Δεν αξίζει η ανοησία;

Με ποιον μαλώνεις άνεμε;

Σε ποιον φωνάζεις;

Ποιον χτυπάς;

Για σένα οι πόρτες έκλεισαν με μάνταλα

Τα παραθύρια σε χλευάζουν σφραγισμένα

Τρώγεσαι με τα ρούχα σου, ανόητε!

Άδικος κόπος! 

Πάψε, επιτέλους!

Μπορεί να είμαι ανόητος, απάντησε ο Βοριάς

Μα όλη αυτή η περιπέτεια αφορά 

τον άντρα με το μαύρο το μακρύ φόυστάνι

Είσαι πολύ μακριά εσύ για να τον δεις

Πάει στο δάσος για να κόψει ξύλα

Να ζεσταθεί ο αδερφός του που 'ναι άρρωστος

Για χάρη του φυσώ με δύναμη και πάθος

Όσο πηγαίνει κι όσο με νικά

η αγάπη για τον αδερφό του μεγαλώνει

Δεν αξίζει η ανοησία μου;