Labels

Friday, August 28, 2009

Του αγίου Φανουρίου και του θείου μου Φανούρη



Ήμουν μικρό παιδί ακόμα. Οι συγγενείς από την μεριά της μαμάς από αριστεροί είχαν γίνει φανατικοί πασοκτσήδες, -κάτι που ευνοούσε ιδιαίτερα τις επιχειρήσεις τους. Όταν τους επισκεπτομασταν στις γιορτές τους, η αρχική ευθυμία της γιορτής κατέληγε πάντοτε σε καβγά καθώς οι δικοί μου ήταν αδιαπραγμάτευτοι δεξιοί.  Τον καιρό εκείνο οι άνθρωποι έπαιρναν πολύ στα σοβαρά τα κόμματα και τις πολιτικές τους. Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι γελούν μ' εκείνα τους τα καμώματα. Μόνο στα μάτια των παιδιών οι ακραίες εκείνες συμπεριφορές ήταν από τότε καμώματα ακατανόητα και δυσάρεστα μέσα στην ασάφειά τους.
Ανάμεσα στους συγγενείς ήταν και ο θείος Φανούρης. Αυτός όμως δεν ήταν αληθινός θείος μου μιας και στην πραγματικότητα καμία συγγένεια δεν είχα μαζί του. Νομίζω πως ήταν κουμπάρος κάποιου θείου μου, αλλά τον καιρό εκείνο όλοι οι άντρες ήταν για μας "θείοι" και όλες οι γυναίκες "θείες" αντίστοιχα. Όλοι έμοιαζαν πολύ μεγάλοι στα μικρά μας μάτια κι ας ήταν λίγο πάνω από τριάντα ή σαράντα. Σχεδόν για γέρους τους λογαριάζαμε. Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι ίσως ο θείος μου ο Φανούρης να ήταν ο μόνος πραγματικός μου θείος.
Είχε μέτριο ανάστημα, πάντα πολύ κομψά ντυμένος και συνήθως μ' ένα γκρι κουστούμι, άσπρο μπουζάτο πουκάμισο και γκρι μεταλιζέ γραβάτα. Είχε φαλάκρα και τα λίγα του μαλλιά ήταν πυκνά σγουρά και γκρίζα σαν το κουστούμι του, ενώ το μουστάκι του χαμογελούσε.
Ήμουν στ' αλήθεια πολύ μικρό παιδί ακόμα, ίσως έξι εφτά χρονών. Ο θείος ίσως να ήταν γύρω στα πενήντα, ίσως και  πολύ λιγότερο.
Κάθε φορά που ξεκινούσαμε να πάμε σε μια γιορτή των συγγενών μου μ' έπιανε στεναχώρια γιατί ήξερα πως αργά ή γρήγορα η γιορτή θα κατέληγε σε καβγά. Είχα όμως και μια χαρά μεγάλη που νικούσε την στεναχώρια γιατί ήξερα επίσης πως εκεί θα συναντούσα τον θείο τον Φανούρη. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας άνθρωπος γελαστός. Πάντοτε γελαστός.
Τον θυμάμαι να κάνει συνέχεια πλάκες, να λέει ανέκδοτα, να τους πειράζει όλους, να διασκεδάζει όποιον τύχαινε να κάθεται δίπλα του. Μέχρι σήμερα και μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια δεν μπορώ ούτε για μια στιγμή να τον θυμηθώ σοβαρό, αγέλαστο ή κατηφή. Θα μπορούσα τώρα δα να τον ζωγραφίσω όπως ακριβώς ήτανε, -πράγμα σπάνιο για μένα που δεν διατηρώ μνήμες από την παιδική μου ηλικία-, και μόνο γελαστό θα μπορούσα να τον απεικονίσω. Ήταν ξεχωριστά ευκίνητος. Σχεδόν αεικίνητος. Ήτανε σκανδαλιάρης σαν μικρό αγόρι με δυο πανέξυπνα σκιστά μαύρα μάτια που άστραφταν από εξυπνάδα.
Μια ντουζίαν παιδιά μαζευόμασταν αμέσως τριγύρω του και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια. Δεν ήξερα τότε πόσο τον αγαπούσα.
Ποτέ δεν τον αγκάλιασα. Ποτέ δεν αλλάξαμε μια ιδιαίτερη κουβέντα οι δυο μας. Ήθελα όμως να είμαι συνέχεια δίπλα του, κοντά του. Ακόμα κι όταν μας άφηνε και πήγαινε να κάνει τα αστεία του στις παρέες των μεγάλων τα μάτια μου δεν ξεκολλούσαν από πάνω του. Με πολύ λίγους ανθρώπους μου συνέβαινε αυτό, από τότε μέχρι σήμερα. Φαίνεται πως ήμουν φτιαγμένη από μια αλλόκοτη ράτσα που ήθελε να απομακρύνεται από τους ανθρώπους ή να τους βλέπει από μακριά. Να στέκεται στο περιθώριο, στην άκρη της ζωής ακόμα κι όταν συχνά ήμουν το επίκεντρο.
Και ήμουν ακόμα μικρό παιδί όταν έπεσε σαν κεραυνός στο σπίτι η ειδηση πως ο θείος ο Φανούρης πέθανε από καρδιά. Αυτός ήταν ο πρώτος ακατανόητος θάνατος που βίωσα μιας και ήδη είχα χάσει όλους τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου. "Πώς γίνεται να πεθαίνει ένας γελαστός άνθρωπος που το μόνο που έκανε ήταν να δίνει σε όλους χαρά; Από τι πέθανε; Τι δεν άντεξε η καρδιά του, την χαρά;" Δεν το πίστεψα. Στην επόμενη γιορτή όμως ο θείος Φανούρης έλειπε και η γιορτή δεν ήταν πια γιορτή.
Κάθε χρόνο του αγίου Φανουρίου τον σκέφτομαι έντονα. Τώρα πια ξέρω πόσο τον αγαπούσα και πόσο τον αγαπώ. Τόσο πολύ τον αγαπούσα και τον αγαπώ που ενώ ξέρω καλά ποιος είναι ο άγιος Φανούριος, άμα κλείσω για λίγο τα μάτια το πρόσωπο του αγίου στην εικόνα του αλλάζει αστραπιαία και την θέση του παίρνει το πρόσωπο του θείου μου.
Τόσο πολύ τον αγαπούσα και τον αγαπώ που δεν ανήκει στο παρελθόν ούτε στο μέλλον. Είναι μέσα στο απόλυτο παρόν μου, εδώ μπροστά μου τώρα ακριβώς, χαμογελαστός όπως πάντα με όλη του την σάρκα, το γκρι του κουστούμι και το μαύρο σκαρπίνι του.
Τόσο πολύ, που μετά από τόσο καιρό απουσίας από αυτό εδώ το μπλογκάκι, ένα ολόκληρο καλοκαίρι για το οποίο κάτι θα όφειλα να πω, ή έστω να ξεκινήσω λογικά ευχόμενη ένα καλό φθινόπωρο και μια καλή χρονιά σε όλους σας, εγώ τώρα γράφω γι' αυτόν τον άνθρωπο.
Όμως φανείτε επιεικείς μαζί μου για να είμαι κι εγώ με τον εαυτό μου λιγότερο αυστηρή αφού η ζωή και η αγάπη δεν είναι υπόδουλες της λογικής.
Συχνά είναι άναρχες και οι δύο κι εκεί βρίσκεται η χάρη τους όλη.
Και αφού χθες ήταν του αγίου Φανουρίου και άρα και του θείου μου του Φανούρη και σήμερα του αγίου Μωυσή του Αιθίοπα που τελείως παράλογα κι αυτός από λήσταρχος έγινε ερημίτης χάριν μιας αγάπης μεγάλης, είπα κι εγώ να γράψω αυτά τα λόγια στη μνήμη του πλέον γενναιόδωρου αυτού ανθρώπου που δεν στέρησε κανέναν από τη δωρεά της χαράς και του γέλιου του. 

15 comments:

  1. Τον καημένο το θέιο Φανούρη...Τον συμπάθησα...
    Καλημέρα Βασιλική μου, φιλιά πολλά απο ΝΖ...

    ReplyDelete
  2. Καλημέρα ΝΖ! Μπα, μη στεναχωριέσαι τζάμπα... ο θείος Φανούρης είναι καλύτερα απ' όλους μας εκεί που βρίσκεται! Φιλιά!

    ReplyDelete
  3. Ψυχή μου αγαπημένη, ο θείος ο Φανούρης φανερώνεται γι’ αυτό και τελικά είναι αυτός ο άγιος Φανούρης που η εικόνα του βρέθηκε στην Ρόδο τον 14ο αιώνα αλλά δεν ξέρουμε ούτε που έζησε ούτε που μαρτύρησε ούτε πότε ούτε πώς και γιατί. Εχει το πρόσωπο της αγάπης που φανερώνεται γι’ αυτό αλλάζει μορφή το πρόσωπό του και μοιάζει μιά με τον θείο τον Φανούρη και μια με τον θείο τον Μίμη που ντυνότανε αγιος Βασίλης τα Χριστούγεννα στην Αλεξάνδρεια και μας έφερνε τα δώρα - την Πρωτοχρονιά! Οπως θα είδες κι΄εσύ στη σελίδα μου στο facebook μου φανέρωσε και ενα παλιότερο κείμενο του Στάθη Τσγκαρουσιάνου που είχες αναρτήσει στο blog σου. That's Life! Συνέχεια η μιά αγάπη φανερώνει μιαν άλλη και έτσι "κρίκο-κρίκο μιά αλυσίδα, όσα ένοιωσα όσα είδα" φτιάχνεται το μεγάλο πάζλ σιγά-σιγά και φανερώνεται το νόημα των πραγμάτων. Αλλά να μην βιαστεί πολύ. Θέλουμε να είναι μακρύς ο δρόμος!

    ReplyDelete
  4. Του χρόνου πίττες στον αγιο Φανούρη Βασιλική - όπου και αν είμαστε! Να μου το θυμήσεις και θα στο θυμήσω! Με εφτά υλικά; Οσα θέλει ο αγιος. Μας ζητάει τόσα λίγα και μας δίνει τόσα πολλά!

    ReplyDelete
  5. Τι όμορφο κείμενο! Και τι καλύτερο θυμητικό για τον Θείο Φανούρη απο την ανακάλυψη της αγάπης που του είχες!
    Τελικά απ ότι βλέπω στο διαδύκτιο,αυτός ο άγιος πολυαγαπημένος των σκεπτόμενων είναι...
    καλησπέρα...

    ReplyDelete
  6. Καλώς επανήλθες! Είναι αξιοσημείωτο πώς κάποιους ανθρώπους τους "γνωρίζουμε", ίσως για πρώτη φορά, όταν διαβάζουμε τις "νεκρολογίες" τους (επίσημες ή πιο απλές και προσγειωμένες). Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ζουν στη μνήμη και την καρδιά μας. Καλό φθινόπωρο!

    ReplyDelete
  7. 14ο αι. Άρη μου; Ζει δηλαδή ο άγιος μέσα στον χρυσό αιώνα του Βυζαντίου, στην περίφημη Παλαιολόγεια εποχή! Τι παράξενο... προχθές ήμουν στη Ρόδο, στη δε αγκαλιά της εποχής αυτής μεγάλωσα και μεγαλώνω... άγιοι δώδεκα Απόστολοι τότε και άγιος Νικόλαος Ορφανός τώρα...
    Πίτες, ναι, θα το θυμηθούμε δεν μπορεί!!!

    ReplyDelete
  8. Έτσι είναι Αγράμπελη! Υπάρχει μεγαλύτερη φανέρωση απ' την αγάπη; Ε, δεν υπάρχει. Κι έχουμε ακόμα ποιος ξέρει πόσο έδαφος να δούμε να αποκαλύπτεται... Βοήθειά μας όλων μας!

    ReplyDelete
  9. Μα κι όσοι ακόμα τους γνωρίζαμε τους ξαναγνωρίζουμε βαθύτερα, έτσι είναι. Ήρθε σχεδόν επιτακτικά χθες βράδυ μπροστά μου και σαν να ζητούσε να γράψω κάτι γι' αυτόν, δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά κι από τη στιγμή που έγραψα και σε μένα αποκαλύφτηκε αλλοιώτικος... Ο Θεός να αναπαύει την χαριτωμένη του ψυχή και ο άγιος να μας φανερώνει πάντα τα ομορφότερα και να μας οδηγεί. Καλό φθινόπωρο αδερφέ! Αν περνάς από τους Δώδεκα Αποστόλους πότε πότε άναβε και κανένα κεράκι και για μένα.

    ReplyDelete
  10. Πολύ όμορφο το κείμενο σου Βασιλική. Καλό Φθινόπωρο!!!

    ReplyDelete
  11. Γειά σου Βασιλική μου , καλό χειμώνα να έχουμε.

    Μας έλειψες ....ψυχούλα !!!
    φιλάκια πολλά

    ReplyDelete
  12. Φανερώθηκες λοιπόν καλή μας Βασιλική, μ' αυτό το νοσταλγικό κείμενο που έχει γεύση κάτι από τέλος καλοκαιριού. Καλό, λοιπόν, είναι να μεγαλώνουμε και να θυμόμαστε. Κακό είναι να μεγαλώνουμε και να μη θυμόμαστε. Έτσι πάμε συντροφιά. Ο πατέρας μου δεν φοβόταν τον θάνατο καθόλου, όχι γιατί ήταν κανένας πολύ πιστός Χριστιανός, αλλά γιατί πίστευε ακράδαντα ότι όταν θα πέθαινε θα τον υποδεχόταν η μάνα του. Κι αυτή η μνήμη της μητέρας του έδιωχνε τον φόβο. Όταν, τέλος, η δική μου μάνα έφτασε να έχει αφόρητο πένθος για την αιφνίδια απώλεια της κόρης της, ναι, της φανερώθηκε ο Άγιος Φανούρης, μπροστά της, και την παρηγόρησε! Και μας τόλεγε συχνά κι αυτό παρηγορούσε όλους μας!
    Καλό χειμώνα (;)

    ReplyDelete
  13. Καλό φθινόπωρο πάτερ και σ' εσένα και καλό φθινόπωρο!

    ReplyDelete
  14. Βασιλικούλα μου καλό φθινόπωρο, μη μου το τρως το φθινοπωράκι που έρχεται απαλά σα χάδι να μην αγριέψουμε κατευθείαν στον δριμύ χειμώνα... Καλώς ανταμωθήκαμε πάλι και γεροί να είμαστε, εδώ είμαστε και πάλι και πάμε πάλι απ' την αρχή για καλύτερα, ψηλότερα, δυσκολότερα, ομορφότερα..

    ReplyDelete
  15. Μπάμπη μου καταρχάς, τα 'πα και παραπάνω στην Βασιλικούλα, καλό φθινόπωρο και ο χειμώνας να περιμένει στη γωνία με το ένα πόδι όρθιο παρακαλώ!
    Φανερώθηκα, ναι, και ήταν η μέρα της γιορτής του αγίου μια μέρα σημαδιακή για μένα με τον καλύτερο τρόπο, έφυγαν σύννεφα, βροχές, χαλάζια, θολούρα και πολλή βλακεία -δική μου- μαζί, δόξα τω Θεώ!
    Πήδηξα σαν ψαράκι έξω απ' το τηγάνι που τηγανιζόμουν...
    Λοιπόν, ο μπαμπάς ήξερε καλά φαίνεται τι γίνεται και τώρα ας μην πιάσουμε την κουβέντα για το ποιος είναι ο πιστός και πιος ο άπιστος γιατί είμαστε αρκούντως στραβομένοι επί του θέματος και γι' αυτό καλύτερα να μη μιλάμε για πράγματα που δεν ξέρουμε... -σ' εμένα το λέω αυτό όχι σ' εσένα.
    Μεγάλη η χάρη του αγίου Φανουρίου, μεγάλη η παρηγοριά του και προχωράμε με συμπαραστάτες και ποτέ μόνοι ευτυχώς! Φιλιά πολλά σ' εσένα και σε όσους αγαπάς! -αυτό λέγεται τράμπα...-
    Και σ' ευχαριστώ βέβαια για το σχόλιό σου το εξομολογητικό που εκτιμώ ιδιαιτέρως. Σήμερα στον άη Νικόλα ένας φίλος που δεν γράφει εδώ μου έλεγε γι' αυτό το κείμενο διάφορα και γελούσα γιατί όπως του είπα, το μπλογκ είναι σαν το ραδιόφωνο, νομίζεις πως κανείς δε σ' ακούει και κανείς δε σε διαβάζει και μετά εκπλήσσεσαι, έχει πλάκα. Χαμόγελο πλατύ! Να συμμαζέψω το ανακαινισμένο μου γραφειάκι τώρα, καθαρίστρια νυν και αεί!

    ReplyDelete

Σχόλια