Επιστρέφοντας από την Κύπρο και τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου εκεί

Τους δύο τελευταίους μήνες οι παρουσιάσεις των παραμυθιών μου σε σχολεία, βιβλιοθήκες, πολιτιστικούς οργανισμούς, βιβλιοπωλεία, έφτασαν περίπου τις σαράντα τον αριθμό. Η συσωρρευμένη εμπειρία αυτών των παρουσιάσεων θα άξιζε ίσως κάποια στιγμή να καταγραφεί. Μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων που με υποδέχθηκαν, συνθηκών, παιδιών, τεχνικής υποστήριξης, συζητήσεων με τα παιδιά, εργασιας εκπαιδευτικών με τις τάξεις τους πάνω στα συγκεκριμένα βιβλία. Στιγμές ποικίλλης έντασης και ενδιαφέροντος, ώρες δοσίματος και επικοινωνίας, νέες σχέσεις με αρχή δίχως τέλος, βέλη εκτινασσόμενα στο άπειρο της ζωής και του χρόνου. Τώρα, σαν την μητέρα που όταν αποκτήσει το παιδί λησμονεί τους κόπους και τις οδύνες που πέρασε και μένει με την χαρά της νέας ζωής στα χέρια, στέκομαι κι εγώ έκθαμβη και γεμάτη ευγνωμοσύνη για όλο αυτό το δώρο που μετά από τόσο αγώνα κρατώ στην καρδιά μου. Δώρο άυλο, αλλά και υλικό, μιας και έχω ένα τεράστιο υλικό φτιαγμένο από χέρια παιδικά, από γράμματα μέχρι ποιήματα και ζωγραφιές. 

Σ' αυτό το κείμενο όμως δεν θέλω να μιλήσω με γενικότητες για όλα αυτά που έζησα αυτούς τους μήνες, δεν χωρούν εξάλλου εύκολα σε λίγες γραμμές. Επιλέγω να μιλήσω για το πρόσφατο ταξίδι μου στην Κύπρο από την οποία γύρισα προχθές, -και βέβαια έχω τους λόγους μου.

Καταρχάς όλο αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε και οργανώθηκε από έναν άνθρωπο ο οποίος κάποια στιγμή ψάχνοντας ένα κείμενο για τον τίμιο Σταυρό στο ίντερνετ, έπεσε πάνω σε κάτι που είχα ανεβάσει στο μπλογκ μου. Ενθουσιασμένος μου έστειλε ένα μέηλ και κουβέντα στην κουβέντα και αφού διάβασε το 'Παραμύθι της  μουσικής' και το 'Σε Τέμπο Κόκκινο' θέλησε να με καλέσει στην επαρχία της Αμμοχώστου για να παρουσιάσω αυτά τα δύο βιβλία. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να κανονίσει όλα τα ργανωτικά, από εισητήρια, ξενοδοχεία και συνεντεύξεις, μέχρι τον συντονισμό όλων των σχολείων σχεδόν της περιοχής, ώστε να περασουν πεντακόσια παιδιά σε δύο δόσεις το πρωινό της Παρασεκευής 22 του Μάη από ένα ωραιότατο θέατρο, καθώς και την διανομή των προσκλήσεων που τύπωσε ο εκδοτικός οργανισμός Λιβάνη για αυτές τις παρουσιάσεις καθώς και για την απογευματινή παρουσιάσαη της ίδιας μέρας του Τέμπου προς τους ενήλικες. Βεβαιώθηκα για μια ακόμη φορά πως αρκεί ένας και μόνον άνθρωπος για να κινήσει ολόκληρο σύμπαν. Όταν ο ένας φλέγεται από αγάπη και πιστεύει σ' αυτό που κάνει με δύναμη, υπερνικά κάθε εμπόδιο και κάθε γραφειοκρατική ακηδία. Η εμπειρία αυτού του ταξιδιού ήταν μια ευτυχία ασύγκριτη. Από τις παρουσιάσεις μέχρι τις βόλτες στην Λευκωσία και τα πάρκα της, το εξαίσιο φαγητό, τη ζεστή φιλοξενία, την γεμάτη αγάπη και σεβασμό υποδοχή από εντελώς άγνωστους ανθρώπους.

Μπήκα σ' έναν άλλο κόσμο που με συγκίνησε βαθιά. Και ο κόσμος που γνώρισα είχετα  χαρακτηριστικά μιας ανυπόκριτης ευγένειας, ξεχασμένης -για μας- αθωότητας, ευλάβειας βαθιάς και γενναιοδωρίας των πιο λεπτών αισθημάτων. Ένας κόσμος που όταν τον συναντάς στον τόπο του τότε τον καταλαβαίνεις και τον εκτιμάς διαφορετικά. Γιατί υπάρχουν λουλούδια που δεν αντέχουν την μεταφύτευση κι αυτό το γράφω κυρίως για τους νησιώτες που η συμπεριφορά τους μας ξενίζει και εννίοτε μας δυσκολεύει όταν τους συναντούμε στην στεριανή Ελλάδα. Το έχω ζήσει αυτό με Χιώτες και με Μυτιλινιούς, τώρα το καταλαβαίνω και με τους Κυπρίους. 

Είναι σπουδαίο να ταξιδεύεις και να γνωρίζεις τον κάθε άνθρωπο στον τόπο του. Όλα αλλοιώς φανερώνονται. Ειδάλλως έχεις μια διαστρεβλωμένη εικόνα του άλλου και συχνά τον αδικείς. Γιατί οι τόποι καθορίζουν τους ανθρώπους σαν μια οικογένεια από αέρα, ουρανό, χώμα, φύση, δέντρα, βουνά και θάλασσα.

Θα μνημονεύσω ένα περιστατικό εδώ με ένα κοριτσάκι, την Βασούλα. Ήταν η δεύτερη φουρνιά παιδιών που ήρθαν για την παρουσιάση του 'Παραμυθιού της μουσικής' και μετά από μια εξαιρετική συζήτητη και αφού είχαμε χρόνο, τους πρότεινα να τους διαβάσω και το 'Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται' και το δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Αυτό το παιδί ό,τι είχε πει και στην προηγούμενη κουβέντα ήταν άξιο μεγάλης προσοχής. Ήταν ολοφάνερο πως στοχαζόταν βαθιά. Σήκωσε λοιπόν το χέρι και με ρώτησε:

Πώς μπορείςνα αγαπάς και να νιώθεις κάποιον που τον έχασες πριν τον γνωρίσεις;

Ομολογώ πως κεραυνοβολήθηκα. Δεν μου είχε ξανατύχει τέτοια ερώτηση και δεν ήξερα τι να απαντήσω. Όταν ένα παιδί ρωτάει κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν το ρωτά στην τύχη. Έδωσα μια απάντηση που κατά την γνώμη μου ήταν εντελώς ή σχεδόν ατυχής, αφού πρώτα της είπα πως είναι πολύ δύσκολο αυτό που ρωτά και δεν είμαι και σίγουραη για την απάντηση. Της είπα για την προσπάθεια του ανθρώπου να χωρέσει στην καρδιά του όλον τον κόσμο και πώς λεπταίενι η καρδιά μέσα σ' αυτήν την προσπάθεια ώστε να φτάσει κάποια στιγμή να νιώθει πράγματα που συχνά δεν εξηγούνται, να αγγίξει πράγματα που δύσκολα αγγίζονται. Και πως έρχεται μια ώρα που αυτό που διψάς σου δίνεται και αυτό που θέλεις να νιώσεις το νιώθεις. Τελείωσε η συζήτηση λίγο μετά και το κορίτσι ήρθε κοντά μου και μου είπε: Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση που μου δώσατε. Είχε ένα χαμόγελο γλυκύτατο και ολόφωτο. Ήταν ένα αναπτυγμένο παιδί, μια μπουμπού ευτραφής και πανέμορφη. 'Ποιον έχασες;' την ρώτησα. Ξέσπασε σε κλάματα και μου είπε: την γιαγιά μου, δεν την πρόλαβα... Την αγκάλιασα και την χάιδεψα στα μαλλιά. Πώς σε λένε; την ρώτησα. Βασούλα μου απάντησε. Και η γιαγιά είχε το ίδιο όνομα; Μάλισταα κυρία. Και μη μου πεις πως δεν την νιώθεις. Την νιώθω κυρία, μου είπε κλαίγοντας. Τότε, της είπα χαμογελώντας, ήταν χαζή η ερώτηση που μου έκανες και ακόμα πιο χαζή η απάντηση που σου έδωσα. Εσύ και την αγαπάς και την νιώθεις κι ας μην την συνάντησες, μια μέρα θα την συναντήσεις, δεν υπάρχει θέμα. Και όταν την χρειάζεσαι να ζητάς την βοήθειά της. Την ζητάω κυρία και μου την δίνει... 

Έφυγε αστράφτοντας το  κορίτσι, Πέμπτη ή Έκτη δημοτικού ήταν κι έμεινε στην καρδιά μου το προσωπάκι της ανεξίτηλα ζωγραφιστό. 

Τα παιδιά μας οδηγούν κι ας μπερδευόμαστε και νομίζουμε πως τα οδηγούμε. Είμαι στ' αλήθεια ξεχωριστά ευτυχής που ταξιδεύω, γυρνώ και γνωρίζω συνέχεια παιδιά. Τα ακούω, τα βλέπω, τα αγγίζω. Και αν πλημμυρίζω ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησα αυτόν τον καιρό, το ταξίδι ειδικά στην Κύπρο θα μου μείνει χαραγμένο βαθιά με γράμματα καλλιγραφικά και πολύχρωμα, γιατί μου έδωσε φως και αγάπη απέραντη. Εξαιτίας ενός και μόνον ανθρώπου που ανοίγοντας την αγκαλιά του με έβαλε στην αγκαλιά ενός ολόκληρου κόσμου που με πλούτισε. Τον ευχαριστώ και από δω κι ας μην αναφέρω το όνομά του. Υπάρχουν ονόματα που κρατούν αλλού την αξία τους και έχουν αλλού τους θησαυρούς τους.

Αυτά φίλοι μου. Όπως έλεγε και ο Κουροσάβα: αντί να αλλάξουμε την κοινωνία, ας αλλάξουμε τον άνθρωπο.