Από κείνα τα χρόνια στα καλά σπίτια κάναμε κέτερινγκ. Θέλανε τότε σ' ένα σπίτι στην Κηφισιά να ξεκινήσουνε το δείπνο με κονσομέ κρέατος. Έπρεπε να φτιάξουμε κονσομέ για χίλια πεντακόσια άτομα. Τρεις μέρες το ετοιμάζαμε. Να βράσουμε τα κόκαλα τη μια μέρα. Να βάλουμε κάρβουνα μέσα να απορροφήσουν τα περισσεύματα να μείνει διάφανο το υγρό την άλλη. Να βράσουμε και τα λαχανικά και να τα αφαιρέσουμε την τρίτη, τέσσερα καζάνια γεμίσαμε.
Πάμε στο αρχοντόσπιτο, έχει σκάλες. Δυο δυο πιάνουμε να ανεβάσουμε τα καζάνια. Καλά που είχαν ανέβει τα τρία πρώτα. Είχαμε μείνει στο τέλος εγώ κι ένας ακόμα. Αρχίζουμε ν' ανεβάζουμε το καζάνι. Πώς το ακουμπάμε στη μέση της σκάλας να πάρουμε μια ανάσα, πώς γέρνει το καζάνι, πέφτει όλος ο ζωμός και τον βλέπουμε να χύνεται. Το ξύλο που φάγαμε δεν θα το ξεχάσω. Με τις κλωτσιές μας έδιωξαν, κυριολεκτικά. Αλλά δόξα τω Θεώ, με λίγη οικονομία έφτασαν και μοιράστηκαν τα άλλα τρία καζάνια κι έφαγαν οι άνθρωποι...
No comments:
Post a Comment
Σχόλια