Labels

Friday, August 31, 2007

Η βάφτιση



Την κοιλάδα του κόσμου την χωρίζει ένας μεγάλος ποταμός. Αυτός είναι που χωρίζει τον κόσμο στα δύο. Από τη μια ο καταπράσινος κι ανθισμένος. Από την άλλη ο καμένος. Αυτός στον οποίο κατοικώ. Μαζί μου οι απόκοσμοι, οι ασθενείς, οι ερημίτες, οι μοναχικοί αετοί. Όσοι δεν γύρισε κανείς να τους κοιτάξει.



Απέναντι, αστραποβολούν τα χρυσά, εκτυφλωτικά τα μετάξια, πολύχρωμες φωτοβολίδες θαμπώνουν το φως, μουσικές χαρούμενες, ξεφάντωμα, χορός, δυνατές φωνές, γιορτές ατελείωτες και βραβεία στους εξέχοντες, τους πιο λαμπερούς κι αστραφτερούς ποιητές, όσους ύμνησαν το φως και την ομορφιά, τη θάλασσα και τα κορίτσια. Όλοι γελούν ντυμένοι τα καλά τους, στολισμένοι, καλοσιδερωμένοι κι αψεγάδιαστοι. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται, ερωτεύονται, δίνονται ακόρεστα ο ένας στον άλλον, ξενυχτούν πίνοντας δυνατά ποτά, καπνίζοντας ακριβά τσιγάρα, τρώγοντας εξαίσια φαγητά σε πορσελάνινα πιάτα, μέσα σε σάλες γυαλισμένες, βυθισμένοι σε αναπαυτικές πολυθρόνες. Αυτοί που ξέρουν να χαίρονται τη ζωή.
Μακριά απ’ τις σάλες και τις γιορτές, πολύ μακριά να μην τον βλέπουν, ο θάνατος, αφάνταστα διακοσμημένος με τα πιο σπάνια κι εξωτικά λουλούδια, φρεσκότατα άνθη διατηρημένα σε φορτηγά ψυγεία που τα μεταφέρουν απ’ όλες τις άκρες της γης.



Κι από δω, σιωπή. Σερνάμενα βήματα, άθλια ρούχα, πνιγμένα κλάματα, ορφανά παιδιά, χήρες, άρρωστοι, ανάπηροι, τυφλοί, πρόσωπα θλιμμένα μα φωτεινά, νανουρίσματα και μοιρολόγια. Χρώματα μουντά, χαμηλές φωνές, αποκαϊδια, πόλεμος, φτώχια. Ο θάνατος απλός, σιωπηλός, ελάχιστα στολισμένος με λίγα αγριολούλουδα, μέλισσες που βουϊζουν από πάνω του και λευκά περιστέρια.
Το πλήθος διασχίζουν ανώνυμοι ποιητές, αβράβευτοι, ανέκδοτοι, που δεν τους διάβασε κανείς,. Ανάμεσά τους κάποιοι που δεν έγραψαν ποτέ μη έχοντας χαρτί, μη γνωρίζοντας γραφή, ίσως ούτε να μιλούν καλά καλά, κοιτούν γεμάτοι απορία και θλίψη γύρω τους. Περπατούν ανάμεσα στα τραυματισμένα πλήθη χαμογελώντας γλυκά σε όλους αξεχώριστα κι αγγίζουν τους περαστικούς μ’ ένα χάδι που ζυγίζει όσο η αύρα. Τις νύχτες ξαγρυπνούν στα γόνατα κι όταν όλη η κοιλάδα του πόνου κοιμάται, αυτοί σηκώνουν τα χέρια στον κλειστό ουρανό και μ’ αυτά τα χέρια που ζυγίζουν όσο η αύρα διώχνουν τα σύννεφα, παραμερίζουν τ’ άστρα, χαϊδεύουν το μαύρο που δεν το χάϊδεψε ποτέ κανείς κι αυτό γλυκαίνεται, γαληνεύει, φωτίζεται και παραχωρεί τη θέση του ευγενικά και υποταχτικά σ’ ένα φως που δεν είναι ήλιος λαμπερός, ούτε χλωμό φεγγάρι, αλλά ένα φως στοργικό, γαλάζιο, ήσυχο, τόσο τρυφερό και χαρμόσυνο που κατεβαίνει από τον ουρανό στην κοιλάδα τρέχοντας σαν τα παιδιά που ροβολούν τον κατήφορο. Λαχανιάζει, ιδρώνει, γελά, βιάζεται να φτάσει και φτάνει. Φτάνει στα όνειρα των πονεμένων. Τους υπενθυμίζει πως είναι περαστικοί από τη θλίψη, λίγο ακόμα θα υπομείνουν, τους λέει, λίγο ακόμα θα δακρύσουν και δεν θ’ αργήσουν να πάνε στην αγκαλιά του την γελαστή για πάντα.
Κι έτσι, κάθε ξημέρωμα τους βρίσκει όλους πιο μαλακούς, κάθε αυγή πιο αδελφωμένους. Λιγότερο μόνους.



Κι εγώ που δεν είμαι ούτε ποιητής, ούτε ασθενής, ούτε ορφανός, μα μόνο μια σκιά που αγαπά να συντροφεύει τον πόνο, -όσο μπορεί μια σκιά να αγαπά και να συντροφεύει-, τις νύχτες κατεβαίνω πάντα στο ποτάμι της μεγάλης κοιλάδας. Δεν κοιτώ τον κόσμο πίσω μου ούτε αυτόν που φεγγοβολά απέναντι. Μόνο το νερό κοιτώ που κυλά ήσυχο και τις εικόνες των δύο κόσμων βλέπω που αντανακλώνται στα νερά του. Πώς ενώνονται βλέπω οι κόσμοι κι οι εικόνες τους. Πώς αναμιγνύονται οι φωτοβολίδες με το φως των κεριών, τα παλάτια με τα χαμόσπιτα, τα λαμπερά με τα θαμπά χρώματα. Πώς αντηχούν εκεί μέσα στη βαθιά του κοίτη, ακούω, τα τραγούδια της χαράς και τα μοιρολόγια, γιατί όλα φτάνουν εκεί κι όλα τα παίρνει το νερό και τα ταξιδεύει.
Κάποτε αναρωτιέμαι πού τα πάει όλα αυτά και κάποτε σταματώ ν’ αναρωτιέμαι. Κάποτε πάλι μπερδεύομαι και δεν ξέρω σε ποια από τις δύο όχθες ξαγρυπνώ και ποιον από τους δύο κόσμους αγαπώ.



Μα όταν κατεβαίνει το γαλάζιο φως έρχεται κι αυτό στο ποτάμι. Φωτίζει τις εικόνες, και τις ενοποιεί αρμονικά μέσα στο ρευστό. Σηκώνω τότε τα μάτια μου και κοιτώ τον κόσμο απέναντι. Το γλυκό φως λούζει την θαυμάσια πολιτεία μπροστά μου απαράλλαχτα όπως και την άλλη. Γενναιόδωρο το βλέπω να μη λυπάται τη στοργή και την παρηγοριά του ούτε σ’ αυτούς που χαίρονται τη ζωή με φωνασκίες και γιορτές κάποτε ανήθικες. Εισχωρεί και στα δικά τους όνειρα και το ακούω, γιατί όλες οι φωνές δυνατές κι απόκρυφες φτάνουν στο ποτάμι, το ακούω να τους μιλά με τις ίδιες λέξεις, να τους υπενθυμίζει τα ίδια πράγματα.



Στέκομαι τότε εκστατικός μπροστά στο θαύμα. Σηκώνομαι και με πόδια γυμνά μπαίνω μέσα στο νερό που είναι ζεστό σαν να ’ρχεται από μια ζεστή πηγή. Μέσα στο γαλάζιο φως μπαίνω και μέσα στο γαλάζιο νερό εκστατικός μπαίνω. Ακίνητος με χέρια σταυρωμένα βαφτίζομαι στο όνομα αυτής της άπειρης αγάπης που ενώνει τους δύο κόσμους, τις χαρές και τις λύπες τους, τους βραβευμένους και τους αβράβευτους ποιητές, τους θανάτους τους.
Φωτίζομαι τότε. Βλέπω με βουρκωμένα μάτια πως ο ποταμός αυτός που χρόνια πίστευα πως χώριζε τους δύο κόσμους, τους ενώνει μυστικά, υπόγεια και ίσως εν αγνοία τους. Τους οδηγεί, τώρα το βλέπω καθαρά, να εξατμισθούν μαζί σ’ εκείνο το αειθαλές γαλάζιο που όλους τους χωρά, όλους τους περιμένει κι όλους ποθεί να τους σφίξει στην αγκαλιά του.



Μα τη στιγμή που λυτρωμένος πια ετοιμάζομαι να βγω στην αγαπημένη όχθη, τη στιγμή που ετοιμάζομαι να βγάλω το σκιερό μου πόδι που τώρα είναι λίγο λιγότερο σκιερό από πριν, κι ενώ τα μάτια είναι στεγνά, τα μαύρα μάτια μου που τώρα είναι λίγο λιγότερο μαύρα από πριν, αυτήν ακριβώς τη στιγμή δεν βλέπω μπροστά μου την γνωστή μου πολιτεία με τα χαμόσπιτα. Γυρίζω από την άλλη πλευρά και κοιτώ απέναντι. Καμία πολιτεία μ’ αρχοντόσπιτα δεν προβάλλει. Αποσβολωμένος γονατίζω στο νερό. Έκθαμβος χαμηλώνω άθελά μου τα μάτια. Οι δυο πολιτείες είναι εκεί. Κυλούν αδιατάραχτες κι ενωμένες. Παίρνω νερό και λούζομαι. Λούζομαι με φωτοβολίδες και κεριά, χρυσά και τσίγκους, χαμομήλια και τριαντάφυλλα. Λούζομαι αχόρταγα ώσπου φωτίζομαι για δεύτερη φορά.



Ο κόσμος όλος ήτανε πάντα μέσα στο ποτάμι. Πάντοτε εκεί μέσα κυλούσε και πήγαινε. Και ήταν πάντα ένας. Καθώς κοιτώ στο νερό τα μάτια μου βλέπω. Και μες στα μάτια μου τον κόσμο να ζωντανεύει και να προχωρά.
Ήμουν, εγώ, λοιπόν, που είχα χωρίσει τον κόσμο και όχι το ποτάμι. Εγώ ήμουν που τόσο καιρό στεκόμουν έξω από το ποτάμι. Έξω από τον κόσμο. Έξω από το γαλάζιο. Και όλα όσα νόμιζα πως βλέπω ήταν φαντάσματα του νου μιας σκιάς. Ήμουν εγώ η σκιά του πόνου που ούτε πόνος ήταν ούτε τη χαρά μπορούσε ν’ αγαπήσει σαν σκιά που ήταν.



Ξαπλώνω στο ποτάμι και προσεύχομαι. Ζητώ απ’ το απέραντο γαλάζιο, αν δεν μπορεί να με κάνει άνθρωπο, τουλάχιστον να με ενώσει με τον κόσμο ολόκληρο σαν σκιά. Και η προσευχή μου αμέσως εισακούεται.
Τώρα, κυλώ κι εγώ ήσυχα μέσα στον αληθινό κόσμο και το μόνο που προσδοκώ είναι να έρθει η πολυπόθητη στιγμή που θα βαφτιστώ για τρίτη και τελευταία φορά.

39 comments:

  1. Καλοί μου φίλοι, στην εκπνοή του καλοκαιριού αυτό το ποστ.
    Άλλο είχα πριν από μέρες κατά νου και άλλο ανέβασα.
    Αιτία η λύπη για όλο αυτό το κακό που συνέβη τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας.
    Ένιωσα πως με κάποιον τρόπο όφειλα κι εγώ -όπως σχεδόν όλοι- να εκφράσω την δική μου λύπη και αν θέλετε τη στάση μου, έστω και με έναν τρόπο λίγο παράδοξο.

    Ανέβασα την 'βάφτιση', ένα κεφάλαιο από το βιβλίο που τέλειωσα αυτές τις μέρες, γιατί η μόνη απάντηση στην όποια φωτιά -εσωτερική και εξωτερική- είναι το νερό.
    Η μόνη απάντηση σ' αυτούς που ζητούν να χωρίσουν τον κόσμο είναι να τον απαιτούμε ενωμένο.
    Η μόνη απάντηση στο μίσος είναι η αγάπη.

    Αύριο είναι η πρώτη του ενιατού, δηλαδή επισήμως η αρχή του χρόνου. Μετά από έναν Αύγουστο στην Χίο βαθιάς ξεκούρασης και εντατικής συγγραφικής δουλειάς, ετοιμάζομαι κι εγώ να αναλάβω με το θάρρος που μου έδωσε ο ήλιος και η θάλασσα καθώς και η αποχή από όλα τα καθημερινά του βίου, τον νέο χρόνο που προβλέπεται να ζητά όλες μου τις δυνάμεις.

    Εύχομαι σε όλους από καρδιάς
    καλή χρονιά, με υγεία, χαρά, σκέψη, δημιουργικότητα και αγάπη.
    ...............
    Η μουσική είναι από το cd 'εξορία' του Κυριάκου Καλαϊτζίδη, το κομμάτι που λέγεται 'έρημος ήχος'.
    Οι φωτογραφίες του ποιητή- φωτογράφου.

    ReplyDelete
  2. Αγαπητή μου Βασιλική.
    Είμαστε εδώ πάντα και περιμένουμε κάθε σου σκέψη να χρωματίσει λίγο αυτή την καθημερινότητα που έρχεται, όπως πολύ σωστά αναφέρεις.
    Καλή χρονιά σου εύχομαι.
    Και κουράγιο στους ανθρώπους που είδαν τη φωτιά να γκρεμίζει τη ζωή τους.
    Όλα θα ξαναγίνουν.
    Τα λέμε.

    (Γιώργος, Βέροια)

    ReplyDelete
  3. Βασιλικούλα μου έλειψες. Κι επιστρέφεις με ένα κείμενο καρδιάς, από τα όμορφα αλληγορικά μου για ν' αναβαπτισθώ κι εγώ αφού μήνες με κατάφαγε το γκρίζο. Μπορεί να μη συμβεί τώρα, μπορεί να συμβεί με την πέμπτη κι έκτη, αλλά η υπενθύμιση είναι σωτήρια. Καλώς ήρθες και καλή δύναμη,

    ReplyDelete
  4. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Επιτέλους!
    Μας έλειψες πάρα πολύ!!Όλοι μαζί φτιάχνουμε ένα ψηφιδωτό και μας έλειπε μια ψηφίδα!!
    Η αγάπη και μόνο η αγάπη!!
    Αύριο έρχομαι πάνω!

    ReplyDelete
  5. Μια δροσερή ανάσα μας έφερες με τη "Βάφτιση" και πολύ σημαντική η παραίνεση κόντρα στα σχέδια κάποιων να μείνουμε ενωμένοι.
    Οι πιο μεγάλες χαρές συχνά έρχονται μετά από μεγάλες λύπες. Πρέπει όμως να είμαστε έτοιμοι να τις νοιώσουμε.

    Καλώς ήλθες

    ReplyDelete
  6. @Γιώργο γεια σου και καλώς ξανανταμώσαμε!
    Ωραία το λες, όλα θα ξαναγίνουν...
    Κάθε φορά που κατεβαίνουμε ακόμα πιο χαμηλά θέλει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για να εκτιναχθούμε εκεί που ποθούμε... και πρέπει να τη βρούμε τη δύναμη... και δεν αρκεί η ατομική προσπάθεια, χρειάζεται συλλογική κι εμείς μπορούμε... εσείς οι νέοι ακόμα περισσότερο μπορείτε, είμαι βέβαιη γι' αυτό και ελπίζω πολύ στη γενιά σας που δεν της δίνουμε και τις καλύτερες προϋποθέσεις δυστυχώς...
    αλλά θα τα καταφέουμε μωρέ... ποτέ το κακό δεν νικά οριστικά κι ας κερδίζει πότε πότε καμιά μάχη.

    Χαίρομαι που είσαι εδώ.

    ReplyDelete
  7. @Δώρα μου, καλή μου Δώρα...
    κι εγώ τα πιο σκοτεινά σπλάχνα μου αρδεύω αυτόν τον καιρό, πίστεψέ με...
    Κι εσύ μου έλειψες...
    Θα τα καταφέρουμε, θα το παλέψουμε, δεν είμαστε εμείς για τα γκρίζα και τα μαύρα, δεν είμαστε για τις στάχτες, τι δουλειά έχουμε εμείς μ' αυτά; Μη νοιάζεσαι βρε, ακόμα ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε... και την πέμπτη και την έκτη και την ενδεκάτη... η αγκαλιά είναι ορθάνοιχτη... ίσα!

    ReplyDelete
  8. @Θρασύβουλέ μου, σε βλέπω πια μόνιμο κάτοικο της μπλογκογραφίας μας!
    Κάθε φορά που σε διαβάζω επιβεβαιώνω πως είμαστε αληθινά συγγενείς εμείς οι δυο... μόνο η αγάπη Θρασύβουλε, αλλά η αγάπη είναι δρόμος μακρύς, πολύ μακρύς και πολύ δύσβατος...
    ας πούμε πως ξεκινάς με εκατό κιλά και φτάνεις ίσα ίσα μερικά γραμμάρια στο τέλος φτερό στον άνεμο... τέτοια διαιτητική μέθοδος δεν νομίζω πως ανακάλυψε ποτέ κανείς!
    Φιλιά μικρέ μου!

    ReplyDelete
  9. @Sot, καλέ μου φίλε, συχνά σκέφτομαι αυτό το να είμαστε έτοιμοι τι σημαίνει. Γιατί το ότι οι χαρές έρχονται μετά από λύπες αυτό πια ποιος να το αμφισβητήσει, το είδαμε και το ξαναείδαμε και βλέπουμε συνέχεια.
    Το να είμαστε εόιμοι όμως τι σημαίνει τελικά;
    Θέλει μια ευλυγισία νοητική και ψυχική αυτό, έτσι δεν είναι; θέλει μια λεπτότατη συνείδηση που αντιλαμβάνεται τα ρεύματα και δημιουργεί ρεύματα. Που μπορεί να αλλάζει το ρου των ρευμάτων από το αρνητικό στο θετικό.
    Αυτές τιε μέρες είδαμε τόσους αγριεμένους ανθρώπους. Στην αρχή όλοι λέμε πως είναι απόλυτα δικαιολογημένοι όλοι τους. Όμως δεν έχουμε όλοι μας ευθύνη; Υπάρχει κάποιος που δεν φέρει ευθύνη; Κανείς μας δεν είναι εντελώς αθώος. Μόνο που τα δικά μας σφάλματα δεν τα ομολογούμε ποτέ ή δεν τα βλέπουμε καν. Όλοι φταίμε, έτσι νιώθω και γι' αυτό όλοι πρέπει να βοηθήσουμε και τους άλλους και τον εαυτό μας. Δεν μπορώ άλλο να βλέπω το μπαλάκι να πετιέται από τον έναν στον άλλον. Τι να πω; Να μας φωτίσει λίγο ο Θεός να ξεστραβωθούμε, γιατί νομίζω πως έχουμε στραβωθεί για τα καλά.

    ReplyDelete
  10. ........σου στέλνω την μεταμεσονύχτια και ονειρική μου καλημέρα! και σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    Αυτό το ποτάμι που ενώνει τις δύο πολιτείες, ίσως είναι και οι καρδιές των ελάχιστων (τόσο από την μία πολιτεία όσο και από την άλλη) που δεν άφησαν την καλοσύνη και την ανθρωπιά να εξατμιστεί (των μεν από ματαιοδοξία και πλεονεξία, των δε από την ανάγκη και το μίσος__αλλά είναι δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο). Αυτές οι ιστορίες δροσίζουν την έρημο του νού.
    "Βαρέθηκα τους διανούμενους που σκαρφαλώνουν στο κεφάλι τους
    και τα κορμιά που πελεκήθηκαν για να μετράνε" Όπως είπε κι ο Σεφέρης.
    Εσύ δεν σκαρφαλώνεις και δεν μετράς απ'ότι βλέπω. Γι'αυτό κέρδισες έναν ακόμη αναγνώστη, εμένα τον παρδαλό τροβαδούρο!

    ReplyDelete
  11. Καλώς ήρθες!!!
    Και τι επιστροφή!!!

    Δεν μπορώ να πω με σιγουριά σε ποιά πλευρά υπάρχω( αν υπάρχω, και αν υπάρχουν πλευρές)

    Ένοιωσα όμως το γαλάζιο να με φωτίζει ετούτο το πρωινό.
    Το είχα τόσο μα τόσο ανάγκη.
    Η ποιό ωραία υπενθύμιση τούτες τις μέρες.

    Κρατώ το χάδι που ζυγίσει οσο η αύρα
    και το μαύρο που γλυκαίνεται και ευγενικά παράχωρεί.
    Ευχαριστώ.
    ocgb

    ReplyDelete
  12. Πόσο ανόητοι μπορεί να είμαστε...
    Όταν δεν (ή κάνουμε πως δεν) βλέπουμε τα σφάλματά μας είναι σίγουρο πως θα τα επαναλάβουμε, ενώ όταν τα αντικρύζουμε στα ίσια και τα παραδεχόμαστε, μπορούμε να τα διορθώσουμε και να τα αποφύγουμε στο μέλλον.

    ReplyDelete
  13. Παρδαλέ μου τροβαδούρε που νόμιζα πως ήδη σε είχα κερδήσει -κετός αν σε έχασα και σε ξανακέρδισα...- κάποτε όταν μου έλεγαν: τι μικρός που είναι ο κόσμος, απαντούσα: ο καλός ο κόσμος είναι μικρός... ο κακός μεγάλος.. κι αυτό γιατί γνώρισα και γνωρίζω συνέχεια πολύ καλούς ανθρώπους.
    Μετά αφού οι καλοί αυξήθηκαν πια αισθητά άρχισα να λέω πως ο καλός ο κόσμος είναι μεγάλος και ο κακός είναι ο μικρός.
    Δεν θέλω να πιστεύω πως είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που έχουν ανθρωπια είτε από εδώ είτε από εκεί, αποδεικνύεται περίτρανα στις μέρες αυτές το τι δίνει κάθε ένας στους ανθρώπους που καταστράφηκαν και πόσα δεν μαθαίνουμε, πόσα παραμένουν κρυφά.
    Γιατί το κακό έχει τον τρόπο να διατυμπανίζεται, το μαθαίνουμε όλοι και νομίζουμε πως αυτό κυριαρχεί. Το καλό όμως είναι συνήθως σιωπηλό, κρυφό και σεμνό. Αλλά υπάρχει. Το ζήτημα είναι να το ανακαλύπτουμε συνέχεια και μπορούμε!
    Ήταν μια τόσο όμορφη Κυριακή η σημερινή που καταγλυκάθηκα...
    Να εύχεσαι λοιπόν να μην σκαρφαλώσω και να μην μετρήσω ποτέ και τίποτα!
    (Σ' ευχαριστώ που απέσυρες αυτό που έπρεπε και ήλπιζα).
    Καλότατο βράδυ εύχομαι!

    ReplyDelete
  14. @nekko μου αγαπημένο, μιλάμε για ταύτιση τώρα!
    Γιατί κι εγώ πολύ το ένιωσα το γαλάζιο να με τυλίγει σήμερα, το μαύρο να γλυκαίνεται και να παραχωρεί... κι εγώ δεν ξέρω σε ποια πλευρά είμαι κι αν είμαι...
    Ε, τι άλλο να σου πω; Εγώ ευχαριστώ!
    Καλή χρονιά, καλή δύναμη σε όλα, φιλιά πολλά!
    (τα τελευταία αρχικά νομίζω πως δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν).

    ReplyDelete
  15. @Sot, ξεκινάμε από το "είμαστε ανόητοι". Αν δεν παραδεχτούμε αυτό ακριβώς, δεν έχουμε καμία ελπίδα να δούμε τίποτα. Μετά θέλει θάρρος. Αρετή και τόλμη η ελευθερία... Σκεφτόμουν την απάντηση που σου έγραψα κι έλεγα πως ενδέχεται και να παρεξηγηθώ. Στην ουσία εννοούσα πως αυτό που δεν είδα αυτές τις μέρες ήταν ένα βλέμμα να κοιτά προς τα μέσα του. Όλα τα βλέμματα κοιτούσαν έξω από τον εαυτό τους. Όλα τα δάχτυλα έδειχναν τον απέναντι. Όμως αυτό που έχουμε ανάγκη όλοι είναι το μέσα μας βλέμμα. Πρώτα αυτό και ύστερα όλα αλλάζουν, μαζί και τα έξω. Εσύ όμως κατάλαβες τι εννοούσα και ομολογώ πως μου έδωσες χαρά αληθινή.
    Καλή βραδάκι, καλή βδομάδα και δυνατά!

    ReplyDelete
  16. Οι δύο κόσμοι που γίνονται ένας μ'εναν ποταμό-καθρέφτη απατηλό διαχωριστικό. Πάντα ο μύθος του Ιάσονα με προβλημάτιζε. "Φοβού τον μονοσάνταλο" έλεγε ο χρησμός. Δηλαδή φοβού αυτόν που παρότι χάνει κάτι τόσο ση΄μαντικό δεν πνίγεται στο ποτάμι να το βρεί, δεν γυρνάει πίσω αλλά συνεχίζει έστω και μονοσάνταλος.
    La goia est sempre sull'altra riva. Έτσι τουλάχιστον νομίζουμε. Τα πάντα είναι ποτάμι, ανανάκλαση και αφρός.

    ReplyDelete
  17. @dokistrofi μου, γεια σου!
    Μ' αρέσει που ο μονοσάνδαλος δεν γυρίζει πίσω και συνεχίζει τον δρόμο του. Ίσως γιατί δεν μ' αρέσει και ο φόβος, ίσως ούτε και οι χρησμοί...
    Τον τελευταίο καιρό που για πρώτη φορά διακατέχομαι από έναν μεγάλο φόβο -αιτία μιας πρόσφατης βαθιάς πληγής-, παλεύω να τον ξεπεράσω γιατί μου κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή. Και θα τον ξεπεράσω με τη βοήθεια του Θεού πιστεύω...
    Στις αντανακλάσεις πια δεν πιστεύω καθόλου. Και αρχίζω τελευταία να επανατοποθετούμαι και ως προς το ότι όλα είναι ανακύκλωση. Μ' αρέσει περισσότερο να πιστεύω πως από αλλού ξεκινήσαμε και αλλού θα φτάσουμε. Αυτό όχι μόνο σε μια οριζόντια σχέση με τον κόσμο, αλλά και σε μία κάθετη με τον ουρανό. Εξάλλου, γι' αυτό προτίμησα να γράψω για ποτάμι που έχει την πηγή του στο βουνό και χύνεται στη θάλασσα. Εκεί και σταματώ, γιατί φυσικά μετά που εξατμίζεται το νερό , πάμε πάλι από την αρχή.
    Εγώ όμως θέλω να μείνω στη θάλασσα. Η δική μου σταγόνα όπως είναι τώρα και όπως θα συνεχίσει να φτιάχνεται , εκεί ας φωλιάσει για πάντα. Έτσι... μονοσάνδαλη συνεχίζω... Αν πίστευα πως γυρνώ εκεί από όπου ξεκίνησα, νομίζω πως δεν θα κουνιόμουν καθόλου από τη θέση μου, ποιος ο λόγος;

    Καλό σου βραδάκι! Καλό μας ξημέρωμα και καλή εβδομάδα!

    ReplyDelete
  18. Καλημέρα!
    Μου άρεσε πολύ η επιλογή της γραμματοσειράς και του χρώματος,καθώς και οι φωτογραφίες.

    Η μόνη απάντηση στο μίσος είναι η αγάπη,καλά τα λες!

    ReplyDelete
  19. Πάω κι έρχομαι..
    Τι λέξεις να αφήσω? Τούτη η επιστροφή, σαν τα νερά του Ιορδάνη είναι, που αποφασίζουν κάθε χρόνο, αντίθετα απ΄το ρεύμα τους να πάνε... κι ας κουβαλάνε τα ανείπωτά μας, αιώνες τώρα....

    Καλωσόρισες αγαπημένη :)

    Φιλια,
    Ε.

    ReplyDelete
  20. Άμποτε νάρθει αυτή η ώρα, η καινούρια βάφτιση, η αναβάπτιση... γιατί στεγνώσαμε, γιατί κι ό,τι δεν το δώσαμε εμείς μόνοι μας, μ' αφέλεια, μας το πήραν βίαια και τώρα πια τίποτε δεν έχουμε κι είναι ανάγκη πάσα η νέα αρχή!
    Μα κάθε νέα αρχή χρειάζεται να γίνει πάνω σε βάση καθαρή, γι' αυτό και το νερό πρωτίστως μας χρειάζεται τώρα, για να πλυθούμε, πρώτα, να καθαρθούμε, αν είναι δυνατόν, όσο είναι δυνατόν, και μετά να ντυθούμε καινούριοι και καινούριοι να πορευθούμε! Θα το αποφασίσουμε, θα το προσπαθήσουμε, θα το καταφέρουμε;

    ReplyDelete
  21. @όλα θα πάνε καλά -το ωραιότερο ψευδώνυμο!- σου άρεσαν λοιπόν τα 'τεχνικά χαρακτηριστικά' του ποστ και χαίρομαι γιατί έχουν μεγάλη σημασία για μένα. Για να δούμε, ελπίζω πως θα καταφέρουμε την επόμενη φορά να σου αρέσει και το κείμενο! -χιούμορ είναι αυτό, ok;-
    Καλώς όρισες και καλό σου βραδάκι!

    ReplyDelete
  22. @Έλενα 72, γλυκειά αγαπημένη μου, καλώς σε βρήκα!
    Μπράβο σου μωρέ, είσαι τσακάλι!
    Αυτό ήθελα. Σαν τα νερά του Ιορδάνη να είναι αυτό το κείμενο, έτσι, στην αρχή της χρονιάς να μπούμε αναβαπτισμένοι, καθαροί και αντίθετα στο ρεύμα... Καλή δύναμη να έχουμε! Φιλιά!

    ReplyDelete
  23. @Asteroid, καλή χρονιά!
    Στο χέρι μας είναι! Εγώ πάντως όπως βλέπεις το αποφάσισα. Δεν με έπαιρνε άλλο. Είναι ωραίο να μένεις με τα χέρια αδειανά... όσο επώδυνο κι αν είναι... Τότε βλέπεις τι κρατούσες, πόσος ανάξιος στάθηκες να κρατήσεις... και τότε λες το 'ναι'!
    Είμαι ένα τίποτα, ένα βρώμικο τίποτα και θέλω να βαπτισθώ στο τρεχούμενο νερό της μεγάλης αληθινής αγάπης... της μόνης που ξέρει να αγαπά, να συγχωρεί, να ενώνει τα πριν διεστώτα...
    Βουτιά, λοιπόν!

    ReplyDelete
  24. Μα εμείς είμαστε ανώτερα όντα. Όχι σαν κάποιους ανόητους σαν το Σωκράτη που έλεγε "Εν οίδα ότι ουδέν οίδα"

    ReplyDelete
  25. Ναί Βασιλική μου, εμείς χωρίζουμε τον κόσμο, όχι το ποτάμι, συμφωνώ. Κι΄όλ΄αυτά, τα μικρά και τα σπουδαία τα φριχτά και τα πανέμορφα είναι μέρος του ενός στο οποίο όλοι ανήκουμε. Δεν υπάρχουνε φτωχόσπιτα και παλάτια κι΄ας υπάρχουνε στον ρεαλισμό. Δεν ξέρεις τι γίνεται στην ψυχή εκείνου που ζεί στο παλάτι, πόσο πιό πλατύ μπορεί να είναι το χαμόγελο εκείνου που ζεί στο φτωχόσπιτο. αγαπημένος. Υπάρχει πόνος και βάσανο και απελπισία, φτώχεια κι΄αρώστειες και θεομηνείες και καταστροφές, όλα υπάρχουν, μαζί με τούς γάμους και τίς χαρές, τα ταξίδια τούς έρωτες, τα παιδιά, τα παραμύθια, όλα. Καλό φθινοπωράκι νάχουμε, να σταθούμε όρθιοι, ν΄αντιμετωπίσουμε τα μέσα και τα έξω μας.

    ReplyDelete
  26. Γιά δές αν θές να υπογράψεις εδώ :


    http://www.petitiononline.com/fires07/petition-sign.html

    ReplyDelete
  27. @καρδιά μου, σ' ευχαριστώ γι' αυτό που έγραψες. Τίποτε άλλο. Σ' ευχαριστώ. Ο Θεός μαζί μας!

    Υπέγραψα βέβαια και προσκαλώ και όλους τους φίλους να υπογράψουν.
    Κάντε τον κόπο παρακαλώ να πατήσετε την διέυθυνση που γράφει ο Άρης και αν νομίζετε κι εσείς υπογράψτε. Ακόμα καλύτερα περάστε να διαβάσετε στο μπλογκ "Πρόσωπα" του Άρη που έχω στα λινκς μου και το κείμενό του που δίνει επίσης στο τέλος την διεύθυνση που αφορά τα δάση μας κι εμάς.

    ReplyDelete
  28. Φθινοπώριασε!Σας περιμένουμε...

    ReplyDelete
  29. Καλημέρα Βασιλική μου!

    Η πίκρα κι ο πανικός σκέπασαν για κάμποσο το σπίτι και την ψυχή μου με αυτά
    που συνέβησαν στην πολυαγαπημένη Ελλάδα, με αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο.
    Ο «άνθρωπος», αυτός που έρχεται στο νου όταν αρθρώνουμε τη λέξη, τι σχέση έχει με εκείνους που καίνε ό,τι πιο αγνό και όμορφο, τι σχέση έχει με αυτούς που απάνω στο καμένο σώμα του τόπου φτιάχνουν κομματικά παιχνίδια;

    Όμως να που ύστερα από τα φυτοφάρμακα που ραντίζουν μέσα μας οι κάθε λογής ανθρωπομηνίες, ανοίγουν, θαρρείς κι από μόνα τους, παραθύρια για φως κι αέρα.
    Όχι ξένοιαστα, -δύσκολο πια-ούτε αθωωμένα, θα συνεχίσουμε -πώς αλλιώς;


    (Πολλές φορές Βασιλική μου αισθάνομαι αυτό που γράφεις : «σα μια σκιά που αγαπά
    να συντροφεύει τον πόνο, -όσο μπορεί μια σκιά να αγαπά και να συντροφεύει».)

    Καλωσόρισες. Στέλνω την αγάπη μου.

    ReplyDelete
  30. καλη μας Βασιλικουλα,
    αφου κυλας ησυχα σ'αυτο τον κοσμο,
    περιμενοντας ηρεμα την αλλη βαφτιση,
    ....μη κανεις δα τοση φασαρια...
    σας βλεπω σας ακουω σας σκεφτομαι...
    ...με τις υγιειες μας το φρεσκοβαμενο
    ροζουλι καμαρακι....
    ...αντε το γλυτωσαμε για την ωρα...
    ευχες καρδιακες
    σε σενα
    και σ'ολους τους με εσενα
    για τη νεα αρχη της Ινδικτου,
    καλες υπομονες
    καλα κουραγια
    να βγουμε περα....
    (Αφρο,εγω δεν ξερω τι να κλεισω...
    κανε κατι σε πεθυμησα...)
    ...περιμενουμε
    την λιακαδα...
    μετα τις τοοοσες τρικυμιες.....

    ReplyDelete
  31. για δες που ...με τα καιννουργια σου
    ..δεν με αναγνωριζει πια το σπιτακι σου...
    ..και με λεει και ανωνυμο....
    πωωωω...πωωωω....

    ReplyDelete
  32. καλέ γιατί έγινε ροζ??τι είχε το περτικαλί?δε σου άρεζε??

    ReplyDelete
  33. @Ρωξάνη μου, καλησπέρα!
    Σου έγραψα γράμμα που δεν φεύγει με τίποτα...
    Έπεσες σε άσχημη στιγμή μου... Ζητώ συγνώμη που δεν απάντησα κατευθείαν στο σχόλιό σου και σε άφησα να πεεριμένεις αδίκως.
    Ευχαριστώ πάρα πολύ για το 'Ψυχάδι' που μου έστειλες και ακόμα περισσότερο για το εξαιρετικό αφιέρωμα στο 'Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται'.
    Το 'Ψυχάδι' είναι το ωραιότερο πολιτιστικό περιοδικό που γνωρίζω. Και είναι τόσο φροντισμένο και εικαστικά που με εκφράζει πολύ!
    Θεερμά συγχαρητήρια, είσαι άξια και εύχομαι να συνεχίσεις έτσι με δύναμη και πολλή αγάπη, που έχεις έτσι κι αλλοιώς. Και πάλι ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  34. @Καλώς όρισες Δημήτριε!
    Για να κλείσεις κάτι πρέπει ίσως πρώτα να το ανοίξεις...
    Τα ποτάμια εννίοτε κάνουν και φασαρία, κυρίως αν πέφτουν από απότομους βράχους...
    Καλή χρονιά και σ' εσένα, λοιπόν!
    Πολλές τρικυμίες, ναι...
    πάω μια βόλτα πριν σαλτάρω τελείως...
    και γίνει το ποτάμι συντριβάνι!

    ReplyDelete
  35. @Θρασύβουλέ μου, τίποτα δεν μου αρέσει σε μόνιμη βάση. Κάθε φορά και κάτι άλλο μ' αρέσει. Αναλόγως τα μέσα μου χρώματα...

    ReplyDelete
  36. Υπάρχει μια ινδιάνικη παροιμία που λέει "΄΄Οταν σου κάνουν κακό, κάθισε στην όχθη ενός ποταμού και περίμενε. Το πτώμα του εχθρού σου δε θ'αργήσει να περάσει"
    Πόσο πια να περιμένουμε όμως ρε παδιά? Πάλι καλά που δεν έχουμε ρευματικά...΄πουντιάζοπυμε αιώνες εδω πέρα και τίποτα...

    ReplyDelete
  37. ναι ρωξάνη το ψυχάδι είναι φανταστικό.και ειδικά το εικαστικό του μέρος...μούρλια!και έχει μέσα απ ' όλα.Γράμματα, μουσική, θέατρο, τα πάντα.Εξαιρετικό!


    Ελπίζω να μη σου άλλαξα εγώ τη διάθεση και γίναν έτσι τα χρώματα γιατί θα κλάψω!

    ReplyDelete
  38. @dokisisofi, σε καταλαβαίνω πολύ.
    Λάβε υπόψιν σου πως εγώ έχω και ρευματικά, οπότε δεν ποντιάζω μόνο, αλλά πονάω κιόλας.

    ReplyDelete
  39. @Θρασύβουλε, μια αλλαγή διάθεσης είναι, κανένας δεν ευθύνεται πέρα από τη σκατοευαισθησία μας που εννίοτε διακατέχεται και από μεγάλο εγωισμό... και όχι κλάματα παρακαλώ, τέτοιο παιδί!

    ReplyDelete

Σχόλια