία είναι όντως υπέροχη. Καθόλου δήθεν και χωρίς περιττά στοιχεία. Έτσι απλά, ένα ταξίδι στον ερωτισμό, το πώς αυτός εκφράζεται ανάλογα με τις πεποιθήσεις σου, πόσο μπορείς να αφεθείς σ’ αυτόν, ποια είναι τα όρια σου και μέχρι που θα μπορούσες να “υποστηρίξεις” ένα ενδεχόμενο “πειραματισμό” σου στο καινούριο. Είδα τους ήρωες να ξεκινούν από κάποιο σημείο, να διαγράφουν ένα κύκλο και να καταλήγουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Ίσως τελικά να ήθελε να μας δείξει πως ενώ έχεις όλη την ελευθερία να κάνεις τις επιλογές σου, πάντα υπάρχει μέσα σου κάτι πιο δυνατό από αυτή την ελευθερία των επιλογών. Το μέχρι ποιο σημείο μπορεί να τις αντέξεις…
    Καλό σου μεσημέρι.

    ReplyDelete
  6. Χαβιέ Μπαρδέμ...
    Να μιλήσω για το περιεχόμενο, να μιλήσω για τη "συσκευασία";
    Άσε δεν λέω τίποτα, και φεύγω γρήγορα...
    Ύπαγε οπίσω μου πειρασμέ...

    Χα,χα,χα,χα,χα,χα,χα,χα!!!
    Φιλιά, τα λέμε ...

    ReplyDelete
  7. Καλωσόρισες Eleni Dafnidi στο σπίτι αυτό. Πολύ ωραία μας τα λες νομίζω. Οι ηρωίδες επιστρέφουν βέβαια εκεί από όπου ξεκίνησαν, αλλά δεν είναι πια οι ίδιες. Δεν ξέρουμε πώς θα χειριστούν την εμπειρία τους, και αυτό εν τέλει μας αφήνουν ελεύθερους να χειριστούμε εμείς την δική μας.
    Καλό σου βράδυ!

    ReplyDelete
  8. Άστα Artanis, άστα!
    Η πλάκα είναι πως είναι η τρίτη φορά που τον βλέπω εγώ τον Χαβιέ. Η πρώτη ήταν στο μοναδικό: Η θάλασσα μέσα μου. Όταν μου είχαν διηγηθεί την ταινία, τα είχα πάρει στο κρανίο με το θέμα της και την έκβασή της, όταν την είδα όμως σήκωσα τα χέρια ψηλά κι ας έχω ακόμα αντιρρήσεις με τον χειρισμό του φινάλε. Ψύχραιμη όμως απέναντι στον κύριο Χαβιέ!
    Μετά τον είδα στο : Ο έρωτας στα χρόνια της Χολέρας. Εκεί με εκνεύρισε και τον βαρέθηκα, μου φάνηκε πάρα πολύ γλυκερός. -Είμαι ζόρικια και το ξέρω, δεν πέφτω εύκολα-
    Εδώ όμως με κέρδισε τελείως.
    Συμπέρασμα: Είναι εξαιρετικός ηθοποιός -εκτός των άλλων...
    Φιλιά!

    ReplyDelete
  9. "εγώ από μία ταινία περιμένω κάτι περισσότερο από τον ωμό ρεαλισμό και ακόμα βαρέθηκα να βλέπω έργα που σου εντοπίζουν τα προβλήματα και σ' αφήνουν στο κενό. Θέλω, αν όχι λύσεις, τουλάχιστον προτάσεις, μία κίνηση προς το φως, προς τη θετική όψη της ζωής".

    Απομονώνω αυτό Βασιλική μου, αφού την ταινία του Άλλεν δεν την έχω δεί, και έχοντας πια διαβάσει διαφορετικές προσεγγίσεις.
    Η δική σου προσέγγιση με βρίσκει σύμφωνη. Όπως και το παραπάνω σχόλιό σου.
    Σκέφτομαι όμως ότι πολλές φορές επιλέγουμε ασυνείδητα ή αφηνόμαστε να εμπλακούμε σε καταστάσεις συναισθηματικές μόνο και μόνο γιατί το συγκρουσιακό όριο που μας δίνουν να γευτούμε μας χρειάζεται στο να εξελιχθούμε παραπέρα.
    Μάλλον τα ίδια σκεφτόμαστε :)))))
    Φιλιααααααααααααααααααααα

    ReplyDelete
  10. Καλή μου, τα ίδια σκεφτόμαστε εμείς οι δυο και ό,τι και να λέμε, αν κάτι είναι καλό και μας δονήσει, δεν υπάγεται σε νόμους, κανόνες και διατάξεις. Θυμάμαι τώρα την πιο τρελά ρεαλιστική και φρικαλέα ως προς την υπόθεση ταινία: Ο Τζόνυ πήρε το όπλο του. Δεν ξέρω πόσα βράδια δεν κοιμήθηκα, δεν ξέρω πόσες φορές έχει έρθει στο νου μου και πόσο με έχει καθορίσει κι ας ήταν σκληρή. ¨Ηταν σκληρή μ' αυτόν τον άγριο ρεαλιστικό τρόπο όμως που σου δίνει ένα χαστούκι για να το θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή... Καμιά φορά κι αυτό ίσως μας χρειάζεται...
    Φιλιά βρε, πολλά!

    ReplyDelete
  11. Η ταινία που αναφέρεις στο τελευταίο σχόλιο, είναι κορυφή...Όσο θυμάμαι την σκηνή του τσίρκο που διασχίζει την έρημο και μεταφέρει μαζί του τον ακρωτηριασμένο Τζόνι, ανατριχιάζω σύγκορμη...Ανθρώπινη και σκληρή, καμιά άλλη δεν συγκρίνεται μαζί της, εκτός ίσως από το επίσης αντιπολεμικό Ρεκβιέμ, κι ας μην είχε σχεδόν καθόλου διαλόγους...
    Άσχετο σχόλιο, αλλά δεν άντεξα να μην το αναφέρω...

    ReplyDelete
  12. Καθόλου άσχετο σχόλιο και σ' ευχαριστώ, δεν το έχω δει το Ρέκβιεμ και θα το αναζητήσω το συντομότερο!
    Καλό βραδάκι σ' εσένα και σε όλους!

    ReplyDelete
  13. καλο ξημερωμα Βασιλικη μου!

    Χρονια Πολλα!

    ειδα την ταινια..ομορφη πραγματι και μ ολη την ομορφη αισθηση που αφηνει,στο μυαλο τριγυρνα το τραγουδακι μπαρσελονα... αναλαφρα..

    φιλια πολλα!

    σ ευχαριστω

    ReplyDelete
  14. Βασιλικούλα πολύ όμορφη η κριτική σου και πολύ όμορφο και το έργο το οποίο το έχω δει. Ήταν από τα καλύτερα και τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα σε ότι αφορά τον πλούτο και τον καλλιτεχνικό κόσμο, το ευμετάβολο των ρόλων καθώς και τις αναζητήσεις των ηρώων.

    Να σου πω την αλήθεια αυτές τις μέρες εγώ προσωπικά, έχω σιχαθεί στην κυριολεξία αυτό το πρωτογενές παιχνίδι με σταρς.

    Και θεωρώ ότι το έργο αποτυπώνει απόλυτα ποια είναι η βαθιά πραγματικότητα αυτής της εσωτερικής αλλά και εξωτερικής τέχνης. Έχει έντονα ταξιδιωτικό χαρακτήρα, μου αρέσει το πρίσμα του λόγου των ηρώων, ένας άλλος κόσμος μακριά από τις ιδεολογίες του παρελθόντος. Θα μου επιτρέψεις βέβαια να πω ότι ο κόσμος μπορεί να μην αποκτά ψευδαισθήσεις βλέποντας κάτι τέτοιο, όμως η πλάνη του έρωτα και της φιλοδοξίας είναι ορατή! Καλό σου Σαββατοκύριακο!!

    ReplyDelete
  15. Μια Κυριακάτικη καλημέρα Νηφάλια Μέθη μου και με το καλό όλα να μας έρθουν, σε ό,τι ο καθείς μας αγωνίζεται και παλεύει!

    ReplyDelete
  16. Μενέλαε, καλημέρα σου!
    Συμφωνώ σε όλα, αλλά δεν νομίζω πως μπορούμε να βάζουμε πλάι πλάι τον έρωτα και την φιλοδοξία. Η φιλοδοξία, ναι, μπορεί να είναι και μάλλον είναι πλάνη μεγάλη. Αλλά ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής. Στο χέρι μας είναι να τον κάνουμε αληθινό ή πλανεμένο...

    ReplyDelete
  17. Ο Γούντι είναι μοναδικός. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός (στις ταινίες που έπαιξε ο ίδιος) και οι ατάκες του, τον κάνουν να ξεχωρίζει απ' τους άλλους. Δεν έχω δει ακόμη αυτή την ταινία, αλλά θα το κάνω όταν με το καλό γυρίσω πίσω, αφού ο Γούντι δεν είναι ακριβώς ο πιο εμπορικός σκηνοθέτης, κι έτσι σπάνια ταινίες του βρίσκουν το δρόμο προς την Ασία. Κι αν τον βρουν είναι μεταγλωττισμένες. Μέρα καλή

    ReplyDelete
  18. Να είσαι πάντα καλά Λάκη, το εύχομαι ολόψυχα!

    ReplyDelete

Σχόλια