Labels

Monday, November 5, 2007

Και μου είπε το Δέντρο


Και μου είπε το Δέντρο:
Στάσου Διαβάτη. Εγώ να προχωρήσω δεν μπορώ. Στάσου να μ’ ακούσεις.
Και στάθηκα.
Σε διάλεξα ανάμεσα στους πολλούς, γιατί εσύ ξέρεις ν’ ακούς τα λόγια των ανθρώπων, των δέντρων, των πουλιών. Την γλώσσα του ανέμου ανασαίνεις και στης φωτιάς τη γλώσσα ξέρεις ν’ αγαπάς.
Σ’ ακούω Δέντρο, είπα.
Μεγάλωσα, Διαβάτη, σε τούτη την αυλή. Εδώ γεννήθηκα δίχως ποτέ να μάθω πούθε ήρθα, ποιο φύσημα μ’ έσπειρε εδώ.
Κανείς δε μου εξήγησε τις εποχές. Δε μου ‘μαθε να μεγαλώνω. Ούτε να προστατεύομαι.
Μόνο ο Καιρός παντοτινός μου δάσκαλος και σύντροφος παντοτινός…
Συνέχισε, Δέντρο, μη διστάζεις, σ’ ακούω.
Την πρώτη μου την Άνοιξη, Διαβάτη, τότε που πρώτη μου φορά έβγαλα φύλλα καταπράσινα και χυμούς πλημμύρισα, νόμιζα πως θα πρασινίζω πάντα. Πως η λάμψη των καινούριων φύλλων μου που άστραφταν τρυφερότατα στο φως του ήλιου και στης σελήνης το απαλότατο άγγιγμα, δεν θα ‘χε τελειωμό. Πως τα πολλά παιδιά μου που αχόρταγα ρουφούσαν απ’ τη γη γλυκούς χυμούς, το τέλος δε θα το γνώριζαν ποτέ. Στάθηκε στα κλαδιά μου τότε ένα πουλί. κι έπειτα κι άλλο κι άλλο. Μέρα και νύχτα τραγουδούσανε τον έρωτα και τη χαρά να ζεις ελεύθερα. Πάνω μου χτίσανε φωλιά κι η συντροφιά τους ήτανε για μένα αιώνια. Το καλοκαίρι μου το πρώτο το νόμιζα απέραντο σαν ουρανό. Όμως δεν ήταν. Με νιώθεις Διαβάτη;
Ήρθε αέρας κρύος. Ήρθε και δυνατός. Δεν είχα δύναμη ν’ αντισταθώ και νόμιζα, -ακόμη νόμιζα-, πως φταίει η ηλικία μου που ήμουν μικρό κι αδύναμο. Απροστάτευτο. Διαβάτη, νιώθεις;
Είδα στο χώμα τα παιδιά μου, τα δικά μου τα παιδιά κατάχλωμα ν’ αργοπεθαίνουν και δεν μπορούσα ούτε να τ’ αγγίξω. Ένα ένα τα παιδιά μου στο χώμα μετρούσα κι ήμουν παιδί. Ένα παιδί στην καρδιά του χειμώνα τρομαγμένο. Απορημένο μπροστά στη βία των καιρών. Και λευκό, στα τέλη εκείνου του Δεκέμβρη. Ένα παιδί δίχως παιδιά, δίχως πουλιά που πέταξαν μακριά να βρούνε άλλες αγκαλιές, θερμότερες απ’ τη δική μου, την κρύα κι άδεια.
Έκλαψα τότε πρώτη μου φορά κι ήταν το κλάμα μου βουβό. Κάτω από το λιγνό μου τον κορμό το κατάπινε μ’ απόλυτη εχεμύθεια το χώμα. Δεν ήξερα ακόμα πως το κλάμα εκείνο επέστρεφε στη γη το χρέος μου για τους χυμούς που τόσο γενναιόδωρα με είχε κεράσει. Τότε δεν ήξερα. Διαβάτη, νιώθεις;
Μα ήρθε γρήγορα η δεύτερη η Άνοιξη. Κι έγιναν πάλι τα δάκρυα χυμός. Λησμόνησα τον πόνο των σκληρών στιγμών. Άρχισα πάλι να χαμογελώ, ν’ ανθίζω δεύτερη φορά και δεν το πίστευα πως μπορώ ακόμα να γεννώ. Όχι, καθόλου δεν το πίστευα. Ένιωθα το κορμί μου να τεντώνεται, να ψηλώνει, πιο θαρραλέα να απλώνει τα κλαδιά, πιο σίγουρα να κρατά τα νιογέννητα παιδιά. Κι ήρθαν πουλιά κι άλλα πουλιά, πολλά πανέμορφα γλυκόλαλα πουλιά.
Κι έτσι τα χρόνια κύλισαν ρυάκι κι άλλοτε χείμαρρος, λίμνη, ποταμός.
Κάθε Φθινόπωρο μία ρωγμή στο σώμα μου. Κάθε Χειμώνας κι ένα αλλιώτικο μαστίγιο. Φύλλο και χωρισμός. Κάθε πουλί μια μνήμη. Και κάθε Άνοιξη νέα μου αρχή, ξανά. Το κάθε Καλοκαίρι βασιλική χαρά σ’ αυτόν τον κήπο σπίτι μου δίχως ντουβάρια και σκεπή. Με νιώθεις…
Συνέχισε γλυκό μου, εδώ είμαι, για σένα είμαι σήμερα.
Διαβάτη μου, μεγάλωσα. Πιστός μου σύντροφος παντοτινός στάθηκε μόνον ο καιρός. Κι είναι ξανά Φθινόπωρο, Διαβάτη… πάλι χρυσό χωρίζομαι τα φύλλα τα χρυσά μου… πάλι θρηνώ κι ας το γνωρίζω πως η Άνοιξη κοντεύει. Μα ως εδώ που έφτασα, στην ηλικία αυτή τη δύσκολη, τόση ζωή και τόσο θάνατο που χώρεσα, τόσο που τα χόρτασα τα δυο τους… πρώτη φορά Διαβάτη μου, απευθύνομαι σε άνθρωπο, -αν είσαι ολότελα άνθρωπος εσύ που νιώθεις τη δική μου γλώσσα. Σπάει η φωνή μου, ντρέπομαι να σου το πω, μα δεν μπορώ, θα σου το πω Διαβάτη…
Με κούρασαν οι εποχές Διαβάτη μου. Γέρασα πια. Δεν το παραπονούμαι κι ο Θεός το ξέρει. Μόνο που τώρα, τώρα μια χάρη θα ‘θελα παράξενη κι ίσως πρωτάκουστη στον κόσμο ετούτο.
Φύλαξε λίγα από τα χλωμά παιδιά μου μες στις χούφτες σου κι ελπίζω η γης να μου το συγχωρέσει που δεν θα της τα αφήσω όλα τούτη τη φορά. Κι όταν όλα θα κείτονται στο χώμα κι εγώ θα στέκομαι γυμνό, -γυμνό στην ηλικία μου δεν είμαι διόλου όμορφο, όλες μου οι φθορές σε δημόσια θέα ξεδιάντροπες, όλες οι μνήμες να χτυπιούνται πάλι από το κρύο, κι εγώ να ντρέπομαι αφόρητα-… Διαβάτη μου, μην αποστρέψεις τα μάτια σου από πάνω μου κι εσύ, τα ωραία καστανά σου μάτια… κοίταξε με όταν κανείς δεν θα κοιτά… χάιδεψε με όταν όλοι θα προσπερνούν ή θα γελούν με την κατάντια μου ειρωνικά καθώς αστόλιστο μες στις γιορτές εγώ θα στέκω… ίσως κι ένα απαλό φιλί, τι δώρο θα ‘τανε για μένα το αφίλητο… μήπως μια λέξη… τάχα πως λίγο μ’ αγαπάς… ακόμα κι άσχημο…
Έτσι… λιγάκι κόντρα στον καιρό η αγάπη σου να μαλακώσει τον αγώνα μου… τον πόνο μου, όχι που πονώ… που δεν αντέχω να πονώ…
Και πάλι αν θέλεις κι αν ίσως το μπορείς… αν δεν το θέλεις κι αν ίσως πάλι δεν μπορείς, φύγε Διαβάτη μου ακριβέ και ξέχασέ με… πες, δε με συνάντησες ποτέ… τόσο που με ξεκούρασες ακούγοντάς με… τόσο πολύ… Με νιώθεις;
Γονάτισα στο χώμα σιωπηλός, εγώ, ο αισθαντικός και μόνος. Τα ρούχα μου έβγαλα ανεπαίσθητα και ξάπλωσα. φόρεσα δέρμα μου τα χρυσωμένα φύλλα, μαλλιά μου, στήθος και καρδιά κι έτσι το φίλησα με το φιλί μου ολόκληρο. Αυτό, που ποτέ δεν έδωσα σε άνθρωπο κανένα. Και ψιθύρισα…
Δεν ξέρω ποια μοίρα Δέντρο και Διαβάτη μας ένωσε. Ξέρω όμως πως μας ένωσε για πάντα. Σ’ όλες τις εποχές, σε λύπες, σε χαρές για πάντα.
Μέσα στα λόγια, μέσα στη σιωπή και στο φιλί. Και στην απόσταση που ίσως κάποιες νύχτες μας τρομάξει. Μαζί θα τα παλέψουμε όλα κι ας γεράσουμε μαζί. Όλα θα τα αντέξουμε κι όλα μαζί θα τα χαρούμε.
Μαζί μια μέρα θα μας βρει η Αιώνια Άνοιξη που δεν αργεί αγαπημένο μου! Καθόλου δεν αργεί. Κοίτα ψηλά! Την βλέπεις; Ροβολά η πανέμορφη τον ουρανό ντυμένη βιολετί φουστάνι!
Κι από τότε, Δέντρο και Διαβάτης γίναμε ένα, στραμμένα έχοντας πάντα τα μάτια προς τον ουρανό.
Τόσο Ένα γίναμε που δεν γνωρίζουμε ως τα σήμερα ποιος Δέντρο είναι, ποιος Διαβάτης. Κι ούτε που μας νοιάζει. Είμαστε μαζί. Ένα Μαζί για Πάντα…

51 comments:

  1. καλέ με πήραν τα ζουμια! Το ένιωσα σα να μουν εκεί! σα να αγκαλιάστηκα και να φιλήθηκα εγώ με το δέντρο!Όλοι μας.Το δέντρο στα χέρια μου σαν το νεκρό σώμα του Ιησού.Κρύο και πεθαμένο αλλά συνάμα τόσο μα τόσο ζωντανό!

    ReplyDelete
  2. Για το προηγούμενο: Μ'΄αρεσε πάρα πολύ! Έχει και δ΄ μέρος φαντάζομαι ε?? Παρ' όλα αυτά, ργώ προτιμώ αναμφισβήτητα τον Modigliani.Πολύ καλύτερη δουλειά, πολύ καλύτερα γλυπτά.Γιατί το δύσκολο δεν είναι να δώσεις στα πράγματα μια άλλη, πιο φανταστική διάσταση..Το δύσκολο είναι αυτό που όλοι αποφεύγουν: να τους δώσεις τη θεΐκή διάσταση, την υπερφυσική, τη διάσταση της ψυχής τους..Οι ψυχές των πινάκων του Modigliani θα ζήσουν αιώνια!

    ReplyDelete
  3. Τι όμορφο !!!
    Τυχερός ο διαβάτης -λάθος, όχι τυχερός, ΑΞΙΟΣ- για μια τέτοια φιλία. Η αγάπη μας δίνει την ικανότητα να επικοινωνούμε με τα δημιουργήματα του Θεού και να φωτιζόμαστε με τη Σοφία Του μέσα από αυτά.

    ReplyDelete
  4. Νιώθω πως δεν μπορώ να εκφράσω τα αισθήματα που γεννήθηκαν μέσα μου διαβάζοντας αυτό το κείμενο με λέξεις... Ας είναι! Προτιμώ να κρατήσω τις εικόνες μέσα μου και να μη μιλήσω... Σε ευχαριστώ από καρδιάς Βασιλική.

    ReplyDelete
  5. Όχι βρε Θρασύβουλε και πεθαμένο!
    Κουρασμένο ίσως, αλλά όχι πεθαμένο. Και θαρραλέο και με ανθρώπινη φωνή!

    Το Παρίσι δεν έχει δ΄ μέρος, φτάνει τόσο! Τώρα για τους καλλιτέχνες δεν υπάρχει για μένα σύγκριση. Αυτή είναι η ελευθερία της τέχνης. Κάθε έργο και κάθε καλλιτέχνης αλλοιώς μιλά στον καθένα μας, οπότε δεν τίθεται και κανένα ζήτημα, χηεμίες είναι αυτές, όπως εξάλλου και οι σχέσεις μας, έτσι δεν είναι;
    Καλή μας ημέρα!

    ReplyDelete
  6. @Sot μου, το κείμενο αυτό έχει πολλαπλές αναγνώσεις και αυτό εμένα μου αρέσει στα κείμενα. Μπορεί να διαβαστεί εντελώς κυριολεκτικά -περίπου δηλαδή- ή εντελώς συμβολικά.
    Μπορεί καθένας μας να ταυτιστεί ή με τον Διαβάτη ή ΄με το Δέντρο.
    Πάντως μπορώ να πω πως είναι από τα ελάχιστα κείμενα που νιώθω απολύτως κομμάτι μου και με εκφράζουν πολύ.
    Γι' αυτό θέλω να το συμπληρώσω και με ανάγνωση και όχι να έχει μουσική από κάτω. Εχθές έκανα πολλές απόπειρες εγγραφής, για να δούμε αν καταφέρω να το ανεβάσω σήμερα έτσι. Γιατί έχει και η φωνή μια σημασία. Για μένα θα είναι έτσι λίγο πιο ολοκληρωμένο.

    ReplyDelete
  7. Σε καταλαβαίνω @Σα και το σέβομαι αυτό που λες απόλυτα. Και χαίρομαι κιόλας που το γράφεις γιατί δεν ειπώνονται όλα, ούτε όλα εξηγούνται. Και καμιά φορά τα πιο βαθιά μας, δεν βρίσκουν λόγια να φανερωθούν και δεν χρειάζεται κιόλας.
    Να είσαι καλά, πολύ καλά!
    Κι εγώ το διάβασα το δικό σου, αλλά δεν μπόρεσα ούτε μια λέξη ν' αφήσω και ζητώ συγνώμη, αλλά νομίζω πως καταλαβαίνεις το γιατί.
    Καλή μας μέρα κι ευχαριστώ που έβγαλες ακόμα κι αυτήν την αμηχανία σου!

    ReplyDelete
  8. Ακόμη ένα δωρεάν μάθημα ευαίσθητης ποιητικής δημιουργίας και ανθρωπιάς. Νομίζω ότι κάποια στιγμή της ζωής μας σταθήκαμε όλοι και δέντρα και διαβάτες: η ίδια η ζωή μας χαρίζει τη δύναμη σαν διαβάτες να σταθούμε να ακούσουμε το δέντρο και σαν δέντρα να γίνουμε κοινωνοί του μεγαλείου της φύσης, τόσο εκτός όσο και εντός μας.

    ΥΓ: Στεναχωριέμαι που έχασα το 3ο Παρίσι. Μια μέρα απ' αυτές θα το διαβάσω και θα το σχολιάσω σε πιο πρόσφατο post.

    ReplyDelete
  9. Βασιλική μου, μένω άφωνη, συγκινημένη... Η δική μου ανάγνωση ήταν... ένας ύμνος στη ζωή, στη ζωή που είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον χρόνο, με τον τρόπο, με το σώμα, με τη ψυχή.
    Οδοιπόροι σε ανατολές και δύσεις και τόσο μαζί, αξεδιάλυτα, όσο η φλέβα με τον αίμα.
    Ναι, εσύ έχεις φιλήσει δένδρο!

    Επιτρεψέ μου, θα κάνω παραπομπή στο Blog μου στο δικό σου ποστ.

    ReplyDelete
  10. Τώρα τι να πω @Γεράσιμε;
    Τα είπες όλα!
    Εγώ ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο σαν διαβάτης και στην πορεία κατάλαβα πως εγώ ήμουν το δέντρο...
    Σ' ευχαριστώ που καταλαβαίνεις τόσο...
    Καλημέρα και θα περιμένω και το τρίτο Παρίσι, αλλά μη στεναχωριέσαι κιόλας, όχι δεν κάνει για τέτοιο λόγο τουλάχιστον!
    Καλημέραααα!!!

    ReplyDelete
  11. @Mrs Smith μου σου τα επιτρέπω... όλα!
    Είναι τόσο ωραίο που καθένας εισπράττει κάτι άλλο από αυτό το κείμενο, τόσο ωραίο, που έχω μια ιδιαίτερη συγκίνηση διαβάζοντάς σας όλους...
    Και βέβαια δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου, αφού έχεις απόλυτο δίκιο και το γράφεις και τόσο ωραία, με τέτοια ποιητική ακρίβεια...
    Φιλιά αγαπημένη μου!

    ...Κι αν καθόμουν να περιγράψω πώς γράφτηκε αυτό, συγκυρίες και πράγματα που είδα εκ των υστέρων, είναι τόσο, μα τόσο παράξενο που ομολογώ, έμεινα άφωνη... Μυστήρια πράγματα... Δόξα τω Θεώ!

    ReplyDelete
  12. Βασιλική......αυτή είναι απο τις καλύτερες φωτογραφίες που έχω διαβάσει!

    Υ.Γ: δεν έχω τίποτ΄άλλο να πω :)

    ReplyDelete
  13. Βασιλική τρυφερή ψυχή με τα παραμύθια στο στόμα και την αλληγορία στην καρδιά. Τι να προσθέσω σ' αυτά που είπαν οι προηγούμενοι; Δέντρα είμαστε ριζωμένα που αντέχουν στον καιρό και μετά παραδίδονται, διαβάτες είμαστε στους δρόμους που ζητάμε το ρίζωμα. Δυό ψυχές σε ένα σώμα. Σε φιλώ και καλό μεσημέρι.

    ReplyDelete
  14. Ακριβώς!!
    Γιατί δεν έχει και τέταρτο μέρος??το πώς έφυγες δε θα μας το πεις??

    ReplyDelete
  15. Αχ, YES! Τώρα μάλιστα!
    Επιτέλους, χάρη στον δεκαεννιάχρονο Λ. -κάτι σαν θετό γιο μου- ανέβασα και την ηχογράφηση που έκανα.
    Ξέρω πως δεν είναι τέλεια, ήθελε κι άλλες πρόβες αλλά δεν είχα άλλο περιθώριο εγγραφών, οπότε, τώρα το έχετε και με την φωνή μου.

    Ηλιογράφε μου, όλο αυτό που κουβαλούσα αυτόν τον καιρό, όλο αυτό που με άλεθε μύλος, βγήκε χάρη σ' αυτό το Δέντρο που πρόσεξα την περασμένη Κυριακή. Ζει στην αυλή του αγίου Νικολάου του Ορφανού. Και χάρη στην παρουσία του γράφτηκε το κείμενο.
    Να είσαι καλά φίλε μου!

    ReplyDelete
  16. Ναι, Δώρα μου, -σήμερα θέλω να γράφω τα ονόματά σας χωρίς αυτό το χαζό παπάκι-, είμαστε και Δέντρα και Διαβάτες. Και να ταξιδεύουμε θέλουμε και να ριζώνουμε. Και κυρίως, πρισσότερο από όλα, εγώ, θέλω τη σχέση. Τη σχέση ανάμεσα στα όμοια κι ανόμοια. Τη μοναδική και ακριβή σχέση όπου ο άλλος σταματά να σ' ακούσει και σου απαντά. Σ' αγκαλιάζει και σε φιλά, έτσι, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς προσδοκία. Μόνο γιατί αγαπά άδολα όπως κι εσύ...
    Καλό βραδάκι μας!

    ReplyDelete
  17. Θρασύβουλε, πώς να σου πω πώς έφυγα, αφού όλο φεύγω;
    Το δ΄ μέρος που μου ζητάς είναι αυτό που διαβάζεις σ' αυτό το ποστ. Είναι αυτό που θα γράφεται συνέχεια όσο ζω. Δεν έχει τέλος ένα ταξίδι. Ούτε επιστροφή...
    Κατάλαβες; Κατάλαβα να πεις!

    ReplyDelete
  18. Καλώς όρισες Σπίθα!
    Τι άρωμα σου ήρθε; Αν μπορείς πες το συγκεκριμένα, μ' αρέσουν τα συγκεκριμένα ξέρεις...
    Σ' ευχαριστώ, είτε το πεις είτε δεν το πεις!
    Καλό βραδάκι!

    ReplyDelete
  19. Τώρα θέλω να γράψω κάτι σε όλους σας. Σε όλους όσους μου κάνατε την τιμή να αφήσετε κάτι από την ανάσα σας και σε όσους δεν αφήσατε κάτι, αλλά το διαβάσατε και τώρα το ακούτε κιόλας.

    Το μπλογκ για μένα είναι μια σκηνή θεατρική. Ηθοποιός είμαι κυρίως και μάλιστα άνεργος... Μου λείπει η σκηνή κι εγώ είμαι παιδί της καθαρόαιμο. Γι' αυτό χειρίζομαι τον χώρο αυτό κατ' αυτόν τον τρόπο. Θέλω να γράφω, να διαβάζω... σε λίγο θα σας τραγουδώ, όταν θα είμαι έτοιμη γι' αυτό. Ακόμα κι όταν γράφω, ηθοποιός είμαι. Πόσο θα ήθελα να βλέπω τα πρόσωπά σας, δεν ξέρετε.
    Πόσο θα ήθελα να έρχεστε μετά στα καμαρίνια δεν φαντάζεστε.
    Πόσο ανάγκη σας έχω, ούτε που το ψιλιάζεστε.
    Μα κάθε σας λέξη, είναι για μένα σημείο του προσώπου της ψυχής σας και το βλέπω. Κάθε σας λέξη είναι ένα απαλό άγγιγμα στην πλάτη που με παρηγορεί και με ωθεί να συνεχίσω. Χωρίς εσάς δεν είμαι τίποτα. Δεν υπάρχω. Τι να κάνει ένας ηθοποιός σ' ένα άδειο θέατρο; Εγώ δεν γράφω για μένα, ούτε παίζω για μένα. Πολύ λίγο ενδιαφέρομαι γι' αυτό, κι ίσως καθόλου. Ό,τι κάνω το κάνω για τους άλλους. Δεν γράφω αυθόρμητα κι ό,τι μου βγει. Γράφω και διορθώνω συνέχεια. Όλο πρόβες κάνω και γι' αυτό αργώ να ανεβάσω ποστ. Κάθε ποστ είναι και μια παράσταση. Και κάθε σχόλιο ένα χέρι που μου λέει, συνέχισε, είμαστε μαζί σου, ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνω πολύ καλά. Κάποια χέρια μου λείπουν. Κάποιοι άνθρωποι που ήταν εδώ από την αρχή μαζί μου, μου λείπουν πολύ, ας το ξέρουν. Γιατί με τις ανάσες σας προχωρώ και ξέρω πως όλες οι ανάσες είναι ένα δώρο στη ζωή μου. Κανείς δεν μου χρωστάει τίποτα, τίποτα.
    Ένα μεγάλο ευχαριστώ. Όσο θα είστε μαζί μου θα γράφω κι όταν θα φύγετε δεν θα γράφω πια, θα κλείσει το θέατρο αυτό.

    Εύχομαι ένα καλό, γλυκό και ήσυχο ή ζωηρό -όπως το θέλει ο καθένας- βράδυ. Να προχωράμε όλοι μαζί και ο καθένας μας ξεχωριστά σ' αυτό για το οποίο φτιαχτήκαμε. Ευχαριστώ παιδιά!

    ReplyDelete
  20. I paraxeni agapi tou diavati kai tou denrtou...
    Vasiliki to keimeno sou einai yperoho.
    Polla BRAVO

    ReplyDelete
  21. με το μολύβι στο χέρι, "υπέρμαχος των άστρων"..
    (ζεστές ευχές απο μιά κρύα-επιτέλους-αθήνα)

    ReplyDelete
  22. Λίγο πολύ όλοι έχουμε αυτή την ανάγκη Βασιλική, να νοιώσουμε σίγουροι πως κάποιος είναι πρόθυμος να μας ακούσει.....

    Η ιστοσελίδα σου μια χαρά είναι, δε χρειάζεται να νοιάζεσαι και τόσο πολύ, μην ξεχνάς τι είπε και ένας διάσημος συγγραφέας: "Καλύτερα να γράφεις για τον εαυτό σου και να μη σε διαβάζει κανένας, από το να σε διαβάζουν όλοι και να είσαι κανένας....."
    Συνέχισε να γράφεις, να εκφράζεις αυτό που νιώθεις και να είσαι και πιο αυθόρμητη. Ούτως ή άλλως έχεις μερικούς μόνιμους αναγνώστες (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα :)

    ReplyDelete
  23. ...άρωμα.....Βασιλικού....:-)

    ReplyDelete
  24. ..."Διαβάτη μου, Μεγάλωσα..."

    The story of my life που λένε και στας Αγγλετέρας!

    Οσο όλοι οι πλανήτες κατσικώθηκαν ανάδρομοι στην Αφροδίτη (κατάχρηση φιλοξενίας το λένε αυτό ή... στον προθάλαμο για σουτ να τους ξαποστείλω?!), μπαίνω να αφήσω κάτι συγχαρητήρια για το κείμενο - πολύ συγκινητικό πανάθεμά σε, πώς μας κάνεις λιώμα κάθε φορά?!

    Φιλιά πολλά σε όλη την παρέα, και ειδικά στην αδυναμία μου τον Δου-Βου (πώς λέμε Θου-Βου, ο πράκτωρ που όλο τρέχει? Ε, κάπως έτσι, με καταλαβαίνει ο αγαπημένος Δημήτριος!)


    Φιλιά από

    1. την ψυχρή Αθήνα και
    2. την ανάποδη Αφρο!
    :ΡΡΡΡΡ

    ReplyDelete
  25. @Doha μου, πολύ ακριβό το σχόλιό σου, πάρα πολύ ακριβό...
    Με κατασυγκίνησες και μου έδωσες την πρώτη αχτίδα ήλιου σήμερα δυνατή και ζεστή...
    Ενα μεγάλο ευχαριστώ!!!

    ReplyDelete
  26. Ναι, Ερμία μου, ναι,
    υπέρμαχοι των άστρων!
    Καλημέρα από μια ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη!

    ReplyDelete
  27. Γέλασα Ηλιογράφε με την συγγραφική ρήση και μου άρεσε πολύ.
    Δεν είναι αυτό ακριβώς που με νοιάζει, αλλά μέχρι εκεί μπορούσα να γράψω... Πιο αυθόρμητη; Κι άλλο;
    Εδώ προσπαθώ να μαζέψω όσο μπορώ τον αυθορμητισμό μου που ουκ ολίγες φορές τον έχω πληρώσει πολύ πολύ ακριβά; Κι ακόμα να βάλω μυαλό, αδιόρθωτη ακόμα...

    Πάντως σ' ευχαριστώ και καλά τα 'πες!

    ReplyDelete
  28. Η φιλοξενία δεν ξέρει από καταχρήσεις, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα Αφρουδάκι μου...
    Εσύ όμως ξέρεις από τηλεπάθεια... Σε σκεφτόμουν πολύ χθες το βράδυ...
    Καλημέρα γλυκό αναποδιάρικο
    κι ένα χαμόγελο μαγάλοοοοοοο!!!!!!

    Η παρέα εμφανίζει απώλειες,
    αλλά ελπίζω πως θα περάσει τα σύνορα η αγάπη σου!

    ReplyDelete
  29. Σπίθα μου, αν είναι άρωμα βασιλικού... τι να πω τώρα; Τίποτα άλλο δεν θέλω... Πέτυχες διάνα στο κέντρο της καρδιάς μου... κι εσύ και το κείμενο...
    Καλημέρα!
    Να κατέβουν οι Αρχάγγελοι περιμένω αύριο, πώς και πώς τους περιμένω!

    ReplyDelete
  30. !!!!!!!!!!!!!!!!!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ReplyDelete
  31. Και να μην το έγραφες φαίνεται από την πρώτη φράση.
    Πραγματικά δίνει άλλη διάσταση στο κείμενο η αφήγηση και φαίνεται ξεκάθαρα η ταύτισή σου και με τους δύο ρόλους.
    Νομίζω πως κι εμείς σου χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις προσκλήσεις.

    ReplyDelete
  32. Της άρνης το νερό…
    Της αρνησιάς η βρύση…

    Της άρνης το νερό, το ήπιες και μ΄αρνήθης…

    Αχ, αγάπη μου,
    στα χείλη στάξε να το πιώ
    της άρνης το πικρό νερό,
    κι αν σε ξεχάσω, αν σ΄αρνηθώ,
    και πάλι εσένα, άμα σε δω,
    κι αν σε ξεχάσω, αν σ΄αρνηθώ,
    και πάλι εσένα θ΄αγαπώ.

    Της λήθης το στενό, το πέρασες.
    Το πέρασες, κι εχάθης…

    Απίστευτο να ακούω αυτό το τραγούδι!!!! Το είχα ακούσει από τον Σιόλα στον διαγωνισμό τραγουδιού και είχα μείνει άφωνη.
    Το ξαναθυμήθηκα τις προάλλες. Δεν ξέρω γιατί. Και ήθελα πολύ να το ξανακούσω... Να το έχω, να το ακούω όποτε θέλω. Και να που το ακούω πάλι, μέτα τόσο καιρό !!!!
    Τι να πω...που δεν το χορταίνω...

    ReplyDelete
  33. Προσφορά Ζωής άλλης παράστασης!
    Και μοίρασμα καρδιάς αγάπης!
    Η σιωπή μου σε κοιτά και φλύαρα
    αποκρίνεται.
    Και η ψυχή Ένα Μαζί,
    με καρδιά ψιθυρίζει,
    στους χρόνους και τους καιρούς,
    που ομορφαίνουν έτσι, δέντρα και
    διαβάτες... μέσα από όλα
    και καθόλου τυχαία.
    Να είσαι καλά!
    Βίκυ

    ReplyDelete
  34. αχ η φωνούλα σου!!!!!!!!!!!κι είχα και καιρό να σ' ακούσω!!!!!!!!! μια γλύκα σκέτη!!!

    όσο για το ότι είσαι ηθοποιός, δεν λές όλη την αλήθεια..Είσαι και ηθοποιός και δασκάλα και τραγουδίστρια και ζωγράφος και σκηνογράφος αν θυμάμαι καλά!Αχ, μακάρι να γίνω κι εγώ όλα αυτά!!

    ReplyDelete
  35. Κέντρο ; :-)
    To καλύτερο ..δηλαδή.
    Χαίρομαι, η ευθύνη δική σου και του κειμένου σου..
    Καληνύχτα..βασιλική v.

    ReplyDelete
  36. Ευχαριστώ παιδιά για τα σχόλιά σας, τις ωραίες σας σκέψεις και όλα αυτά που μου αφήσατε γενναιόδωρα εδώ.
    Καλό βραδάκι να έχουμε και καλό Σαββατοκύριακο!

    ReplyDelete
  37. @Θεία δίκη,
    όπως θα δεις διέγραψα όλα σου τα σχόλια, κάτι που δεν συνηθίζω και θα το εξηγήσω.
    Πρώτον, δεν χρειαζόμαστε προστασία από κανέναν!
    Δεύτερον, δεν μ' ενδιαφέρει να έχω σχέσεις με ανθρώπους που θέλουν να ρεζιλεύουν άλλους ανθρώπους δημοσίως, όποιοι και να είναι αυτοί κι ό,τι κι αν έχουν κάνει, με όποιο πρόσχημα και για οποιοδήποτε λόγο.
    Τρίτον, έκρινα εντελώς άσχετα με το ποσστ τα σχόλλιά σου.
    Τέταρτον, δεν μπήκα καν στον κόπο ούτε να τα διαβαάσω ολόκληρα ούτε να πατήσω κλικ για να δω ποιος ή ποια είσαι. Μπορείς να είσαι ό,τι και όποιος θέλεις, αλλά στο σπίτι το δικό σου!
    Πέμπτον, ποιος σου είπε πως στεναχωριόμαστε για το τι κάνει ο Μενέλαος; Να είναι καλά κι αυτός κι εσύ όπου είστε.
    Ειλικρινά λυπάμαι που μ' έβαλες στη θέση να σε διαγράψω, αλλά δεν μ' αρέσουν οι κακίες καθόλου. Ο καθένας μπορεί ως ενήλικας να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του μόνος του!
    Τέλος, εγώ μία Θεία Δίκη γνωρίζω και καμία άλλη!
    Καλό σου βράδυ!

    ReplyDelete
  38. Γεια σου Βασιλικούλα! Η αποτύπωση αυτού του συμβολικού λόγου στο χαρτί είναι πολύ ωραία. Ξέρεις, ο Κοέλο, πρωτού φθάσει να εμφανίσει τα βιβλία του, είχε μία πορεία ιδιαίτερη. Έλεγε ένα βιβλίο πως συμμετείχε σε μία αδελφότητα η οποία ασχολούνταν "με την προφορική μεταβίβαση του συμβολικού λόγου"! ΓΦΡΚΛΜΝΘΙΟΠΑΣΔΦΡΧΨΩΒΓΤΥΗ. Σκέφτομαι λοιπόν πως το κείμενό σου ίσως έχει να κάνει με την απειλητικότητα των χρόνων ή τα αδυσώπητα σημάδια των καιρών. Το δένδρο είναι το δένδρο της γνώσης, το δένδρο του καλού και του κακού. Ίσως έχει να κάνει με το άλλο πρόσωπο που αυτό μερικές φορές αποκτά...!

    ReplyDelete
  39. Ευτυχώς που υπάρχουν πράγματα όμορφα και αγνά που μας θυμίζουν την χαρά της αγάπης. Ευχαριστώ την Βασιλική (όπως πιστεύω και όλοι οι υπόλοιποι) που μας τονίζει ξανά και ξανά το πιο σημαντικό μήνυμα απ΄όλα. Την ΑΓΑΠΗ. Περαιτέρω λέξεις ή σχόλια δεν χρειάζονται. Ας το γευτούμε το μήνυμα και ας κατανοήσουμε τι είμαστε
    και τι μας κάνει ξανά παιδιά. Είς το επανιδείν.

    ReplyDelete
  40. O Dimitris o Voreios pou einai re paidia? egrafe poly oraia sholia... kai ehei kairo ana akoustei!

    ReplyDelete
  41. Αφήνω την ησυχία να δουλέψει μέσα μου την μαγευτική αφήγηση, να ριζώσει σαν δέντρο τους συμβολισμούς, να αναζητήσει μέσα από το λόγο σου την αιώνια Άνοιξη!!!
    Καλό μεσημέρι!!!

    ReplyDelete
  42. @Μενέλαε, μ' αρέσει αυτό που γράφει ο Κοέλο. Τώρα, το κείμενο αυτό το βλέπει ο καθένας όπως του ταιριάζει και όπως μπορεί. Εγώ δεν είχα στο νου μου καθόλου το δέντρο του καλού και του κακού, ούτε τόσο το αδυσώπητο του χρόνου. Αλλά δεν έχει σημασία τι είχα εγώ μέσα μου όταν το έγραφα. Σημασία έχει ο καθένας κάτι να εισπράττει που να τον ωφελεί.
    Καλό βραδάκι!

    ReplyDelete
  43. Καλώς μας όρισες @dante_abbatoir!
    Τι θα πει: abbatoir;

    Μάλλον διαβάζεις καιρό το μπλοκ αυτό. Ξέρεις, αν με ρωτούσαν ποια είναι η πλέον απαραίτητη συνταγή μαγειρικής,-αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξουμε μόνο μία-, θα απαντούσα: Τα κόλλυβα. Γιατί με τα κόλλυβα ενώνουμε τα πριν και τα παρόντα με τα μέλλοντα. Ενώνουμε τους ζώντες με τους κεκοιμημένους. Ενώνουμε τον διασπασμένο χρόνο στο παρόν.
    Κατ' αντίστοιχο τρόπο
    αν με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το ένα μάθημα που έχουμε να μάθουμε στη ζωή μας, παρ' όλο που κι αυτό σαν τις συνταγές μαγειρικής δύσκολα μπορείς να το επιλέξεις αφού όλα είναι σημαντικά κι όλα έχουν νόημα και κάπου μας οδηγούν, ε, θα απαντούσσα, αυτό, το μάθημα της αγάπης. Το δύσκολο, το ατελείωτο και το μοναδικό που μπορεί να μας κάνει αληθινούς ανθρώπους. Κι εγώ προσπαθώ όσο μπορώ πάνω σ' αυτό, αποτυγχάνοντας άπειρες φορές. Αλλά όντως, ο προσανατολισμός μου, εκεί είναι.

    Με το καλό να ξημερώσουμε την Κυριακή μας!

    ReplyDelete
  44. @Doha μου,
    ο Δημήτριος ο Βόρειος, ξέρει καλά πόσο τον αγαπάμε, κι εμείς ξέρουμε επίσης πόσο μας αγαπάει. Ίσως να μην ξέρει πόσοι τον αγαπάμε, αλλά πάλι μπορεί κι αυτό να το ξέρει.
    Σίγουρα θα έχει τους λόγους του που έχει ψιλοχαθεί και σίγουρα μας λείπει πάρα πολύ... Αλλά εμείς θέλουμε πρώτα από όλα να είναι πολύ πολύ καλά, γράφει δεν γράφει εδώ. Ναι, γράφει πολύ ωραία και ξεχωριστά και όποτε γράφει δίνει μια ξεχωρισή πνοή σε όλο το μπλογκ.
    Ελπίζω πως δεν μας βαρέθηκε και ελπίζω ακόμα πως θα μας ξαναδώσει σύντομα την χαρά να τον έχουμε πάλι κοντά μας με την μοναδική του γλυκύτητα και την ξεχωριστή του αγάπη προς όλους μας. Εμείς εδώ είμαστε πάντως και τον περιμένουμε με ολάνοιχτες αγκάλες!

    Καλό σου βράδυ αγαπημένο Doha, και καλό βράδυ και στον αγαπημένο μας Δημήτριο τον Βόρειο! Με το καλό να γιορτάσουμε αύριο τον άλλο μεγάλο καβαλάρη, τον άγιο Μηνά!

    ReplyDelete
  45. @Onisime, μ' αυτό το ποστ έχει συμβεί ένα πολύ παράξενο πράγμα που με αφορμή αυτά που γράφεις, τώρα θα αναφέρω.

    Κάποτε μερικά κείμενα, -νομίζω όχι όλα, αλλά αυτά που κουβαλούν μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μας και μεγάλη δόση από το αίμα μας-, πως αποκτούν μια ξεχωριστή αυτονομία και οντότητα.
    Λοιπόν, αλήθεια το λέω, πως αυτό το κείμενο δεν μου επιτρέπει ακόμα να ανεβάσω τίποτα άλλο. Δεν μου επιτρέπει καν να γράψω κάτι άλλο. Και σε μένα δουλεύει μέσα μου ακόμα πολύ κι όλο μου φανερώνει μυστικά που προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω. Γιατί κι από μένα έχει φύγει πια.
    Μπορεί όλοι εσείς, φίλοι μου, που το έχετε διαβάσει εδώ και μέρες να βαρεθείτε να το βλέπετε και να το ακούτε, αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό. Θαρρείς και έχει γίνει το ίδιο ένα Δέντρο και περιμένει να περάσουν όσοι Διαβάτες ακόμα δεν πέρασαν να του μιλήσουν, να το χαιδέψυν, να το φιλήσουν. Κι απλώνει ρίζες και γίνεται βαθύ και στέρεο και πεισματικά περιμένει και ανυπόταχτο με έχει κι εμένα υποτάξει να περιμένω. Σας λέω την αλήθεια. Δεν είναι δική μου η επιλογή να μην ανεβάσω άλλο ποστ. Δεν μ' αφήνει να ανεβάσω άλλο. Οπότε κι εγώ το υπακούω ήσυχα.

    Εύχομαι ένα γλυκό Σαββατόβραδο σε όλους σας! Να είμαστε όλοι μας καλά! Μ' ανοιχτές τις καρδιές μας σε όλους τους καιρούς, περιμένοντας την Αιώνια Άνοιξη!

    ReplyDelete
  46. Βασιλική μου, δυστυχώς μόλις σήμερα βρήκα χρόνο να διαβάσω το ποστ σου και ομολογώ ότι εκτός του ότι μας άπλωσες την ψυχή σου, με έκανες και να δακρύσω. Κάθε σου λέξη με πήγαινε πίσω-μπρος σε διάφορες καταστάσεις και με έκανε τελικά να συνειδητοποιήσω για άλλη μια φορά πόσο πολύτιμη είναι η κάθε στιγμή που ζούμε και η αγάπη που δίνουμε! Σε ευχαριστώ πολύ, πολύ, πολύ!
    Μια ζεστή αγκαλιά από την παγωμένη πόλη μας.

    ReplyDelete
  47. Σ' ευχαριστώ @Βoutsouka μου κι εγώ πολύ!
    Μόλις γύρισα από μια ωραία μοναχική -τάχα- βόλτα στην βραδινή Θεσσαλονίκη. Χθες ήταν όντως παγωμένη, σήμερα όμως ήταν αρκετά ζεστή. Σεργιάνισα στην ωραία Αριστοτέλους και έβγαλα πολλές φωτογραφίες από τις ήδη Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες της Μητροπόλεως και της Προξένου Κορομηλά. Χαιρόμουν σαν μικρό παιδί με όλα αυτά τα κόκκινα και τα χρυσά, τις κούκλες, τις μπάλες, τόσο όμορφα όλα.
    Πριν όμως πέρασα από την εκκλησία του αγίου Μηνά χωρίς να ξέρω αν θα τη βρω ανοιχτή ή κλειστή, αλλά μιας και δεν είχα περάσει το πρωί πήγα και είπα ό,τι γίνει. ¨Οχι μόνο είχε εσπερινό, παράκληση και χαιρετσμούς, αλλά ο άγιος μου έκανε κι ένα μεγάλο δώρο. Ένα δώρο για το οποίο μέσα στην εβδομάδα πολύ προσπάθησα να το πάρω και για διάφορους λόγους δεν τα κατάφερα κι είχα μείνει με τη στεναχώρια. Αλλά ο άγιος Μηνάς δεν αφήνει αυτόν που ψάχνει και αυτό το ξέρω καλά. Έτσι μου έδωσε μύρο του αγίου Δημητρίου που τόσο είχα λαχταρίσει και παρ' όλο που είχα πάει όταν το μάζεψαν δεν μπόρεσα να πάρω. Γι' αυτό κι εγώ τώρα θα γράψω δυο λόγια από το συναξάρι του στο παρακάτω σχόλιο.
    Καλό σου βράδυ!
    Καλό βράδυ σε όλους, όλους, όλους!

    ReplyDelete
  48. Καλησπέρα

    έχω τόσο καιρό να κάνω μια βόλτα σε αυτό το δρόμο ... και μου λείψανε οι όμορφες λέξεις και τα νοήματα κρυφά και όχι....

    Με σταμάτησε κάποτε ένα δέντρο και μου είπε, είπε,
    είπε για τον κόσμο.
    τον μόνο κόσμο ,
    τον μοναχικό που περνά δίπλα του και που ακουμπά στον κορμό του
    και που σκαλίζει ονόματα
    και ημερομηνίες στο "δέρμα" του
    και μου είπε..
    μου είπε....

    και του είπα και εγώ
    για το πόσο μόνη και μονάχη νιώθω σαν περνώ δίπλα από δέντρα
    από σπίτια
    από όλα
    και πώς ακουμπώ στους κορμούς
    και πως χαράζω ονόματα
    και ημερομηνίες στο "δέρμα" τους...

    Καλό βράδυ...

    ΥΓ Για κείνη τη βόλτα στον κύριο Πολύκαρπό αναμένω το πότε θα είσαι έτοιμη και θα έχεις χρόνο =)

    ReplyDelete
  49. 11 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τους τρεις αγίους, Μηνά, Βίκτωρα και Βικέντιο.

    Ο άγιος Μηνάς ήταν αξιωματικός του στρατού που έζησε στα μέσα του 3ου αι. Όταν βρισκόταν στην Κιουτάχεια, λυπούμενος από την πλάνη των ειδώλων στα οποία πίστευαν οι άνθρωποι και όντας ευσεβής, τα παράτησε όλα και ανέβηκε να ασκητέψει στο βουνό. Να καθαρίσει την ψυχή του με προσευχή και νηστεία. Αφού έτσι δυνάμωσε την καρδιά του, κατέβηκε να κηρύξει στον κόσμο τον Χριστό.
    Τον έδειραν και με τρίχινα πανιά καταξέσχισαν τις σάρκες του. Άναψαν φωτιά και τον έσειραν μέσα, ώστε όλο του το σώμα να φθαρεί και στο τέλος του έκοψαν με σπαθί το τίμιο κεφάλι κι έτσι έλαβε ο μάρτυρας τον στέφανο του μαρτυρίου. Έλαβε από τον Κύριο την χάρη να κάνει θαύματα σε όσους έχουν ανάγκη και τον επικαλούνται.
    Όλα τα θαύματα που αναφέρει ο συναξαριστής είναι ξεχωριστά και πολύ ιδιαίτερα. Θα αναφέρω μόνο ένα το οποίο όμως νομίζω πως αποκαλύπτει και τον χαρακτήρα του αγίου που φαίνεται πως διέθετε και χιούμορ εκτός των άλλων.

    κάποτε στον ναό του αγίου περίμεναν ένας χωλός και μία βουβή γυναίκα μαζί με πολλούς άλλους ασθενείς και παρακαλούσαν για την θεραπεία τους. Γύρω στα μεσάνυχτα και ενώ οι άλλοι ασθενείς κοιμούνταν, αποκαλύπτεται ο άγιος στον χωλό και του λέει: τώρα που είναι ησυχία, πήγαινε και πιάσε το πανωφόρι της βουβής γυναίκας και μόλις το κάνεις θα γιατρευτείς. Πράγματι πήγε ο χωλός και με το που έπιασε το πανωφόρι της, εκείνη από την μεγάλη της τρομάρα, άρχισε να τσιρίζει κατηγορώντας τον χωλόν πως ήθελε να την ενοχλήσει. Έτσι όμως, λύθηκε η γλώσσα της χωρίς να το αντιληφθεί... Ο δε χωλός γεμάτος ντροπή από τα λόγια της βουβής, σηκώθηκε στα πόδια του κι άρχισε να.... τρέχει! Έτσι θεραπεύτηκαν και οι δύο και μόλις το αντιλήφθηκαν δόξασαν τον Θεό.

    Το χέρι να μας κρατά ο άγιος πάντα, να μην χάνουμε τον δρόμο. Ο μοναδικός ασπρομάλλης καβαλάρης από όλους τους αγίους, να μας στηριζει τις καρδιές και πάντα να μας βρίσκει ό,τι χάνουμε ή ό,τι με πόθο γυρεύουμε για το καλό μας.

    Καλό βράδυ και καλή μας εβδομάδα!

    ReplyDelete
  50. Καλή μου Κλημεντίνη,
    το σχόλιό σου εμφανίστηκε την ώρα που έγραφα και το διάβασα τώρα πριν κλείσω τον υπολογιστή.
    Το δέντρο σου είπε, εσύ του είπες, άρα δεν υπάρχει μοναξιά... Αρκούν δύο για να καταργηθεί η μοναξιά... και δύο υπάρχουν πάντα νομίζω...
    Είτε λείπουν τα δέντρα, είτε οι άνθρωποι... Κάποιοι δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ και ίσα ίσα είναι πιο κοντά μας όταν όλοι οι άλλοι απομακρύνονται... κι αυτό το έζησα πολύ έντονα τις τελευταίες μέρες...
    Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ τώρα. Να κι άλλος διαβάτης λοιπόν, απρόσμενος! Θα τα κανονίσουμε όλα, μη στεναχωριέσαι για τίποτα, για τίποτα, τίποτα!!!
    Ένα φιλί σου στέλνω κι ένα χαμόγελο!

    ReplyDelete

Σχόλια