Έξι επί εφτά

Mέσα σ’ αυτό το μικρό πολύχρωμο δωμάτιο, έξι επί εφτά όλο κι όλο, πλήθος θηλυκά. Ένα λεχούδι που πρωταντικρίζει το φως του κόσμου έκπληκτο. Ένα δίχρονο τόσο χοντρουλό που τα πόδια του στραβώνουν κάτω απ’ το βάρος του και καταβροχθίζει μαλλί της γριάς. Ένα πεντάχρονο που ξέφυγε στο ύψος και προσπαθεί να χωρέσει τα πόδια του κάτω απ’ το θρανίο. Ένα εξάχρονο ζωγραφίζει θαυμαστά τον Κολοκοτρώνη με μολύβι. Ένα οκτάχρονο χάνεται μέσα στο πλήθος και το όνομά του ακούγεται από τα μεγάφωνα της αστυνομίας. Ένα δεκάχρονο όλο ζωή τρώει ξύλο από τη βέργα του δασκάλου ώσπου την καταπίνει ολόκληρη. Ένα εντεκάχρονο βαρά την εξώπορτα και φεύγει που το μάλωσαν άδικα. Θα γυρίσει γρήγορα. Αλλά θα ξαναφύγει. Η φυγή είναι ένα με την ατίθαση φύση του. Ένα δωδεκάχρονο παίρνει το πρώτο του φιλί κι ύστερα το πρώτο πατρικό χαστούκι. Μελαγχολικό το δεκατετράχρονο δεν το χωρά ο τόπος. Μεθυσμένο ένα δεκαεξάχρονο ερωτευμένο με δυο αγόρια. Μπορεί και με περισσότερα. Οργισμένο ένα δεκαοχτάχρονο αναζητά τον εαυτό του στα χάδια των άλλων. Μια εικοσιδυάχρονη μανούλα απορεί τι να το κάνει το παιδί. Μια εικοσιτετράχρονη πλάι της αποκτά το δεύτερο παιδί της κι ακόμα αναρωτιέται μήπως προτιμά η ίδια να θηλάσει τη μαμά της. Μια παθιασμένη εικοσιπεντάχρονη θεατρίνα, μια εικοσιεφτάχρονη Πηνελόπη υποταγμένη στη μοίρα της, εικοσιοχτάχρονη άρρωστη στον καναπέ κοιτάζει σα χαμένη την αρρώστια της, τριαντάχρονη ποιήτρια διαβάζει τις αρνητικές επιστολές των εκδοτών, τριανταεφτάχρονη τραγουδίστρια σα νεράιδα στο παλκο, τριανταεννιάχρονη που γράφει μανιωδώς  παραμύθια γυρεύοντας να γραπώσει μέσα τους το θαύμα και μια σαρανταδυάχρονη στέκει στην μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου, του μικρού πολύχρωμου δωματίου και κοιτά.

Κοιτά όλα αυτά τα κορίτσια και όλες αυτές τις γυναίκες που μοιάζουν κορίτσια. Τις κοιτά κατάματα. Ίσως για πρώτη φορά αναγνωρίζει όλα τα πρόσωπα και τα κατανοεί. Τα αποδέχεται όλα. Χοντρά, αδύνατα, άσχημα, όμορφα, γελαστά, μελαγχολικά, μα όλα κατά παράδοξο τρόπο οπωσδήποτε ερωτευμένα.

 Ένα δωμάτιο γεμάτο κάθε ηλικίας θηλυκά με ένα τουλάχιστον αρσενικό στο νου και στην καρδιά τους. Ένα δωμάτιο φουστάνια, κολιέ, βραχιόλια, βαφτικά, καπέλα, ίσια παπουτσάκια και γόβες. Ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα από το πιο απαλό ροζ μέχρι το πιο βαθύ τυρκουάζ. Τοίχοι γραμμένοι  στίχους, όνειρα, παραμύθια. Σκιές που όλες αυτές οι κόρες κάθε ηλικίας  σύσσωμες τις διώχνουν έξω από τα πολλά και μεγάλα παράθυρα. Κόρες μικρές και μεγάλες, αμαρτωλές και αγίες, μικρές και μεγάλες ψυχές σ’ ένα δωμάτιο μόνον έξι επί εφτά.

Χαμογελά η σαρανταδυάχρονη γυναίκα με το παιδικό πρόσωπο. Κλέινει αθόρυβα την πόρτα και κατεβαίνει στην κουζίνα να μαγειρέψει για όλο αυτό το πλήθος και όσους το πλήθος αγαπά. Θα βάλει αλάτι και ζάχαρη στο φαγητό. Πάντα αλάτι και ζάχαρη. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό τής κάθε συνταγής της χρόνια τώρα. Για να γλυκαίνονται τα μικρά  κορίτσια, ν’ αντέχουν στα βάσανα οι μεγάλες γυναίκες, μα κυρίως για να μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν αδιακρίτως όλες τους όλες τις ηλικίες σαν παιχνίδι κι έτσι να μην χάνουν ποτέ την πρώτη τους αθωότητα. Αλάτι και ζάχαρη.  Κόρες  μου… ώρα για φαγητό! Για κοπιάστε!