Μισό ευρώ ευτυχίας!

Πέμπτη πρωί στη Σαλονίκη. Ηλιόλουστη μέρα. Κατηφορίζω προς τη λαϊκή αγορά που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ολύμπου και Γυμνασιάρχου Ν.Γκράτσιου. Τράκα τρούκα πάνω στο πλακόστωτο της Άνω Πόλης τα καρότσια που σέρνουν γυναίκες νεαρές ολόδροσες, μεσήλικες κατάφορτες έννοιες και καμπουριασμένες γραίες που ακόμα στέκουν στα πόδια τους σε πείσμα της καμπούρας και των αρθριτικών τους. Η λαϊκή είναι ένας υπαίθριος γυναικωνίτης.

Όπως κάθε φορά, έτσι και σήμερα πρώτα διασχίζω όλη τη λαϊκή δίχως να ψωνίσω. Διαπερνώ εγκαρσίως τις εικόνες, τις μυρωδιές, τις φωνές της προκειμένου να ξεδιψάσω καταρχάς τη δίψα της ζωής μου. Παρατηρώ εξωνυχιστικά τους πάγκους προσπαθώντας να συγκρατήσω τις τιμές, ποιος έχει τα καλύτερα φρούτα και λαχανικά, και παράλληλα αφήνομαι να “κλεφτώ” από τις ιδιόρρυθμες σιλουέτες που τραβούν την προσοχή μου, το κουβεντολόι των περαστικών, τις αγριοφωνάρες των πωλητών που διαλαλούν με πίστη και δύναμη την πραματεια τους ή πειράζονται μεταξύ τους. Η λαίκή είναι ένα ζωντανό θέατρο δρόμου.

Επιστρέφοντας για να ψωνίσω, στέκομαι στον πάγκο των γύφτων με τα εσώρουχα, τις πυζάμες και τις κάλτσες. Είναι δυο παλικαράκια, το ένα γύρω στα είκοσι, το άλλο γύρω στα δεκαπέντε, ολοφάνερα αδέρφια. Τρία ζευγάρια κάλτσες ενάμιση ευρώ, είναι μια χαρά τιμή, και η ποιότητα καθόλου άσχημη. Αγοράζω τρεις τριάδες και τους δίνω ένα πεντάευρο. Πάνω που ο μεγαλύτερος πάει να μου δώσει το πενηντάλεπτο για ρέστα, κομπιάζει λίγο κρατώντας το κέρμα στη χούφτα του, και με ρωτά γελαστός: “να σου πω τα κάλαντα;” “Και δε μου τα λες”, του απαντώ αυθόρμητα. Χαμογελά με συστολή και τελικά μου δίνει το νόμισμα. Ενώ το παίρνω και ξεκινώ να φύγω, ο μικρός τον σκοντά: “πες τα ρε, πες τα…” “Δε τα λέω…” “Πες τα μου εσύ”, του λέω εγώ με τη σειρά μου.

Κι έτσι, εκεί, καταμεσής της λαϊκής και του χλωμού φθινοπώρου, το μικρό μελαχρινό αγόρι αρχίζει να τραγουδά δυνατά: “Τρίγωνα κάλαντα…” Γελώ με την καρδιά μου και του πετώ το πενηντάλεπτο που το αρπάζει σοτν αέρα γελώντας τρισευτυχισμέος.

Έχω γεμίσει το καρότσι μου και τράκα τρούκα ανηφορίζω στα στενά δρομάκια να πάρω το λεωφορείο για το σπίτι. Σταματώ στη μέση του δρόμου να ξεκουραστώ κι ανάβω ένα τσιγάρο. Ξαναφέρνω στο νου μου όλη τη σκηνή που ανέτρεψε το αναμενόμενο της ημέρας. Άκουσα τα κάλαντα, -έστω αυτά τα δυτικότροπα και ολίγον ξενέρωτα. Τι σημασία έχει; Μ’ αυτά τα κάλαντα γελάσαμε και χαρήκαμε, κι εγώ με τους γύφτους, αλλά κι όσοι παρευρέθηκαν εκεί τριγύρω.

Σκέφτομαι πως μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της ειδησιογραφικής τορμοκρατίας, της ρεαλιστικής οικονομικής στενότητας που ολοένα επιδεινώνεται για όλους μας, αλλά και της ακόμα χειρότερης αυτών, προσπάθειας που καταβάλλουν ανάξιοι και ανήθικοι  πολιτικοί εντός και εκτός της χώρας, όσο και συνδικαλιστές που διαλύουν την καθημερινότητά μας, να κατταρακώσουν το ηθικό μας, δηλαδή την όρεξη για δουλειά, για επικοινωνία, για αγάπη, γενναιοδωρία, δημιουργικότητα και αλληλεγγύη, να που προβάλλουν αίφνης απ’ το πουθενά κάτι κάλαντα που τ’ ανατρέπουν όλα…

Είμαστε ακόμα ζωντανοί, σκέφτομαι και χαμογελώ καθώς ανηφορίζω. Κι αφού είμαστε ζωντανοί οφείλουμε στη ζωή τον καλύτερο εαυτό μας, το ακριβότερό μας όνειρο, την μεγαλύτερη χωρητικότητα της καρδιάς μας. Κι αυτά, κανείς δεν μπορεί να μας τα βγάλει στο σφυρί… - ευτυχώς, και τω Θεώ δόξα!

Δημοσιεύτηκε 13/10/11 στο protagon.gr: 

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=9400