Μία επίγευση δροσοσταλίδας μάς άφησε η χθεσινή μας παράσταση: Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο, στη θρυλική Ροτόντα.
Δροσοσταλίδα που δεν ήσουν σίγουρος αν προερχόταν από κάποια αόρατη αρχέγονη πηγή ή από τα μυστικά δάκρυα των πολύπαθων προηγούμενων αιώνων που μας κράτησαν στοργικά σαν μάνα και παραμάνα στην αγκαλιά τους.
Δεν ήταν μόνο οι σεμνές μουσικές του Κυριάκου Καλαϊτζιδη και η αριστοτεχνική τους εκτέλεση από το μουσικό σχήμα Εν Χορδαίς ούτε μόνο τα βαθυστόχαστα και τόσο συγκινητικά λογοτεχνικά κείμενα που είχα την τιμή να αναγνώσω.
Ήταν η ίδια η Ροτόντα και οι αντηχήσεις των θόλων της -που κάποιες φορές δυσκόλευε την καθαρή ακουστική- μα που απηχούσαν σαν αντίλαλοι από τα βάθη της σπηλιάς του χρόνου τις αναρίθμητες φωνές όσων έζησαν πριν από εμάς παρέα με τα φτερουγίσματα στρατιών αγγέλων στους οποίους κάποτε αφιερώθηκε ο ναός αυτός.
Είμαστε βαθιά ευγνώμονες στους ανθρώπους που προσήλθαν και έγιναν συνταξιδιώτες μας σε αυτό το ιστορικό ταξίδι. Ευγνώμονες στις πέτρες του, στα αψιδωτά του παράθυρα και στα ψηφιδωτά του, στους σπουδαίους τεχνίτες του και σε εκείνους που τους ανταμείψαν γενναιόδωρα, όπως το άξιζαν.
Ευγνώμονες στον μόχθο και στην αγάπη, στη μεγάλη τέχνη που είναι το χνάρι του Θεού στον κόσμο.
Ευχαριστούμε το Υπουργείο Πολιτισμού.
*οι φωτογραφίες είναι της Ελένης Μπάρκα.
Β.Ν
