Γράμμα στον Γαλάζιο μου Μπαμπά.

Τι μεγάλος που είναι ο κόσμος Μπαμπά!

Ψηλός, μακρύς, τόσο πολύ φαρδύς…

Πώς να τον χωρέσουν τα μάτια μου; Όλο μου περισσεύει.

Κι οι άνθρωποι, Μπαμπά, είναι τόσο μεγάλοι! Απλώνουν το χέρι κι όλα τα φτάνουν. Ίσως γι’ αυτό να νομίζουν πως μπορούν εύκολα να φτάσουν και τον ουρανό.

Κι εγώ τόσο μικρός, Μπαμπά! Το μπόι μου όλο, φτάνει με το ζόρι ίσα με το γόνατό τους. Τα χέρια μου υψωμένα, ως τη μέση τους. Μόνο αν γονατίσουν μπροστά μου έρχεται κοντά μου το πρόσωπο και η καρδιά τους.

Κοντά μου το χώμα από το οποίο μ’ έφτιαξες και το νερό της βροχής που γονατίζει μέσα του. Η θάλασσα που όλα τα σηκώνει κι η άμμος που τα σβήνει όλα. Τα εφήμερα χόρτα, τα λουλούδια τα μικρά.

Τα δέντρα είναι κι αυτά μεγάλα σαν τους ανθρώπους και τους δράκους των παραμυθιών. Το ίδιο και τ’ αναρριχώμενα φυτά που νομίζουν σαν τους ανθρώπους πως γρήγορα θα φτάσουν ως τον ουρανό, αλλά σταματούν εκεί που σταματά ο τοίχος που τα στηρίζει.

Τι πολλά που είναι τα λόγια του κόσμου, Μπαμπά!

Μεγάλα λόγια κι ακατανόητα. Οι περισσότερες λέξεις, μου είναι άγνωστες κι ίσως γι’ αυτό και κρύες. Λίγες απ’ αυτές καταλαβαίνω κι είναι αυτές που με ζεσταίνουν σαν τα γλυκόλογα που ψιθυρίζονται στ’ αφτί. Καμιά φορά είναι τόσο δυνατές οι λέξεις, ηχούν τόσο βαριά, σαν το σώμα των μεγάλων. Τρομάζω από τη δύναμη και φεύγω από τα μέρη που πολλοί άνθρωποι μιλούν όλοι μαζί, σπρώχνονται, φωνάζουν και σηκώνουν τα χέρια ψηλά σαν τους δράκους που βγάζουν από το στόμα τους φωτιά. Ναι, φεύγω τρέχοντας και κρύβομαι στο δωμάτιό μου. Εκεί δεν έχω εγώ παιχνίδια σαν όλα τα άλλα παιδιά. Έχω μόνο χαρτιά, χρώματα, μολύβια κι ένα γαλάζιο φωτάκι πάντοτε αναμμένο. Αυτό που μου χάρισες μόλις γεννήθηκα. Είχες γράψει τότε ανεξίτηλα στην καρδιά μου:

‘Δεν θα είσαι μόνος ποτέ, αρκεί να φυλάξεις αυτό το γαλάζιο φως που είναι κομμάτι της ουσίας μου, αναμμένο. Τις νύχτες που θα φοβάσαι, να το κοιτάς στα μάτια μέχρι να γίνονται γαλάζια τα μάτια σου.’

Μου λένε να τρώω όλο μου το φαγητό, Μπαμπά, για να μεγαλώσω και έτσι εγώ τρώω όσο πιο λίγο γίνεται γιατί δεν θέλω να μεγαλώσω. Δεν θέλω να γίνω άνθρωπος μεγάλος σαν δράκος κι ύστερα να μην χωράω στην αγκαλιά σου. Αφού μου το είπες, πως στην αγκαλιά σου χωρούν μόνο τα παιδιά, χαζό είμαι να μεγαλώσω;

Εσύ, Γαλάζιε μου Μπαμπά, είσαι ο μόνος μεγάλος που ξέρω, και μάλιστα ο πιο μεγάλος από όλους, που είσαι ταυτόχρονα και τόσο μικρός. Ίσως γιατί εσύ είσαι πάντοτε γονατιστός. Καθόλου δε σου φαίνεται που είσαι τόσο μεγάλος. Γι’ αυτό κι εγώ μόνο εσένα θέλω, μόνο την αγκαλιά σου αποζητώ.

Την έκανα πάλι σήμερα την αταξία μου, Μπαμπά. Σε είδα να χαμηλώνεις τα μάτια, να λιγοστεύει το πλατύ σου χαμόγελο. Όταν γίνεται αυτό, νιώθω πως ένας τοίχος υψώνεται ανάμεσά μας. Δεν σε βλέπω πια. Δεν σ’ ακούω. Ούτε το γαλάζιο μου φωτάκι αντέχω να βλέπω στο δωμάτιο.

Στην αρχή τα βάζω μαζί σου. Λέω πως εσύ έχτισες τον τοίχο. Εσύ έκλεισες και την πόρτα του δωματίου. Σου φωνάζω πως είμαι μικρός, δεν φτάνω το χερούλι της πόρτας να την ανοίξω. Κλαίγοντας σου φωνάζω πως εσύ είσαι δυνατός και μπορείς χωρίς εμένα, ενώ εγώ δεν μπορώ. Δεν απαντάς και νομίζω πως έφυγες από το σπίτι. Πως μ’ εγκατέλειψες για πάντα.

Αφού κουραστώ από το κλάμα, γονατίζω στο πάτωμα σαν τη βροχή στο χώμα, και παίρνω το μπλοκ μου. Αρχίζω να ζωγραφίζω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι και βάζω ωραία χρώματα χαρούμενα. Κάνω ήλιους και φεγγάρια πιασμένα χέρι χέρι, χαρταετούς πολύχρωμους και πουλιά, πολλά πουλιά. Τίποτα απ’ αυτά δεν κάνω για μένα. Όλα για σένα τα κάνω. Για μένα κάνω μόνο τις αταξίες που μας χωρίζουν.

Μα λίγο λίγο, χρώμα το χρώμα γνωρίζω πως θα ξανάρθεις. Γραμμή την γραμμή μαθαίνω πως δεν έφυγες ποτέ απ’ το σαλόνι του κόσμου.

Ύστερα, πίσω από τις ζωγραφιές αρχίζω και γράφω παραμύθια γράμματα σαν κι αυτό. Τίποτα απ’ αυτά που γράφω δεν είναι για μένα ούτε για κανέναν από τους φίλους μου. Μόνο για σένα γράφω, Γαλάζιε μου Μπαμπά. Λέξη τη λέξη, κόμμα το κόμμα, ο τοίχος που η αταξία μου ύψωσε, διαλύεται σαν ομίχλη. Παράγραφο την παράγραφο, η πόρτα ανοίγει. Γίνεται μια ορθάνοιχτη πύλη και σε νιώθω τότε με την πλάτη μου, καθισμένον εκεί στην γαλάζια σου πολυθρόνα, να ξεφυλλίζεις τις εφημερίδες του κόσμου, ρίχνοντάς μου κλεφτές ματιές.

Κάνω πως δε σε βλέπω και γράφω μέχρι να εξαντληθώ. Μέχρι να φτάσω στο τέλος της διάλυσης της ομίχλης. Κι όταν τελειώσω πια, γυρνώ και σε κοιτώ. Εσύ που όλα τα γνωρίζεις, έχεις ήδη αφήσει τις εφημερίδες σου στην άκρη και με περιμένεις γονατιστός μ’ ορθάνοιχτα τα χέρια και μια χαρά που αστράφτει στο γλυκό σου πρόσωπο. Ορμώ στην αγκαλιά σου και με γεμίζεις χάδια και φιλιά. Σου δείχνω τις ζωγραφιές μου, τα παραμύθια μου, όλον μου τον δρόμο σου δείχνω που εσύ ήδη γνωρίζεις. Τον δρόμο της επιστροφής στην αγκαλιά σου. Γελάς γενναιόδωρα και με γεμίζεις βραβεία, μπράβο και εύγε ατελείωτα.

Στο τέλος σκύβεις και μου ψιθυρίζεις μυστικά στ’ αφτί:

‘Παιδί μου μικρό, κάνε όσες αταξίες θέλεις, μα, μη γίνεις ποτέ δράκος που βγάζει από το στόμα του φωτιά. Όσες αταξίες θέλεις κάνε παιδί μου αγαπημένο, μα επέστρεφε σε μένα με τις ζωγραφιές σου, τις λέξεις και τα χρώματα. Μη νομίζεις πως μόνο εσύ δεν αντέχεις μακριά μου. Ούτε εγώ μπορώ χωρίς εσένα. Όποτε θέλεις φεύγε, μα πάντα επέστρεφε.’

Με φιλάς στο μέτωπο απαλά, που ξέρεις καλά πόσο μ’ αρέσει, κι έτσι με παίρνει ο ύπνος μέσα στην γαλάζια σου αγκαλιά. Η νύχτα δεν είναι νύχτα πια. Κι εγώ όλο ονειρεύομαι πως ποτέ δεν ξαναφεύγω από την αγκαλιά σου.

Σ’ ευχαριστώ, Γαλάζιε μου Μπαμπά, που ακόμα δεν κουράστηκες να με περιμένεις, κι ακόμα, τόσο απέραντα να μ’ αγαπάς.

Οι ζωγραφιές είναι παιδιών της Γ΄ τάξης του Δημοτικού σχολείου όπου εργάζομαι, από το μάθημα που κάνουμε μαζί, της ζωγραφικής.