Όταν τα πέπλα σηκώνονται

Κάποτε έρχεται μια ηλικία. Η ηλικία κατά την οποία τα πέπλα αφαιρούνται. Όλα τα πέπλα με τα οποία η νιότη ντύνει τον κόσμο, τον άνθρωπο, τη ζωή. Πέπλα του πάθους, του ενθουσιασμού, του ονείρου. Πέπλα της αθωότητας, της αγνότητας, της άγνοιας. Πέπλα της ορμής, της γοητείας, της θέλησης. Αναρίθμητα αέρινα μετάξια πλασμένα από την ίδια τη φύση της. Γιατί η νιότη είναι το μετάξι της πλάσης και η ενηλικίωσή της δεν ορίζεται από κάποιo  δοσμένo νόμο παρά μόνο από την ώρα εκείνη όπου τα πέπλα σηκώνονται. Αδιόρατα στην αρχή, ένα ένα με τρόπο, ή κάποτε ακαριαία όλα μαζί σ’ ένα φύσημα άγριου ανέμου.

Η ώρα αυτή είναι σκληρή σαν πέτρα. Άγρια σαν πριονωτό μαχαίρι. Αδυσώπητη σαν μοίρα. Είναι η ώρα της γύμνωσης. Η ώρα που τα παρελθόντα λάθη ορθώνονται μπροστά σου, οι αδυναμίες σου όλες  αποκαλύπτουν το φρικτό τους πρόσωπο, η φθορά ξεπροβάλλει σε όλη της την τραγικότητα. Είναι η ώρα που έκπληκτος αναρωτιέσαι αν μέχρι πριν από λίγο και για όλη την προηγούμενη ζωή σου, ήσουν τυφλός και τώρα αίφνης βρήκες το φως σου. Αυτό που αντικρύζεις δεν είναι κίβδηλο, το ξέρεις και γι’ αυτό τρομάζεις κυρίως με την ίδια σου την όραση. Εύχεσαι να ξανατυφλωθείς σαν και πρώτα, με τα γόνατα λυμένα απ’ τον τρόμο που σου προκαλεί το θέαμα του κόσμου μα και του εαυτού σου.

Κι όμως ποτέ δεν ήσουν τυφλός. Ήσουν μόνον νέος. Τυλιγμένος ολόκληρος απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια με πέπλα που ήρθε η στιγμή να αφιρεθούν. Πέπλα για τα οποία εσύ δεν κοπίασες ποτέ, δεν τα ύφανες μόνος σου. Ήταν το γάλα της ζωής που έθρεψε τη νιότη σου.

Ένα δώρο που απομακρύνεται μόνο του δεν το διεκδικήσεις πίσω βάζοντας τις φωνές ή χτυπώντας πεισματικά το πόδι στο χώμα. Δεν θα έρθει ούτε αν κλάψεις, ούτε αν η θλίψη για τον αποχωρισμό του σε καθηλώσει σ’ έναν καναπέ. Μη νιώσεις ανάξιος που δεν το κράτησες. Ανάξιος ήσουν από την αρχή που σου δόθηκε, μα αυτό δεν το εμπόδισε να σ’ επισκεφτεί και να μείνει τόσα χρόνια σ’ εσένα. Μη γεμίσεις ενοχές ανώφελες. Εκ γενετής ένοχος ήσουν όπως όλοι όσοι τυλίχθηκαν γενναιόδωρα τα πέπλα της νιότης. Δεν είσαι ο μόνος, ούτε μόνος είσαι.

Γιατί μόλις έμεινες γυμνός άρχισες τρομοκρατημένος να χτίζεις τείχη γύρω σου; Τώρα που η υγρασία των τειχών διαπερνά το μεδούλι σου, που η θέα ακόμη κι αυτή του φθαρμένου κόσμου που αργοπεθαίνει χάθηκε απ’ τον ορίζοντα, τώρα που το χαμόγελο σου έσβησε αποκλείοντας το φίλημα της παπαρούνας ή της πρώτης αχτίδας του ήλιου κι έγινες πέτρα από τις πέτρες που στοίβαξες και ύψωσες βιαστικά γύρω σου, νιώθεις στ’ αλήθεια ασφαλής; Προτατευμένος; Είσαι χαρούμενος;

Ενηλικιώθηκες. Να το χαρείς. Ψηλάφησε το ωραίο σου σώμα. Τόσο ωραίο μόνο και μόνο γιατί  είναι δικό σου. Μοναδικό κι ανεπαναληπτο σε όλο το σύμπαν που σε περιζώνει με πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια από τα τείχη που έχτισες. Όσο σκληρή κι αν είναι τούτη η ώρα στάσου για λίγο άοπλος στα χέρια της. Πάψε το χτίσιμο πριν αποκλείσεις την τελευταία σχισμάδα ουτανού γιατί αν ύστερα το μετανιώσεις θα ’ναι αργά. Μα γιατί χτίζεις; Δεν ήσουν εσύ  πλασμένος γι’ αυτό. Σου το θυμίζω τώρα που ο φόβος διαστρέφει ακόμα και τη φύση σου.

Τώρα που όλα τα πέπλα απομακρύνιθηκαν  είναι η σειρά σου να καθίσεις στον αργαλειό. Υφαντουργός ήσουν, θυμάσαι, τόσο που τα μετάξια λάτρεψες. Κι άλλο τόσο που σου ταίριαζαν. Ονειρέψου καινούρια σχέδια, γύρνα τον κόσμο να βρεις κλωστές, καινούρια χρώματα, συνδίασε ό,τι γνώρισες, ό,τι πίστεψες, ό,τι υπήρξες βυζαίνοντας το γάλα της ζωής  μέχρι χθες, με ό,τι άγνωστο ακόμη παραμονεύει στο στημόνι σου, στο σκαμνί που θα κάτσεις, στην εποχή που περνά. Δε χρειάζεσαι σκαρπέλο να γκρεμίσεις τα τείχη σου. Ξεκίνα να υφαίνεις τα όνειρά σου και θα δεις τις πέτρες να κατρακυλούν αποδιωγμένες από την μεγάλη τέχνη της τρυφερότητάς σου.

Τώρα είναι η δική σου σειρά. Με τα δικά σου μεταξωτά θα ντυθούν γυμνά παιδιά ντύνοντας κι εσένα. Με τα δικά σου πέπλα θα μαλακώσει ο καιρός κι ο χειμώνας ήπιος θα περάσει απ’ όσους φτωχοί πορεύονται μέσα στον άσπλαχνο κόσμο. Αφού σ’ όλη τη νιότη σου δέχθηκες τόση γενναιόδωρη ομορφιά θα ’ρχόταν κι ο καιρός για να την επιστρέψεις πολλαπλασιασμένη και ωραιότερη πίσω. Θα ’σουν αχάριστος αλλιώς. Θα ’σουν μισός. Στ’ αλήθεια μόνος. Και δεν το θέλεις. 

Κι έτσι δουλεύοντας με υπομονή τα μερόνυχτα της ζωής που σου απομένει  στον αργαλειό λίγο λίγο θα γίνεσαι κι ο ίδιος  μεταξωτός σαν πρώτα. Αλλιώτικα νέος. Ίσως νεότερος από ποτέ. Μέχρι να γίνεις όπως γεννήθηκες και βρέφος αέρινο, ελαφρύ και μεταξένιο ν’ αναχωρήσεις αφημένος στα χέρια μιας Αύρας λεπτής για τη χώρα της Μεταξωτής Ευτυχίας στης  οποίας την ύφανση την εξαίσια κι εσύ συντέλεσες μια στάλα…