Προτίμησα να ανεβάσω τις εικόνες χωρίς τα λόγια που έχω γράψει γι' αυτές. Όχι μόνο γιατί τα λόγια μου με κούρασαν και δεν τα χωνεύω καθόλου τελευταία, αλλά κυρίως γιατί ήθελα να είναι ο καθένας ελεύθερος να πλάσει την δική του ιστορία με αφορμή αυτές τις πολύ απλές ζωγραφιές μου. Χαρά μου, αν κάποιος φτιάξει μια ιστορία να τη γράψει εδώ και να τη μοιραστούμε. Εύχομαι ένα καλό καλότατο βράδυ σε όλους σας και βοήθειά μας ο άγιος Σάββας ο ηγιασμένος που γιορτάζει αύριο!
...και η αγάπη τους έγινε ήλιος με αχτίδες στα χρώματα του ουράνιου τόξου... κι ο ήλιος χαμογέλασε στην πλάση και έδιωξε κάθε συννεφιά, βροχή, χιονιά... κι όλη η οικουμένη φωτίστηκε απ΄ το χαμόγελό του...
Περπατούσαν πάντοτε χεράκι-χεράκι, χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο. Το χέρι του ενός πάντα ζέσταινε την παλάμη του άλλου και έτσι και οι καρδιές τους ήταν πάντοτε ζεστές, γεμάτες αγάπη και τρυφερότητα. Κι όταν κάποτε τα χέρια τους έπρεπε να αποχωριστούν για λίγο, η θέρμη ήταν αρκετή για να μη φύγει αυτή η αίσθηση πληρότητας από τις καρδιές τους. Κι όταν ένας από τους δύο έφυγε από τούτο εδώ τον πλανήτη και έγινε άγγελος στον ουρανό, έστελνε τις στάλες της βροχής το φθινόπωρο, το χιόνι το χειμώνα, τη γύρη την άνοιξη και τις αχτίδες του ήλιου το καλοκαίρι για να δίνει δύναμη και θέληση στον άλλο να συνεχίσει τη βόλτα του, μέχρι να ξαναβρεθούν παρέα κάποια μέρα στον ουρανό και να συνεχίσουν τον περίπατό τους χεράκι-χεράκι...
Πολλά φιλάκια Βασιλικούλα μου και να με συγχωρέσεις για το μπουτσουκο-μίνι-άρλεκιν!!! Χαχαχαχα! Υπέροχες οι ζωγραφιές σου!!
"παιδικές" υπέροχες ζωγραφιές σαν τον χρόνο τον δικό,τον εσωτερικό. σε κάθε στάλα να υπάρχει ο ουρανός σε κάθε πρασινάδα η άνοιξη.σε κάθε χαρά ο ήλιος.
Είδες τελικά, πόσα πολλά και διαφορετικά βλέπει κανείς στα ίδια!!! Μάτια να έχεις έτοιμα για ταξίδια, ψυχή αθεράπευτα ερωτιάρα με τη ζωή και η καρδιά αγάπη...
Όλα στο τέσσερα παρακαλώ, κι αν χωρά Αφροδιτάκι στο τραπέζι το μεγάλο της καρδιάς άσυ, σε μια γωνίτσα ας σταθεί για λίγο και το χαμόγελό μου... που ζητά να χαϊδευτεί...
Είναι κι αυτό ένα από τα παράξενα τα πολλά που τελευταία με κατακλύζουν, αλλά ψες σε σκεφτόμουν @¨ηχε πλάγιε μόνε και έλεγα να περάσω κάποια στιγμή από το σπιτικο σου που έχω καιρό να έρθω. Αν δεν περάσουμε όλους τους καιρούς, ζευγάρι δεν κάνουμε μάλλον από ότι φαίνεται! Καλή σου μέρα!
Το περίμενα το 'χτύπημα' από σένα @Μπουτσούκα μου... θέλω να είναι έτσι όπως το λες ακριβώς! Έχει όμως πολύ πλάκα όλο αυτό, γιατί αυτά που γράφετε δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που έχω γράψει εγώ και πολύ μ' αρέσει, πολύ... πάντα οι σκέψεις του Άλλου είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από τις δικές σου τελικά!!!
... και σε κάθε λύπη υπομονή... γιατί η λύπη είναι το χιόνι και το κρύο... και η υπομονή ο ύπνος της σιωπής που θα κυοφορήσει τ' ανοιξιάτικα άνθη... σ' ευχαριστώ @Ερμία μου, πάρα πολύ!
Το κεντρικό σχόλιο της ημέρας έμελλε να ενταχθεί σε ΄σενα Βικυ μου, αφού είναι η δική σου σειρά τώρα κι εγώ θα ξαναμπώ αύριο με το καλό στον υπολογιστή. Αντί άλλων λοιπόν γράφω ως απάντηση σ' εσένα αλλά και σε όλους τους πριν και τους μετά:
Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, σκιρτήσωμεν εόρτια και χορεύσωμεν αγαλλόμενοι, τη ετησίω πανηγύρει του θεοφόρου πατρός. Βασιλείς και άρχοντες συντρεχέτωσαν και τον δι' ονείρου φρικτής επιστασίας, Βασιλέα πείθοντα, αναιτίους κρατουμένους τρεις, απολύσαι στρατηλάτας ανυμνείτωσαν. Ποιμένες και Διδάσκαλοι, τον του καλού Ποιμένος, ομόζηλον Ποιμένα, συνελθώντες ευφημήσωμεν. Οι εν νόσοις τον ιατρόν, οι εν κινδύνοις τον ρύστην, οι αμαρτωλοί τον προστάτην, οι πένητες τον θησαυρόν, οι εν θλίψει την παραμυθίαν, τον συνοδίτην οι οδοιπόροι, οι εν θαλάσση τον κυβερνήτην, οι πάντες τον πανταχού θερμώς προφθάνοντα, μέγιστον ιεράρχην, εγκωμιάζοντες ούτως είπμεν, Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον εξελού ημάς της ενεστώσης ανάγκης, και σώσον την ποίμνην σου ταις ικεσίαις σου.
Πάντα μαζί μας ο άγιος Νικόλαος που γιορτάζει σήμερα, πάντα!!!
Στάθηκε μια γιαγιά σήμερα πλάι μου, στην εκκλησία του αγίου Νικολάου του Ορφανού, που είχε γαι μάτια δυο μικρές κουμπότρυπες. Περάστε, της είπα, για να καθίσει στην διπλανή άδεια καρέκλα. Πέρασε και ίσα που κάθισε σηκώθηκε να βγει, λέγοντάς μου, ας φύγω, μήπως θέλει να κάτσει κανένας άντρας. Όχι, της λέω, καθόμαστε κι εδώ. Πάει να κάτσει και πάλι κάνει να βγει. Κοιιόμαστε βαθιά στα μάτια και μου ψιθυρίζει: Δεν μπορώ, αυτή η καρέκλα έχει μνήμες... και βουρκώνουν οι κουμπότρυπες. Φύγετε αμέσως, της λέω, χαμογελώντας απαλά. Κατεβάζει το κεφάλι, σκουπίζει τα μάτια και κάθεται εν τέλει στις μνήμες της απάνω. Λίγο μετά μια άλλη στέκεται δίπλα μου, της δίνω την καρέκλα μου ενώ μπροστά είναι άδεια η καρέκλα του τοίχου, αλλά αυτός ο τοίχος μπάζει πολύ, δεν είναι για γριές γυναίκες. Κάθεται η καημένη και λίγο μετά σηκώνεται και μου λέει, θα πάω μπροστά... έχει κρύο, της λέω... χρειάζομαι τον τοίχο, μου απαντά... Και σκέφτομαι τους ανθρώπους εμάς... άλλοι στηριζόμστε σε πολλούς ανθρώπους, άλλοι σε λίγους, άλλοι μόνο σε έναν, άλλοι σε τοίχους, άλλοι στις μνήμες κι άλλοι πουθενά... κι άλλοι πουθενά... δηλαδή τους κρατούν οι αόρατες δυνάμεις και μόνον αυτές κι όλα γίνονται μόνα τους, έχοντας πρώτα αφήσει το αίμα τους όλο πίσω στη γη...
Τέλος και μόνο φαινομενικά ΄άσχετο, αν θέλετε να δείτε μια ταινία, να δείτε τον "Κοκκινογένη" του Ακίρα Κουροσάβα. Είναι η μόνη ταινία που έχω δει μέχρι σήμερα και η επίγευση ήταν πλήρης γαλήνη. Καταλαβαίνω τώρα γιατί ο Βασίλειος Γ. είναι ξετρελαμένος μ' αυτήν και την θεωρώ την τελειότερη ταινία που έχω δει μέχρι σήμερα, χωρίς ίχνος υπερβολής και χωρίς να ορίσω τι εννοώ τελειότερη. Όποιος την δει, μάλλον θα καταλάβει. Την ευχούλα να έχουμε του αυτοκράτορα του ανατολικού κινηματογράφου -και πολύ φοβάμαι και του δυτικού...
Φιλιά σε όλους και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!
Τις κοιτώ και τις ξανακοιτώ. Αφήνομαι στη μουσική και πάνω αριστερά. Μεσ΄τα πορτοκαλιά ένα δένδρο μόνο φυλλοβολά. Μια φωλιά έχει στην αγκαλιά του, έτοιμη, εκεί κτισμένη γι’ αυτό που θάρθει. Κι΄αν δεν έρθει θα το γεννήσει. Και θα είναι διαφορετικό από αυτό. Το θέλει το διαφορετικό. Θα το συμπληρώσει.
Ήταν εκείνο το φθινόπωρο, το φθινόπωρο των ανέμων. Απογυμνώθηκε το δένδρο. Το μόνο δένδρο. Ταξίδεψαν τα φύλλα του μα η φωλιά γερά κρατημένη, αντιστάθηκε. Ο άνεμος το ήξερε από παλιά , πάλι θα του αντιστεκόταν. Χαμογέλασε και θέλησε το δώρο του ν’ αφήσει. «Όχι αυτή τη φορά» είπε. Δεν θα σε σκορπίσω. «Θα αφήσω να γίνει αυτό που θέλεις». Κι’ απ’ τη ψυχή των φύλλων γεννήθηκε μια άλλη ψυχή. Η αδελφή ψυχή. Διαφορετική. Όμορφη μέσα στην διαφορετικότητά της.
Κι΄ήρθε η άνοιξη . Χρωμάτισαν τα σύννεφα και έστειλαν βροχή. Τη ρούφηξε το χώμα και έγινε χρώμα. Οι ρίζες και τα κλαδιά αλλοιώς γενήκανε. Του μοιάσανε του γεννήματός του. Ήθελε μαζί να ταξιδεύουν, να έχει μάτια που να μιλούν στα μάτια του και χέρια για ν’ αγγίζουν. Μάζεψε χρώματα πολλά να του τα κάνει δώρο. Μ’ ένα λουλούδι σφράγισαν τους πόθους της ψυχής τους.
Χειμώνιασε. Μα όχι στη καρδιά. Τους τύλιξε το χιόνι σαν το χάδι. Κουκούλι έγινε ζεστό για τους προστατεύσει. Κι’ ας είχε έξω παγωνιά. Το γέλιο δεν επάγωσε στα χείλη.
Ζεστάθηκε ο καιρός. Κι’ ήταν καιρός να έρθουν πιο κοντά. Σμιλεύτηκαν στο πάγο, στον αέρα. Φωτιά τα μάτια τους. Μια αγκαλιά. Πύρινο άρμα τους έδεσε σφικτά. Τους κάρφωσε ψηλά για να τους βλέπουν. Όσοι το βλέμμα υψώνουνε και την καρδιά. Όσοι ακόμη πολεμούν το αδύνατο.
Ο καθένας έχει ανάγκη κάπου να αποθέσει τον εαυτό του. Συνήθως τον αφήνουμε στα χέρια του συντρόφου μας στη ζωή και ατενίζουμε αν θελήσουμε κι αποφασίσουμε το παρόν για να αποθέσουμε αντάμα τις ζωές μας στον Παντού και με τα μικρά μας μάτια πουθενά!!! Καλό μεσημέρι!!! http://kalnterimi.pblogs.gr
Προτίμησα να ανεβάσω τις εικόνες χωρίς τα λόγια που έχω γράψει γι' αυτές. Όχι μόνο γιατί τα λόγια μου με κούρασαν και δεν τα χωνεύω καθόλου τελευταία, αλλά κυρίως γιατί ήθελα να είναι ο καθένας ελεύθερος να πλάσει την δική του ιστορία με αφορμή αυτές τις πολύ απλές ζωγραφιές μου.
ReplyDeleteΧαρά μου, αν κάποιος φτιάξει μια ιστορία να τη γράψει εδώ και να τη μοιραστούμε.
Εύχομαι ένα καλό καλότατο βράδυ σε όλους σας και βοήθειά μας ο άγιος Σάββας ο ηγιασμένος που γιορτάζει αύριο!
"Μια φορά κι έναν καιρό,
ReplyDeleteΗσουν εσύ, ήμουν κι εγώ.
Ερχόσουν από φθινόπωρο μουντό,
μαραμένα τα γιούλια, τα φύλλα,
μουγκός κι ας σου έλεγαν "μίλα!"
έπαιζες της σιωπής την ηχώ.
Σε πήρα μαζί μου, στα χόρτα,
Σου μίλαγα λίγο και σιγά,
Με μέλια και χάδια υγρά,
Κι ανοιχτή πάντα την πόρτα.
Ελεγα να, τώρα θα φύγει!
Μα είναι ο κόσμος η αυλή μου,
Οπου και να πας ψυχή μου
Η θύμησή σου με τυλίγει.
Κι έτσι τον κόσμο όλο γύρισες
Τα πάντα χόρτασες, και είδες,
Της μεγάλης της αγάπης οι παρτίδες
Είναι για πάντα μία:
Εμείς στο φως.
Και Γύρισες!"
--------------
(Το Πούλιτζερ, το Νόμπελ, το Γκίννες, μια ευθανασία και μια χωριάτικη στο τέσσερα παρακαλώ!)
:)))))
Τα λόγια κάποιες φορές μοιάζουν να είναι περιττά.
ReplyDeleteΕποχές που εναλλάσσονται αφήνοντας πάντα ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο…
πολύ όμορφες ζωγραφιές!! Καταπληκτικές!..νομίζω οτι δεν χρειάζονται λόγια, "φωνάζουν" απο μόνες τους! :)
ReplyDelete...και η αγάπη τους έγινε ήλιος με αχτίδες στα χρώματα του ουράνιου τόξου... κι ο ήλιος χαμογέλασε στην πλάση και έδιωξε κάθε συννεφιά, βροχή, χιονιά... κι όλη η οικουμένη φωτίστηκε απ΄ το χαμόγελό του...
ReplyDeleteΝάσαι καλά παραμυθού φιλενάδα!
Περπατούσαν πάντοτε χεράκι-χεράκι, χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο.
ReplyDeleteΤο χέρι του ενός πάντα ζέσταινε την παλάμη του άλλου και έτσι και οι καρδιές τους ήταν πάντοτε ζεστές, γεμάτες αγάπη και τρυφερότητα.
Κι όταν κάποτε τα χέρια τους έπρεπε να αποχωριστούν για λίγο, η θέρμη ήταν αρκετή για να μη φύγει αυτή η αίσθηση πληρότητας από τις καρδιές τους.
Κι όταν ένας από τους δύο έφυγε από τούτο εδώ τον πλανήτη και έγινε άγγελος στον ουρανό, έστελνε τις στάλες της βροχής το φθινόπωρο, το χιόνι το χειμώνα, τη γύρη την άνοιξη και τις αχτίδες του ήλιου το καλοκαίρι για να δίνει δύναμη και θέληση στον άλλο να συνεχίσει τη βόλτα του, μέχρι να ξαναβρεθούν παρέα κάποια μέρα στον ουρανό και να συνεχίσουν τον περίπατό τους χεράκι-χεράκι...
Πολλά φιλάκια Βασιλικούλα μου και να με συγχωρέσεις για το μπουτσουκο-μίνι-άρλεκιν!!! Χαχαχαχα!
Υπέροχες οι ζωγραφιές σου!!
Μια γλυκιά καλησπέρα!
"παιδικές" υπέροχες ζωγραφιές σαν τον χρόνο τον δικό,τον εσωτερικό.
ReplyDeleteσε κάθε στάλα να υπάρχει ο ουρανός
σε κάθε πρασινάδα η άνοιξη.σε κάθε χαρά ο ήλιος.
Είδες τελικά, πόσα πολλά και διαφορετικά βλέπει κανείς στα ίδια!!! Μάτια να έχεις έτοιμα για ταξίδια, ψυχή αθεράπευτα ερωτιάρα με τη ζωή και η καρδιά αγάπη...
ReplyDeleteΣε φιλώ!
Βίκυ
Όλα στο τέσσερα παρακαλώ, κι αν χωρά Αφροδιτάκι στο τραπέζι το μεγάλο της καρδιάς άσυ, σε μια γωνίτσα ας σταθεί για λίγο και το χαμόγελό μου... που ζητά να χαϊδευτεί...
ReplyDeleteΕίναι κι αυτό ένα από τα παράξενα τα πολλά που τελευταία με κατακλύζουν, αλλά ψες σε σκεφτόμουν @¨ηχε πλάγιε μόνε και έλεγα να περάσω κάποια στιγμή από το σπιτικο σου που έχω καιρό να έρθω.
ReplyDeleteΑν δεν περάσουμε όλους τους καιρούς, ζευγάρι δεν κάνουμε μάλλον από ότι φαίνεται!
Καλή σου μέρα!
@roadartist, άστα, μας ξεκούφαναν... Ένα χαμόγελο ζεστό κι ευχαριστώ...
ReplyDelete... και είμαστε ακόμα στην καρδιά του χειμώνα @Σα μου... μόνο ο ύπνος στηρίζει... αλλά θα έρθει και ο ήλιος... πού θα μας πάει;;;
ReplyDeleteφιλιά
Το περίμενα το 'χτύπημα' από σένα @Μπουτσούκα μου... θέλω να είναι έτσι όπως το λες ακριβώς!
ReplyDeleteΈχει όμως πολύ πλάκα όλο αυτό, γιατί αυτά που γράφετε δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που έχω γράψει εγώ και πολύ μ' αρέσει, πολύ...
πάντα οι σκέψεις του Άλλου είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από τις δικές σου τελικά!!!
... και σε κάθε λύπη υπομονή...
ReplyDeleteγιατί η λύπη είναι το χιόνι και το κρύο... και η υπομονή ο ύπνος της σιωπής που θα κυοφορήσει τ' ανοιξιάτικα άνθη...
σ' ευχαριστώ @Ερμία μου, πάρα πολύ!
Το κεντρικό σχόλιο της ημέρας έμελλε να ενταχθεί σε ΄σενα Βικυ μου, αφού είναι η δική σου σειρά τώρα κι εγώ θα ξαναμπώ αύριο με το καλό στον υπολογιστή. Αντί άλλων λοιπόν γράφω ως απάντηση σ' εσένα αλλά και σε όλους τους πριν και τους μετά:
ReplyDeleteΣαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, σκιρτήσωμεν εόρτια και χορεύσωμεν αγαλλόμενοι, τη ετησίω πανηγύρει του θεοφόρου πατρός. Βασιλείς και άρχοντες συντρεχέτωσαν και τον δι' ονείρου φρικτής επιστασίας, Βασιλέα πείθοντα, αναιτίους κρατουμένους τρεις, απολύσαι στρατηλάτας ανυμνείτωσαν. Ποιμένες και Διδάσκαλοι, τον του καλού Ποιμένος, ομόζηλον Ποιμένα, συνελθώντες ευφημήσωμεν.
Οι εν νόσοις τον ιατρόν, οι εν κινδύνοις τον ρύστην, οι αμαρτωλοί τον προστάτην, οι πένητες τον θησαυρόν, οι εν θλίψει την παραμυθίαν, τον συνοδίτην οι οδοιπόροι, οι εν θαλάσση τον κυβερνήτην, οι πάντες τον πανταχού θερμώς προφθάνοντα, μέγιστον ιεράρχην, εγκωμιάζοντες ούτως είπμεν, Πανάγιε Νικόλαε, πρόφθασον εξελού ημάς της ενεστώσης ανάγκης, και σώσον την ποίμνην σου ταις ικεσίαις σου.
Πάντα μαζί μας ο άγιος Νικόλαος που γιορτάζει σήμερα, πάντα!!!
Στάθηκε μια γιαγιά σήμερα πλάι μου, στην εκκλησία του αγίου Νικολάου του Ορφανού, που είχε γαι μάτια δυο μικρές κουμπότρυπες. Περάστε, της είπα, για να καθίσει στην διπλανή άδεια καρέκλα. Πέρασε και ίσα που κάθισε σηκώθηκε να βγει, λέγοντάς μου, ας φύγω, μήπως θέλει να κάτσει κανένας άντρας. Όχι, της λέω, καθόμαστε κι εδώ. Πάει να κάτσει και πάλι κάνει να βγει. Κοιιόμαστε βαθιά στα μάτια και μου ψιθυρίζει: Δεν μπορώ, αυτή η καρέκλα έχει μνήμες... και βουρκώνουν οι κουμπότρυπες. Φύγετε αμέσως, της λέω, χαμογελώντας απαλά. Κατεβάζει το κεφάλι, σκουπίζει τα μάτια και κάθεται εν τέλει στις μνήμες της απάνω.
Λίγο μετά μια άλλη στέκεται δίπλα μου, της δίνω την καρέκλα μου ενώ μπροστά είναι άδεια η καρέκλα του τοίχου, αλλά αυτός ο τοίχος μπάζει πολύ, δεν είναι για γριές γυναίκες. Κάθεται η καημένη και λίγο μετά σηκώνεται και μου λέει, θα πάω μπροστά... έχει κρύο, της λέω... χρειάζομαι τον τοίχο, μου απαντά...
Και σκέφτομαι τους ανθρώπους εμάς... άλλοι στηριζόμστε σε πολλούς ανθρώπους, άλλοι σε λίγους, άλλοι μόνο σε έναν, άλλοι σε τοίχους, άλλοι στις μνήμες κι άλλοι πουθενά... κι άλλοι πουθενά... δηλαδή τους κρατούν οι αόρατες δυνάμεις και μόνον αυτές κι όλα γίνονται μόνα τους, έχοντας πρώτα αφήσει το αίμα τους όλο πίσω στη γη...
Τέλος και μόνο φαινομενικά ΄άσχετο,
αν θέλετε να δείτε μια ταινία,
να δείτε τον "Κοκκινογένη" του Ακίρα Κουροσάβα.
Είναι η μόνη ταινία που έχω δει μέχρι σήμερα και η επίγευση ήταν πλήρης γαλήνη.
Καταλαβαίνω τώρα γιατί ο Βασίλειος Γ. είναι ξετρελαμένος μ' αυτήν και την θεωρώ την τελειότερη ταινία που έχω δει μέχρι σήμερα, χωρίς ίχνος υπερβολής και χωρίς να ορίσω τι εννοώ τελειότερη. Όποιος την δει, μάλλον θα καταλάβει. Την ευχούλα να έχουμε του αυτοκράτορα του ανατολικού κινηματογράφου -και πολύ φοβάμαι και του δυτικού...
Φιλιά σε όλους
και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!
Τις κοιτώ και τις ξανακοιτώ. Αφήνομαι στη μουσική και πάνω αριστερά.
ReplyDeleteΜεσ΄τα πορτοκαλιά ένα δένδρο μόνο φυλλοβολά. Μια φωλιά έχει στην αγκαλιά του, έτοιμη, εκεί κτισμένη γι’ αυτό που θάρθει. Κι΄αν δεν έρθει θα το γεννήσει. Και θα είναι διαφορετικό από αυτό. Το θέλει το διαφορετικό. Θα το συμπληρώσει.
Ήταν εκείνο το φθινόπωρο, το φθινόπωρο των ανέμων. Απογυμνώθηκε το δένδρο. Το μόνο δένδρο. Ταξίδεψαν τα φύλλα του μα η φωλιά γερά κρατημένη, αντιστάθηκε. Ο άνεμος το ήξερε από παλιά , πάλι θα του αντιστεκόταν. Χαμογέλασε και θέλησε το δώρο του ν’ αφήσει. «Όχι αυτή τη φορά» είπε. Δεν θα σε σκορπίσω. «Θα αφήσω να γίνει αυτό που θέλεις». Κι’ απ’ τη ψυχή των φύλλων γεννήθηκε μια άλλη ψυχή. Η αδελφή ψυχή. Διαφορετική. Όμορφη μέσα στην διαφορετικότητά της.
Κι΄ήρθε η άνοιξη . Χρωμάτισαν τα σύννεφα και έστειλαν βροχή. Τη ρούφηξε το χώμα και έγινε χρώμα. Οι ρίζες και τα κλαδιά αλλοιώς γενήκανε. Του μοιάσανε του γεννήματός του. Ήθελε μαζί να ταξιδεύουν, να έχει μάτια που να μιλούν στα μάτια του και χέρια για ν’ αγγίζουν. Μάζεψε χρώματα πολλά να του τα κάνει δώρο. Μ’ ένα λουλούδι σφράγισαν τους πόθους της ψυχής τους.
Χειμώνιασε. Μα όχι στη καρδιά. Τους τύλιξε το χιόνι σαν το χάδι. Κουκούλι έγινε ζεστό για τους προστατεύσει. Κι’ ας είχε έξω παγωνιά. Το γέλιο δεν επάγωσε στα χείλη.
Ζεστάθηκε ο καιρός. Κι’ ήταν καιρός να έρθουν πιο κοντά. Σμιλεύτηκαν στο πάγο, στον αέρα. Φωτιά τα μάτια τους. Μια αγκαλιά. Πύρινο άρμα τους έδεσε σφικτά. Τους κάρφωσε ψηλά για να τους βλέπουν. Όσοι το βλέμμα υψώνουνε και την καρδιά. Όσοι ακόμη πολεμούν το αδύνατο.
Υ.Γ. Θα τα «κόψω» σύντομα…το είπε και το γιατρός!
Πολύ όμορφες εικόνες και δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύονται από λέξεις. Τις ζωγραφίζουν μόνες τους!
ReplyDeleteΚαλημερα,
ReplyDeleteΕιναι πραγματικα πολυ ομορφες οι ζωγραφιες...Το λεω αυτο γιατι κυριως με ταξιδεψαν σε μια εποχη που ειχα ξεχασει τελειως... Σε ευχαριστω.
Ο καθένας έχει ανάγκη κάπου να αποθέσει τον εαυτό του. Συνήθως τον αφήνουμε στα χέρια του συντρόφου μας στη ζωή και ατενίζουμε αν θελήσουμε κι αποφασίσουμε το παρόν για να αποθέσουμε αντάμα τις ζωές μας στον Παντού και με τα μικρά μας μάτια πουθενά!!!
ReplyDeleteΚαλό μεσημέρι!!!
http://kalnterimi.pblogs.gr
μάντεψε ποια είναι η αγαπημένη μου :)τα λόγια ανέκαθεν με κούραζαν :) Ευχές για αιώνια λιακάδα :)
ReplyDeleteακοοοοοοοοοομη περιμέεεεεεεενω για τη νέεεεεεεεεεεεα μου σύυυυυυυυυυυνδεση, μου την έεεεεεεεεεχει δώωωωωωωωωσει :)