Labels

Sunday, October 14, 2007

Γιατί 'Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται';



Ίσως να μην υπάρχει πιο δύσκολο λογοτεχνικό είδος από το παραμύθι. Προϋποθέτει απλότητα, αφαιρετικότητα, συμπύκνωση.
Απευθύνεται στα παιδιά που είναι οι πιο αυστηροί κριτές καθώς είναι οι πιο καρδιακοί.
Στον καιρό όπου ο μύθος αποδομείται και όλα ζητούν χειροπιαστές αποδείξεις ή έστω εικονικές, όλα θέλουν επιστημονικές εξηγήσεις, όλα κυριαρχούνται από τον ρεαλισμό της βιοπάλης και την φαντασίωση μιας τεχνητής ευτυχίας, το γνήσιο παραμύθι, αυτό που παρηγορεί την ψυχή, την παραμυθεί, μοιάζει να χάνει έδαφος.
Και σίγουρα μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, το πιο δύσκολο θέμα που μπορεί να διαχειριστεί κάποιος είναι το άπιαστο θέμα του θανάτου. Του τελεσίδικου αποχωρισμού από το προσφιλές πρόσωπο, ή το αγαπημένο πράγμα.
Δεν υπάρχει πιο απαράδεκτο γεγονός στη ζωή μας, πιο αχώνευτο, πιο απάνθρωπο. Πιο αντιφατικό στην θαυμαστή φύση μας. Και αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα είναι ακόμα πιο οδυνηρή στα παιδιά που δεν έχουν αναπτύξει άμυνες και δεν έχουν χτίσει εγκεφαλικά οχυρά που θα προστατέψουν το τραυματισμένο τους συναίσθημα.
Το «Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται» προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στο γεγονός του θανάτου και το άγνωστο επέκεινα, χάριν των παιδιών.
Γιατί σίγουρα υπάρχει Κάτι μετά το θάνατο. Δεν μπορώ να δεχθώ πως υπάρχει ένα Τίποτα. Δεν μπορώ να αποδεχθώ το Τίποτα. Μου είναι παντελώς αδύνατον να πιστέψω πως γεννιέται ένα θαύμα σαν την ανθρώπινη ύπαρξη και μια μέρα το θαύμα αυτό διαλύεται οριστικά. Μου είναι ακόμα πιο αδύνατο να πιστέψω πως παύει να υφίσταται, ακόμα και ως μη ορατό, το πρόσωπο που αγάπησα.
Αν υπάρχει κάτι που δεν πεθαίνει ποτέ είναι η αγάπη. Αυτό, έχω απόλυτη ανάγκη να το πιστεύω. Η αγάπη είναι αυτή που νικά το θάνατο, γι’ αυτό και τον νίκησε ο Χριστός που ήταν και είναι η τέλεια Αγάπη.
Ο θάνατος απρόσκλητος έρχεται στη ζωή μας. Αυτό που μένει σε μας είναι να καλέσουμε την ελπίδα που θα τον νικήσει. Και η ελπίδα έρχεται μόνο μέσα από το φως της αγάπης. Αν αγαπάμε ξανασυναντιόμαστε με αυτόν που αγαπάμε,
ίσως στην ουσία δεν τον αποχωριζόμαστε ποτέ,
ίσως δε, αφού πεθάνει να ενωνόμαστε ακόμα περισσότερο μαζί του.
Μα κι αν ακόμα κάποιος ενήλικας δεν μπορεί να το πιστέψει αυτό, νομίζω πως οφείλουμε να κάνουμε τα παιδιά να το πιστέψουν. Η ελπίδα παρηγορεί σαν παραμύθι και τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη από παρηγοριά. Αυτά, εξάλλου, μπορούν να πιστεύουν και να ελπίζουν καλύτερα από μας, μιας κι έχουν μια καρδιά ολοκάθαρη που ακόμα δεν γέμισε από τα αγκάθια των αμφιβολιών που φυτεύει η λογική της ενηλικίωσης.
Ένα κοριτσάκι τρίτης δημοτικού μετά την ανάγνωση του παραμυθιού, μου έγραψε σ' ένα χαρτάκι γιατί δεν ήθελε να μου το πει προφορικά: «Εγώ μέχρι σήμερα νόμιζα πως η λύπη μένει για πάντα. Ακούγοντας το παραμύθι αυτό κατάλαβα πως η λύπη μπορεί να γίνει και χαρά. Ακούγοντας το παραμύθι αυτό, κατάλαβα».
Το 'Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται' θέλει να είναι ένα παραμύθι σαν αλήθεια και μια αλήθεια σαν παραμύθι. Ζητά να μεταποιήσει τη λύπη σε χαρά.
Γιατί τότε η χαρά γίνεται πολύ μεγάλη και το φως εκθαμβωτικό!


Αυτό είναι το κείμενο που διάβασα στο τέλος της παρουσίασης του παραμυθιού στον Ιανό των Αθηνών, το Σάββατο 13.10.07, προς τους μεγάλους. Το ανεβάζω και εδώ για όσους δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Και ευχαριστώ θερμά όσους ήρθαν αισθητώς και νοερώς!

37 comments:

  1. Αχ, Βασιλική μου..
    Κι εγώ δεν πιστεύω σ'αυτό το γαμημένο ΤΙΠΟΤΑ. Δεν μπορεί να πεθάνει το πνεύμα. Δεν μπορεί.
    Κάτι υπάρχει μετά, έχεις δίκιο..
    Η αγάπη.. Μίλησες για κάτι πολύ βαθύ, ίσως βαθύτερο κι από την ίδια την ύπαρξή μας. Και ναι, ούτε αυτή σβήνει. Αν, χωρίς τροφή υλικά δεν υπάρχουμε, έτσι και χωρίς αγάπη πνευματικά πεθάναμε..

    Καλή συνέχεια. Στο βιβλίο, σε 'σένα, στα παιδιά σου, στη δουλειά σου.

    Ελπίζω να σε συναντήσω κάποτε από κοντά.

    (Ο Γιώργος)

    ReplyDelete
  2. Θα συναντηθούμε Γιώργο μου, αυτό είναι βέβαιο!
    Νομίζω πια πως η ύπαρξη γίνεται ύπαρξη από τη στιγμή που αγαπάμε, είναι ταυτόσημες έννοιες, έτσι μου φαίνεται...
    Καλή δύναμη σε όλα και σ' ευχαριστώ πολύ!

    ReplyDelete
  3. Το ηλιοβασίλεμα της 13/10/2007, ήταν ίσως το ομορφότερο αυτής της περιόδου.Ισως το κύκνειο άσμα του καλοκαιριού, μιας και απο σήμερα ο καιρός έγινε αισθητά πιο χειμερινός.
    Είχε μια ομορφιά που δύσκολα περιγράφεται.
    Το πιο χαρακτηριστικό, ηταν το χρώμα του.
    Ο λ ο κ ό κ κ ι ν ο. Απλώθηκε παντού στον ουρανό από την Δύση ίσαμε την ανατολή. Με καθήλωσε για ώρα πολλή πάνω στο βράχο.
    Σε σκέφτηκα.
    Φόρεσες άραγε κόκκινα όπως μας είχες πει?
    Καλή συνέχεια,
    με θάρρος.
    ocgb

    ReplyDelete
  4. Από την εποχή του Αισώπου ακόμα τα παραμύθια έλεγαν τις πιο μεγάλες αλήθειες που ξεχωρίζουν μέσα από το μύθο. Αυτές είναι που κρατάμε όσες παραλλαγές κι αν γίνονται στη πλοκή. Σπουδαίο το μήνυμα που στέλνεις. Αν πιστέψει κανείς στην Αγάπη και γίνει οδηγός στη ζωή του, εκείνος που οδηγείται στην ανυπαρξία είναι ο θάνατος.

    ReplyDelete
  5. @nekko μου γλυκό,
    το είδα το ηλιοβασίλεμα κι έμεινα να το χαζεύω στη μέση του δρόμου στο αεροδρόμιο και κοιτούσα και κοιτούσα και μπήκα και βγήκα και επειδή μου περίσσευε πολύς χρόνος κάθισα και ήπια στο Sofitel μια σοκολάτα μπροστά στο τζάμι. Άνθρωποι έρχονταν, άνθρωποι έφευγαν και όλα κοκκίνιζαν και η καρδιά μου ήταν κόκκινη όσο και το φόρεμά μου, που ναι, το φόρεσα, και η χαρά μου ήυσν κόκκινη κι αυτή...

    Ε, θα σου το περιγράψω τώρα να γελάσεις:
    Λοιπόν, είναι ένα φαρδύ ριχτό κατακόκκινο φόρεμα που χωρά μέσα τέσσερις σαν κι εμένα τουλάχιστον, αλλά εμένα αυτά τα αεράτα πολύ μ' αρέσουν, δεν είμαι για σφιχτά εγώ... Στον ποδόγυρο κλείνει με αριστοτεχνικό τρόπο ελαφρά με μια ελάχιστη σούρα που το μαζεύει έτσι λίγο καθώς είναι μακρύ σχεδόν στη μέση της γάμπας. Η λαιμουδιά είναι κάπως τετράγωνη και το πολύ πολύ ενδιαφέρον είναι ότι έχει στο ίδιο αυτό κόκκινο χρώμα τέσσερα πέντε διαφορετικά υφάσματα με πιτσιλιές μαύρες σαν πινελιές, κομμάτια τετράγωνα που ενώνονται μεταξύ τους και άλλο είναι μεταξωτό, άλλο βαμβάκι λίγο πιο χοντρό, άλλο βαμβάκι μαλακό σαν μακό και οι πινελιές είναι άλλες κάθετες άλλες οριζόντιες, ενώ τα μανίκια φαρδιά μέχρι τους αγκώνες. Ε, νομίζω πως μια εικόνα την πήρες!

    Εσύ στο βράχο σου κι εγώ στον δικό μου... με θάρρος μεγαλύτερο απ' αυτό που έχω ως φύση γιατί μαθαίνω κι εγώ λίγο λίγο να εμπιστεύομαι στο υπερφυσικό που όταν σε λούζει δεν φοβάσαι πια τίποτα...

    Σ' ευχαριστώ από καρδιάς. Δεν ξέρω να το εξηγήσω, αλλά κατά ένα μυστήριο τρόπο σε νιώθω πλάσμα πολύ πολύ δικό μου...

    ReplyDelete
  6. Εκείνος που οδηγείται στην ανυπαρξία είναι ο θάνατος!
    Πού είσαι να σε φιλήσω ρε;
    Τι καλά που τα λες @Sot!
    Ο χρόνος είναι σαν καμίνι. Όλα τα άχρηστα τα καίει κι αν κάτι αντέξει τότε είναι χρυσάφι. Αυτό είναι κι ένα από τα ζητήματα που παλεύω: να εμπιστευτώ τον χρόνο με ησυχία και υπομονή.

    Καλή μας μέρα και καλή εβδομάδα!

    ReplyDelete
  7. Me voila :)

    Έμοιαζες με "κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή..."

    Και χαμογελούσα. Όλο το Σαββατοκύριακο. Κόντρα στο τίποτα...

    Καλημέρα Βασιλική μου :)

    ReplyDelete
  8. Καλημέρα και σ΄ευχαριστώ πάνω απ'όλα!

    Βασιλική σ΄ευχαριστώ. Πολύ όμορφο ποστ, μπορεί να φανώ τρελός αλλά θα το πώ: Είμαι γεμάτος σκεπτικισμό και αμφιβολίες για την ύπαρξη ζωής πρίν το θάνατο, όχι μετά :)
    Τέλος θα ήθελα να πω ότι ο χρόνος είναι ο μοχθηρός καθηγητής :) που στο τέλος σκοτώνει όλους τους μαθητές του: και τους καλούς και τους κακούς και τους αδιάφορους.

    Καλημέρα και σ΄ευχαριστώ πάνω απ'όλα!

    ReplyDelete
  9. θέλουμε να πιστέψουμε σε αυτό το κάτι μετά θάνατον. Υπάρχει, όμως;

    τα σέβη μου

    ReplyDelete
  10. Σωστά. Χρυσάφι που λάμπει τόσο που κάνει το χρόνο να φαίνεται ασήμαντος μπροστά του. Καλή εβδομάδα

    ReplyDelete
  11. @Ζαφειρένια μου,
    εντελώς κολακευτικό το αφιέρωμα του Διονύσιου στίχου!
    Χαμογέλα εσύ γιατί σου πάει κι εγώ εδώ είμαι, θα έχουμε κι άλλα... αλλοιώτικα, σε λίγο καιρό, αλλά δεν τα μαρτυράω τώρα, μόνο δουλεύω πολύ σκληρά γι' αυτά...

    Χάρηκα πάρα πολύ που σε γνώρισα και που ήρθες και εις άλλα με υγεία!
    Χαμογελώντας στο Τίποτα το μεταμορφώνουμε σε Κάτι!
    Έχουμε ελπίδα!

    ReplyDelete
  12. @Ηλιογράφε μου,
    μου θύμισες εκείνο το σύνθημα των αναρχικών στον τοίχο του δημοτικού σχολείου που τελείωσα κσι έγραφε:
    Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;
    Όμως βρε καλέ μου φίλε, αν πιστεύουμε πως υπάρχει ζωή μετά το θάνατο τότε δεν μπορεί να αμφιβάλλουμε γι' αυτήν εδώ όσο κι αν μας ζορίσει.

    Μου είχαν πει κάποτε μια ιστορία, άκου τώρα:
    Ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος που δούλευε μαθηματικός στο σχολείο. Αγαπούσε όμως τρομερά τη ζωγραφική και κάποια στιγμή μη μπορώντας να τα συμβιβάσει κάπως αυτά τα δύο, παράτησε την εκπαίδευση και μόνο ζωγράφιζε. Είχαε που λες ένα γιο. Κάθε πρωί πήγαινε και τον ξυπνούσε για να πάει στο σχολείο κι εκείνος δεν ήθελε να σηκωθεί.
    Σήκω, του έλεγε, η ζωή είναι ωραία! Ε, το γάνιασε το παιδί και του απάντησε μια μέρα: τι ωραία ρε πατέρα, δε βλέπεις πόσο ζοριζόμαστε; Βαριέμαι, δεν μπορώ άλλο! Κι εκείνος του είπε:
    Μα δεν σου είπα πως η ζωή είναι εύκολη, σου είπα πως είναι ωραία...

    Όσο για τον χρόνο, δεν ξέρω μωρέ τι να σου πω... εγώ κατά βάθος νομίζω πως είναι εντελώς ανύπαρκτος... Γιατί μας σκοτώνει; εντάξει, Μαθητές είμαστε έτσι κι αλλοιώς, αλλά γιατί μας σκοτώνει; Κανείς δεν μπορεί να μας σκοτώσει εκτός από το ίδιο το χέρι μας... έτσι μου ήρθε τώρα και μπορεί να είπα και βλακεία!

    Καλό καλότατο βραδάκι σου εύχομαι και ένα χαμόγελο πλατύ σου στέλνω!
    Ναι, η ζωή είναι ωραία! Απλώς η άλλη είναι ακόμα ωραιότερη...

    ReplyDelete
  13. @Σπύρο μου,
    εγώ πιστεύω ακράδαντα πως υπάρχει η άλλη ζωή. Και δεν το λέω μόνο επειδή πιστεύω στον Θεό.
    Το λέω και το πιστεύω γιατί για μένα η πιο τρανή απόδειξη αυτού του πράγματος είναι το πώς ενεργούν στην ψυχή μας αυτά που άφησαν πίσω τους όσοι έφυγαν. Όταν εγώ διαβάζω Σολωμό και τον νιώθω να είναι δίπλα μου και να μου κρατά το χέρι και τα λόγια του μπαίνουν στην καρδιά μου και με αλλοιώνουν, πώς να πιστέψω πως αυτή η ψυχή δεν υπάρχει πια; Ένα παράδειγμα σου φέρνω και σίγουρα υπάρχουν αμέτρητα τέτοια. Αν δεν υπήρχε τίποτα, αν καταλήγαμε στο τίποτα, τότε γιατί ο λόγος, η ζωγραφική, όλες οι τέχνες που μας αγγίζουν και μας μιλούν στα μύχια της ύπαρξής μας να ενεργούν κατ' αυτόν τον τρόπο; Θα τελείωναν όλα με το τέλος των ανθρώπων.
    Μα κι αν ακόμα κι αυτό δεν μας βοηθά, ακόμα κι αν αμφιβάλλουμε για την ύπαρξη της άλλης ζωής, νομίζω πως μας ωφελεί να το πιστεύουμε παρά να μην το πιστεύουμε. Γιατί τότε κι αυτή η ζωή αλλοιώς φωτίζεται, κάτι καλύτερο συμβαίνει μέσα μας, κάπως αλλοιώς προχωράμε. Αλλοιώς ακυρώνεται και αυτή η ζωή και τότε τι κερδίζουμε; Μόνο μια απελπισία. Μας βοηθά σε τίποτα η απελπισία; Γεννά θαύματα η απελπισία; Φωτίζει;

    Πριν κατεβώ στο γραφειάκι μου έψησα κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης στο γκριλ. Είμαι ξέρεις λάτρης της μαγειρικής και ευτυχώ όταν ασχολούμαι με την κουζίνα. Πλημμύρισε το σπίτι ευωδιά! Τώρα θα μου πεις γιατί στο γράφω; Ε, να, σκεφτόμουν πως η ζωή έχει αμέτρητα αρώματα που την γεμίζουν, που της δίνουν νόημα, υφές, χρώματα... Τόση ομορφιά δεν μπορεί να πάει χαμένη, τόση χαρά δεν μπορεί να είναι πρόσκαιρη... ακόμα και οι θλίψεις, όλα δεν μας οδηγούν σε κάτι που πάντα μας ξαφνιάζει πιο ευχάριστα από όσο υποθέταμε;
    Πολλά είπα και ζητώ συγνώμη.
    Καλό σου βράδυ Σπύρο!

    ReplyDelete
  14. Ο χρόνος ασήμαντος μπροστά στο χρυσάφι! Το κρατάμε κι αυτό και κλείνουμε έτσι όμορφα την βραδιά μας!

    Δεν κρατιέμαι όμως τώρα @Sot και θέλω να γράψω κάτι που με καταέφτιξε χθες βράδυ καθώς διάβαζα τον βίο του σημερινού εορτάζοντα αγίου Λουκιανού. Έλεγε πως τέτοιο χάρισμα είχε που όταν κατέβαινε στην πόλη, στην αγορά, γινόταν αόρατος για όσους δεν ήθελε να τον δουν! Μα πόσο μου άρεσε! Τύφλα να έχει ο μαγικός μανδύας του Χάρυ Πότερ!!!

    Άντε, παραμίλησα πια και περιμένουν και οι πιπερίτσες μου να τις καθαρίσω... Και αύριο περιμένω το πρώτο κασόνι με ντομάτες ρόμα για να ξεκινήσω τις σάλτσες του χειμώνα που θα μπουν στα βαζάκια τους. Μα πώς τις περιμένω, δεν φαντάζεσαι!

    Να είμαστε όόόόλοι καλά!

    ReplyDelete
  15. Αχ Βασιλική...

    Βάλσαμο να μας υπενθυμίζεις με το βιβλίο σου ότι αν τ'αγαπάς δεν πάνε πουθενά μακρυά σου! Από κει πάνω σε προσέχουν, κι ας τους πηγαίνει προς τα πίσω λίγο, σα να μας έβαζαν κι εμάς από τις Σευχέλλες με τη φραπεδιά μας και ΤΟ Μωρό στην αγκάλη, να λέμε καλημέρα σ'ένα ορυχείο που να μποχίζει θειάφι...

    Το βιβλίο σου έχει ταξιδέψει πολύ, φροντίσαμε γι'αυτό - και σκέψου ότι είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, δεν είναι το εύκολο, το πιασιάρικο, παρ'όλο που είναι το μόνο σίγουρο σε τούτη τη ζωή! Ε, όσοι το διάβασαν το έχουν στα δικά τους, ούτε καν στην παιδική βιβλιοθήκη, είναι βάλσαμο σου λεω για μεγάλους κυρίως - τα παιδιά τα ξέρουν τα βλέπουν τα φωτοστεφανα της αγάπης, δεν έχουν αναγκη εμας με τις ανασφάλειες και τη μικρότητά μας! Οι μεγάλοι το λατρεύουν, τα
    μικρά που λες το αναγνωρίζουν σαν κάτι πολύ λογικό και τρομερά οικείο!

    Λοιπόν καλές και τρελλές πωλήσεις κι εμπνεύσεις καρδιά μου!

    χχχχχχχχχχ

    ReplyDelete
  16. ΥΓ- πιπερίτσες... τι σκατά ρυθμούς έχει η ζωή μου, οι πιπερίτσες από το μπαλκόνι μου πέφτουν πάνω στο αμάξι από κατω από το σπίτι, και τις πατάω κάθε που κάνω όπισθεν να ξεπαρκάρω! Πόσο πεζή και άσχετη μπορώ να στέκω μπροστά σε μια ευκαιρία για μετάγγιση "μαμάς" (μαρμελάδες, κομπόστες, τουρσιά, chutneys...)

    Μωρέ τα βλαστάρια μου μόλις με πάρουν χαμπάρι, και να τ'αγαπάω, όχι δεν θα ξανάρχονται να με βλέπουν, θα κόψουν ρόδα μυρωμένα, τρελλή θα μ'ανεβάζουν, σχίζα θα με κατεβάζουν!
    :ΡΡΡΡΡ

    ReplyDelete
  17. Ούτε εγώ πιστεύω στο Τίποτα..Σίγουρα κάποτε ξαναβλέπουμε αυτούς που αγαπήσαμε..Ή αυτούς που αγαπήσαμε χωρίς να τους ξέρουμε προσωπικά.Αυτή τη στιγμή ακούω τη φλέρυ να τραγουδάει Dylan και δε μπορώ καν να διανοηθώ ότι δε θα τη δω ποτέ! Η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη για τα πάντα!Όταν υπάρχει αυτή, όλα ανθίζουν, όλα γίνονται ονειρεμένα.Το βιβλίο σου δεν είναι ακριβώς βιβλίο αλλά σχεδόν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, θεόπνευστο έργο.Γιατί μιλάει κατ' ευθείαν στην ανθρώπινη καρδιά.Αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές τις ανθρώπινης ύπαρξης και βγάζει μια μελωδία μαγική και υπερφυσική.

    ReplyDelete
  18. Ξέρει κανείς τι συμβαίνει με την Έλενα72??πού έχει χαθεί?Έγινε κάτι όσο έλειπε?

    ReplyDelete
  19. Μανάρι μου γλυκύτατο
    βάλε καταρχάς τις γλάστρες μέσα από το μπαλκόνι γιατί αμαρτία πράγμα είναι να πέφτουν κάτω και να τις πατάτε.... ας πέφτουν στο μπαλκονάκι σου και βάζε τα κορίτσια να τις μαζεύουν!
    Όλα είναι όπως τα λες ρε φάτσα!
    Τα παιδιά που ήταν στην εκδήλωση ήταν πάρα πολύ μικρά, κάτω από πέντε χρονών τα περισσότερα. Ε, δεν φανταζόμουν -γιατί με τόσο μικρά δεν έχω δουλέψει-, ότι θα τα θεωρούσαν όλα τόσο λογικά, τόσο φυσιολογικά και αναμενόμενα. Η σκάλα, λέει, δεν έιναι μόνο για να ανεβαίνουν όσοι φεύγουν αλλά και για να κατεβαίνουν όσοι έφυγαν και είναι εκεί πάνω... Το μικρό παιδί στην τελευταία εικόνα κοιτάει προς τα κάτω γιατί αυτοί που είναι πάνω όλο μας κοιτούν, αλλά έχει και τα πόδια του καλά πιασμένα στα σύννεφά για να μην πέσει....
    Τι άκουσα Παναγία μου, φτιάχτηκα απίστευτα...
    Μακάρι όλα να πάνε καλά με ό,τι κάνουμε και μ' αυτά που παλεύεις κι εσύ, άντε να μπουν σε μια σειρά πια, να ησυχάσεις λίγο... αλλά δεν θέλω να σκας για τίποτααααα... ακούς;;; Θα βρείτε αυτό που σας ταιριάζει καλύτερα από όλα....

    Καλή μέρα, λοιπόν, τις πιπερίτσες μέσα κι εγώ για σενα θα κάνω και κομπόστες και τουρσιά και θα σου τα στέλνω σαν θεία από το χωριό: Θεσσαλονίκη, δηλ. Λαγκαδάς επί πενήντα!
    Χαίρε!

    ReplyDelete
  20. @Θρασύβουλέ μου, παραήταν καλά τα λόγια που έγραψες τια το παραμυθάκι, αλλά συγχωρείσαι λόγω ηλικίας... και
    πάντως σ' ευχαριστώ για την τόσο καλή διάθεση!
    Μωρέ κι εσύ την Φλέρυ θα την συναντήσεις κι εγώ τον Μάνο, και πολλούς πολλούς άλλους!!!

    Για την Έλενα 72 ξέρω και θα σου απαντήσω στο προσωπικό σου e mail, όλα καλά είναι, μην έχεις τζάμπα ανησυχία.
    Φιλιά!

    Θέλω το βράδυ να σας γράψω για τον άγιο της ημέρας γιατί θα σκάσω αν δεν το κάνω, αλλά τώρα δεν προλαβαίνω. Αγίου Λογγίνου του εκατόνταρχου, ναι, αυτού που ήταν στην Σταύρωση και πίστεψε. Αυτού του υπέροχου Καππαδόκη!

    ReplyDelete
  21. Περιμένω/περιμένουμε!

    ReplyDelete
  22. kαλησπερα βασιλικη μου.ηρθα στην εκδηλωση,απο καθαρη παρορμηση,χωρις να ξερω τιποτε συγκεκριμενο,μονο το μπλογκ σου και τα οσα εγραφες για το βιβλιαρακι....ηταν τοσο απλα και ομορφα ολα....κι ολα αυτα τα παιδικα κεφαλακια,τοσο ησυχα,λες και ηταν βυθισμενα μεσα σε ονειρο.σ ευχαριστω για το σαββατιατικο πρωινο....νασαι καλα

    ReplyDelete
  23. Αχ!Βασιλική διαβάζοντας τα σχόλια όσων έχουν διαβάσει το βιβλίο σου η παρευρεύθηκαν στην παρουσίαση του, καταλαβαίνω ότι όποιος το διαβάσει νοιώθει αμέσως καλύτερα.
    Ελπίδα & αγάπη, ψυχική ανάταση.
    Τι καλά να μεγαλώνουν τα παιδιά με ελεύθερη πρόσβαση σε μέλλον φωτεινό!!!

    Όσο για την 'κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή' σκέφτομαι ότι τα παιδάκια εκτός από το μήνυμα αγάπης και αιώνιότητας που πήραν από σένα, πήραν και μια στυλιστική αποψη που θα θυμούνται γιά πάντα. Ενας κόκκινος άγγελος θα ταξιδεύει τα όνειρα τους.

    Είναι εντυπωσιακό πως τα συναισθήματα, η διαίσθηση, το "όμοιο", το συγγενές, βρίσκει το δρόμο.
    Μέσα από ψυχρές οθόνες, (πολλές απ'αυτές υγρές), οι ανθρώποι συναντιούνται με την βεβαιότητα οτι συγκατοικούν σε τόπο κοινό.
    Είναι, η μη τι αλλο, συγκινητικό.

    Τα ρούχα τα φαρδιά είναι τα μονα που νοιώθω άνετα επίσης, οι μόνες πιπεριές που μ'αρέσουν είναι οι φλωρίνης και μάλιστα στο γκρίλ.

    "...γιατί μαθαίνω κι εγώ λίγο λίγο να εμπιστεύομαι στο υπερφυσικό που όταν σε λούζει δεν φοβάσαι πια τίποτα..."
    Μ'αρέσει που μοιράστηκες μαζί μου αυτή τη φράση.
    Έτσι και εγώ,
    προσεχτικά
    ακροβατώ και ανακαλύπτω..
    Το μόνο καταφύγιο το ΦΩΣ.
    Ένα καντηλάκι που καίει
    σε τόπο μυστικό,
    φωτίζει με το φως του το ναό της καρδιάς.

    Οσοι κάποτε συναντήθηκαν, όσοι περπάτησαν, περπατούν η θέλουν να περπατήσουν δρόμους φωτεινούς,δρόμους της καρδιάς, συναντιούνται αναγνωρίζονται
    και χαίρονται.
    Χαίρομαι και'γω
    που σε συνάντησα
    και...
    "Σ' ευχαριστώ από καρδιάς. Δεν ξέρω να το εξηγήσω, αλλά κατά ένα μυστήριο τρόπο σε νιώθω πλάσμα πολύ πολύ δικό μου..."
    (δεν εχω λέξεις πιο κατάλληλες)

    Να δουλεύεις καλά,
    με εμπνευση,
    με μόχθο,
    για το καλό το ωραίο και το αγαθό. Να σε διαβάζουμε και μείς να χαιρόμαστε και να...
    θυμόμαστε
    Σε φιλώ
    ocgb

    ReplyDelete
  24. @Όλια μου,
    χάρηκα πολύ που ήρθες στην εκδήλωση κι ένιωσα σαν να σε ήξερα από καιρό... Δεν θυμάμαι πια πότε ήταν όταν σε είδα σε μια παράσταση της Πειραματικής σκηνής, ούτε καν το έργο θυμάμαι, αλλά είσαι από τις ηθοποιούς που και συμπαθώ και εκτιμώ!
    Είναι αλήθεια όπως το λες ακριβώς πως υπήρχε στην παρουσίαση μια ατμόσφαιρα σχεδόν ιερή, κατάσταση που αγαπώ ιδιάίτερα κι έχω βιώσει πολλές φορές σε αντίσοιχες εκδηλώσεις. Ξέρεις, τώρα θα σου εκμηστηρευτώ και κάτι ανάλογο.

    Μέχρι τα 25 εγώ δεν είχα δει ποτέ μου θέατρο. Ένα καλοκαίρι που παρακολουθούσα σεμινάρια θεατρικού παιχνικιού -που τότε άρχισε πολύ να μ' ενδιαφέρει πολύ και τώρα δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου- στα Χανιά, ένας φίλος είπε να πάμε να δούμε μια πρόβα. Εγώ γέλασα σαρκαστικά, τόσο ήξερα, γιατί θεωρούσα γελοίο πράγμα το θέατρο. Πήγα όμως γιατί μια δύναμη με έσπρωχνε. Και ποιος έκανε πρόβα; Ο Θωδ Εσπίριτου, -ο μετέπειτα αδελφικός μου φίλος και δάσκαλος- τους Φασουλήδες με τη μαγκούρα, του Λόρκα. Έπαθα τέτοια πλάκα που δεν περιγράφεται. Το κλίμα της πρόβας ήταν αυτό το ιερό, το μυσταγωγικό, το σχεδόν εκκλησιαστικό. Τέλειωσε η πρόβα και πήγα στον άνθρωπο αυτόν που χωρίς να κάνει τίποτα έκανε τα πάντα και τον ρώτησα: Τι είναι θέατρο;
    Χαμογέλασε και μου είπε: Πάμε να τα πούμε. Μαζευτήκαμε στο σπίτι ενός από τους ηθοποιούς και κάτσαμε με τον Θωδ και μιλούσαμε όλο το βράδυ. Όταν έφυγα ήξερα πια πως αυτό με αφορά απόλυτα. Κι έτσι ένα μήνα σχεδόν μετά έδωσα καταταρκτήριες εξετάσεις στο Τμήμα Θεάτρου της Θεσσαλονίκης και αφού παραδόξως μπήκα, το τελείωσα. Ίσως να σε ενδιαφέρει το θεατρικό μου που έγραψα τότε και είναι η δική μου απάντηση στο τι είναι θέατρο, το Εγώ ο Άλλος, εκδ. Νησίδες. Αν βρω την διεύθυνσή σου θα σου το στείλω.

    Ελπίζω την επόμενη φορά να βρούμε ευκαιρία να τα πούμε όλα αυτά και άλλα πολλά που μάλλον έχουμε να πούμε.
    Εύχομαι καλή δύναμη σε ό,τι κάνεις!
    Και σ' ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  25. Δυο φορές σε διάβασα @nekko μου, και μάλλον θα σε ξαναδιαβάσω... θα χρεισιμοποιήσω εδώ μια φράση του φίλου μου του Άρη που λέει όταν αγαπάει κάποιον πολύ: είσαι γλύκας! Και τονίζει πως το 'γλύκας' είναι ουδέτερο, ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό! Γραμματικώς αυτό δεν στέκει φυσικά, αλλά νοηματικώς στέκει και παραστέκει...
    Εμείς οι δυο ίσως να είναι και πολύ δύσκολο να βρεθούμε κάποτε από κοντά, -κανείς βέβαια δεν ξέρει- αλλά έχουμε βρεθεί πια αλλοιώς και αυτό όπως λέει κι η Λωξάνδρα, έτσι έιναι! Πάει τέλειωσε! Ευχαριστώ για τις ωραίες σου ευχούλες! Τα υπόλοιπα στα λέω νοερά...

    Και θα γράψω τώρα εδώ για τον άγιο Λογγίνο γιατί μπορεί να φιλοξενηθεί μέσα εδώ μια χαρά.

    Ο άγιος Λογγίνος, λοιπόν, φίλοι μου, ήταν ο εκατόνταρχος που πίστεψε στον Χριστό βλέποντας τα σημεία της Σταύρωσης, την απόκρυψη του ήλιου, τον σεισμό, την ανάσταση των νεκρών... Τον έβαλαν να φυλάει το μνήμα του Χριστού και μετά οι Ιουδαίοι του έδωσαν χρήματα για να συκοφαντήσει και να πει ψέμματα. Αυτός δεν τα δέχθηκε και παράτησε όλα τα αξιώματα και πήγε στην πατρίδα του την Καππαδοκία μαζί με τους δύο στρατιώτες που κι αυτοί είχαν πιστέψει.
    Πήγαν οι Ιουδαίοι και τα είπαν στον Πιλάτο. Του πρόσφεραν και χρήματα άμα σκοτώσει τον Λογγίνο. Κι αυτός, που ως φαίνεται δεν αγαπούσε μόνο την εξουσία αλλά και τα χρήματα και δεν άκουγε την καρδιά του που του φώναζε, έστειλε τους στρατιώτες του εκεί. (Πολύ θα μ' ενδιέφερε να μάθω το τέλος αυτού του ανθρώπου). Φτάνοντας οι στρατιώτες έπεσαν πάνω στον Λογγίνο χωρίς να το γνωρίζουν. Εκείνος τους πρόσφερε γενναιόδωρα την φιλοξενία του και αφού ξεκουράστηκαν, του είπαν τον σκοπό του ταξιδιού τους. Δεν τους αποκάλυψε αμέσως ποιος ήταν. Τους περιποιήθηκε ακόμα περισσότερο και ετοιμασε τον τάφο του και ό,τι ήταν χρειαζούμενο και μετά τους είπε ποιος είναι. Εκείνοι λυπήθηκαν πολύ. Δεν μπορούσαν να σκοτώσουν αυτόν που τόσα έκανε γι' αυτούς. Ο Λογγίνος όμως τους είπε να εκτελέσουν την διαταγή και φώναξε και τους δύο στρατιώτες που κι αυτοί αποφάσισαν να μαρτυρήσουν μαζί του. Έτσι τους αποκεφάλισαν και τους τρεις. Το κεφάλι του Λογγίνου το πήγαν στον Πιλάτο για να το δει και να πάρει τα συμφωνημένα χρήματα. Μετά το έθαψαν έξω απο τα Ιεροσόλυμα μέσσ σε κοπριά. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και κάποτε έφτασε εκεί μια γυναίκα με τον μονάκριβο γιο της που είχε χάσει από αρρώστια το φως της. Πάνω που έφτασαν πεθαίνει το παιδί κι έτσι στην πρώτη δυστυχία πέφτει και δεύτερη.
    Το βράδυ εμφανίζεται ο μαρτυρας στον ύπνο της γυναίκας και της υποδεικνύει πού είναι θαμμένο το κεφάλι του. Να πάει το βρει, της λέει, και μετά και το φως της θα βρει και τον γιο της θα δει σε μεγάλη δόξα.
    Πήγαίνει η τυφλή γυναίκα και ψάχνει και το βρίσκει. Αμέσως ανοίγουν τα μάτια της και μετά βλέπει και τον γιο της να απολαμβάνει τιμές μάρτυρα δίπλα στον άγιο Λογγίνο. Παίρνει την αγία του κεφαλή και πηγαίνει στην Καππαδοκία και του χτίζει λαμπρό ναό!

    Με λίγα λόγια αυτός είναι ο βίος του αγίου ΛΟγγίνου. Να πρεσβεύει για όλους μας και να μας φροντίζει με αγάπη. Αύριο, προφήτη Ωσηέ. Έχω μεγάλη αδυναμία στους προφήτες και θα πάω τώρα να διαβάσω το συναξάρι του.

    Καλό βραδάκι σε όλους και καλό μας ξημέρωμα αδέρφια!

    ReplyDelete
  26. Βασιλική καλησπέρα! Το βιβλίο σου τελικά το βρήκα, το διάβασα και μπορώ να πω ότι είναι απίθανο! Συγχαρητήρια, πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο παραμύθι! Σκέφτηκα δηλαδή πως ένα τόσο όμορφο θέμα, με απλές λέξεις γίνεται ακόμα πιο όμορφο. Είναι ωραία και η φωτογραφία σου, φαίνεσαι βέβαια μετριόφρων! Το κείμενο στο πίσω μέρος του βιβλίου, δημιουργεί απίστευτα συναισθήματα και πολύ θετικούς προβληματισμούς! Αυτό που είναι πολύ χαρακτηριστικό στο βιβλίο, είναι αυτός ο ζεστός διάλογος! Το βιβλίο στο σύνολό του είναι εξαιρετικά φιλικό! Καλό σου βράδυ!

    ReplyDelete
  27. ναι,θα μ αρεσε να το διαβασω....πως να σου στειλω διευθυνση;

    ReplyDelete
  28. βασιλική μας,μόλις σήμερα κατάφερα να έχω και να μπορέσω να διαβάσω το βιβλίο σου.
    η αίσθηση που έχω, πως είναι μια αγκαλιά-αστραφτερός ό ίσκιος της καρδιάς σου,παντού.
    ευχές πολλές για το αύριο και το μεθαύριό του!

    ReplyDelete
  29. Συναρπαστικός ο βίος του αγίου Λογγίνου!σ'ευχαριστούμε που μας μαθαίνεις!

    ReplyDelete
  30. Καλησπέρα!!!
    Διάβασα το παραμύθι σου και είναι σίγουρα μία παραμυθία για την καρδιά που μαθαίνει ν' αγαπά γιατί συναντά την όντως Αγάπη!!!

    ReplyDelete
  31. Ωραία! Πουλήσαμε άλλο ένα βιβλίο!!!
    (Γέλιο!)

    @Μενέλαε, σ' ευχαριστώ πολύ για όλα όσα γράφεις. Χαίρομαι που σου άρεσε.

    ReplyDelete
  32. @Όλια μου,
    μπες στο e mail του μπλογκ και εκεί γράψε μου.

    ReplyDelete
  33. @Ερμία μου, να είσαι καλά και σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές...

    ReplyDelete
  34. Μωρέ συναρπαστικός δεν θα πει τίποτα @Θρασύβουλε... κι εμείς που έχουμε κι ένα πάρε δώσε με την Καππαδοκία, ε, κάτι καταλαβαίνουμε από αυτή την παλικαριά, που βέβαια δεν είναι μόνο ζήτημα καταγωγής...

    Σήμερα, προφήτη Ωσηέ ήτανε. Του προφήτη που προφήτεψε πως δώδεκα δρύες θα ακολουθήσουν τον Χριστό, εννοώντας τους δώδεκα αποστόλους. ΑΛλά και Ανδρέα του Κρητοός, άλλος απίστευτος βίος! Και της τρίτης συζυγίας των αγίων Αναργύρων, αυτών από την Αραβία, που ήταν πέντε αδέρφια και τα πέντε γιατροί ανάργυροι, που δεν έπαιρναν δηλαδή αργύρια για την φροντίδα των ασθενών τους. Μαζί μας κι αυτοί πάντα!

    ReplyDelete
  35. Καλώς όρισες @onisime!
    Τώρα βέβαια ίσως είναι εντελώς λάθος να κλείνουμε ένα ξένο όνομα, αλλά δεν μπορώ να μην το κλείνω. Πού είναι ο αγαπημένος μου δάσκαλος Χρίστος Τσολάκης να βάλει ένα χεράκι;

    Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το παραμυθάκι και είναι έτσι όπως τα λες περί αγάπης και Αγάπης.

    ReplyDelete
  36. Μήπως πρέπει ν' αρχίσω κι εγώ να διαβάζω τους συναξαριστές??Πάω να κατεβάσω του μηνός Ιανουρίου!Για να δούμε τι μυστικά κρύβει!!!

    ΥΓ:Έχεις σκεφτεί ότι είμαι το μόνο μπλογκ με γενέθλια??

    ReplyDelete
  37. @Θρασύβουλέ μου, ν' αρχίσεις να διαβάζεις τους αγίους της επόμενης ημέρας, όχι του Ιανουαρίου, δεν είναι εγκυκλοπαιδικό το ζήτημα να το πάρουμε από την αρχή. Έχει σημασία κάθε άγιος για την δική του μέρα...

    Το ερώτημά σου όμως δεν το κατάλαβα.

    ReplyDelete

Σχόλια