Labels

Friday, October 22, 2010

Έξι επί εφτά




Mέσα σ’ αυτό το μικρό πολύχρωμο δωμάτιο, έξι επί εφτά όλο κι όλο, πλήθος θηλυκά. Ένα λεχούδι που πρωταντικρίζει το φως του κόσμου έκπληκτο. Ένα δίχρονο τόσο χοντρουλό που τα πόδια του στραβώνουν κάτω απ’ το βάρος του και καταβροχθίζει μαλλί της γριάς. Ένα πεντάχρονο που ξέφυγε στο ύψος και προσπαθεί να χωρέσει τα πόδια του κάτω απ’ το θρανίο. Ένα εξάχρονο ζωγραφίζει θαυμαστά τον Κολοκοτρώνη με μολύβι. Ένα οκτάχρονο χάνεται μέσα στο πλήθος και το όνομά του ακούγεται από τα μεγάφωνα της αστυνομίας. Ένα δεκάχρονο όλο ζωή τρώει ξύλο από τη βέργα του δασκάλου ώσπου την καταπίνει ολόκληρη. Ένα εντεκάχρονο βαρά την εξώπορτα και φεύγει που το μάλωσαν άδικα. Θα γυρίσει γρήγορα. Αλλά θα ξαναφύγει. Η φυγή είναι ένα με την ατίθαση φύση του. Ένα δωδεκάχρονο παίρνει το πρώτο του φιλί κι ύστερα το πρώτο πατρικό χαστούκι. Μελαγχολικό το δεκατετράχρονο δεν το χωρά ο τόπος. Μεθυσμένο ένα δεκαεξάχρονο ερωτευμένο με δυο αγόρια. Μπορεί και με περισσότερα. Οργισμένο ένα δεκαοχτάχρονο αναζητά τον εαυτό του στα χάδια των άλλων. Μια εικοσιδυάχρονη μανούλα απορεί τι να το κάνει το παιδί. Μια εικοσιτετράχρονη πλάι της αποκτά το δεύτερο παιδί της κι ακόμα αναρωτιέται μήπως προτιμά η ίδια να θηλάσει τη μαμά της. Μια παθιασμένη εικοσιπεντάχρονη θεατρίνα, μια εικοσιεφτάχρονη Πηνελόπη υποταγμένη στη μοίρα της, εικοσιοχτάχρονη άρρωστη στον καναπέ κοιτάζει σα χαμένη την αρρώστια της, τριαντάχρονη ποιήτρια διαβάζει τις αρνητικές επιστολές των εκδοτών, τριανταεφτάχρονη τραγουδίστρια σα νεράιδα στο παλκο, τριανταεννιάχρονη που γράφει μανιωδώς  παραμύθια γυρεύοντας να γραπώσει μέσα τους το θαύμα και μια σαρανταδυάχρονη στέκει στην μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου, του μικρού πολύχρωμου δωματίου και κοιτά.

Κοιτά όλα αυτά τα κορίτσια και όλες αυτές τις γυναίκες που μοιάζουν κορίτσια. Τις κοιτά κατάματα. Ίσως για πρώτη φορά αναγνωρίζει όλα τα πρόσωπα και τα κατανοεί. Τα αποδέχεται όλα. Χοντρά, αδύνατα, άσχημα, όμορφα, γελαστά, μελαγχολικά, μα όλα κατά παράδοξο τρόπο οπωσδήποτε ερωτευμένα.

 Ένα δωμάτιο γεμάτο κάθε ηλικίας θηλυκά με ένα τουλάχιστον αρσενικό στο νου και στην καρδιά τους. Ένα δωμάτιο φουστάνια, κολιέ, βραχιόλια, βαφτικά, καπέλα, ίσια παπουτσάκια και γόβες. Ένα δωμάτιο γεμάτο χρώματα από το πιο απαλό ροζ μέχρι το πιο βαθύ τυρκουάζ. Τοίχοι γραμμένοι  στίχους, όνειρα, παραμύθια. Σκιές που όλες αυτές οι κόρες κάθε ηλικίας  σύσσωμες τις διώχνουν έξω από τα πολλά και μεγάλα παράθυρα. Κόρες μικρές και μεγάλες, αμαρτωλές και αγίες, μικρές και μεγάλες ψυχές σ’ ένα δωμάτιο μόνον έξι επί εφτά.

Χαμογελά η σαρανταδυάχρονη γυναίκα με το παιδικό πρόσωπο. Κλέινει αθόρυβα την πόρτα και κατεβαίνει στην κουζίνα να μαγειρέψει για όλο αυτό το πλήθος και όσους το πλήθος αγαπά. Θα βάλει αλάτι και ζάχαρη στο φαγητό. Πάντα αλάτι και ζάχαρη. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό τής κάθε συνταγής της χρόνια τώρα. Για να γλυκαίνονται τα μικρά  κορίτσια, ν’ αντέχουν στα βάσανα οι μεγάλες γυναίκες, μα κυρίως για να μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν αδιακρίτως όλες τους όλες τις ηλικίες σαν παιχνίδι κι έτσι να μην χάνουν ποτέ την πρώτη τους αθωότητα. Αλάτι και ζάχαρη.  Κόρες  μου… ώρα για φαγητό! Για κοπιάστε!


13 comments:

  1. δε γινεται να συγκινουμε με καθε σας κειμενο........η ευχαριστη μου εκπληξη....
    υγ δεν εχω κλαψει με καμια ταινια.

    ReplyDelete
  2. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  3. Στον χώρο, το 'καλό', γεννιέται όταν στο χρόνο, η στιγμή, που το μυαλουδάκι μας αρχίζει και δουλεύει, αγγίζει, τη στιγμή, που η καρδούλα μας αρχίζει να ανοίγει και να γλυκαίνεται.

    ReplyDelete
  4. Σ'ακουσα να μιλας στην ΕΡΑ2 χθες και μ'αρεσες! Σε ψαχνω θα, σε βρω,θα σε διαβασω!

    ReplyDelete
  5. αρχισα ηδη την αναγνωση με μανια τολμω να πω..εκανα κ δωρο στον ανηψιο μου το "αν τ αγαπας ξαναρχονται"....ευγνωμονω τη Ζελια Σταυρου γι αυτην την "γνωριμια"...

    ReplyDelete
  6. Έξι επί εφτά ή το έξι μετά το εφτά;;;;;;;

    Μία σειρά λοιπόν θέλω να πω από πρόσωπα και ψυχικές καταστάσεις περιγράφονται με τον πιο γλαφυρό τρόπο και με μια ομότητα η οποία συγκινεί και σοκάρει με την απλότητα με την οποία προσεγγίζεται ο πόνος ο οποίος δρέπει προς την ελπίδα με στόχο την τελική απελευθέρωση από κάθε είδους φυλακή που στην προκειμένη λέγεται ψυχικός πόνος.

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

    ReplyDelete
  7. Speck... ευχαριστώ... κι εγώ ευγνώμων στην Ζέλια και πίσω από την Ζέλια στην Σοφια Μιχαλίτση που μεσολάβησε για την συνέντευξη στο Δεύτερο Πρόγραμμα προχθές... Καλή ανάγνωση, λοιπόν, και γεροί να είμαστε να προχωράμε καθένας στο δρόμο που τάχθηκε... Καλό βράδυ και όλα καλά!

    ReplyDelete
  8. Ανώνυμε/η η προχθεσινή συνέντευξη είχε για μένα απίθανη ανταπόκριση από πολλούς ανθρώπους και μου έδωσε μεγάλη χαρά! Σ' ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά! Το σχόλιό σου για τη στιγμή, είναι εξαιρετικό!

    ReplyDelete
  9. Γιώργη, άγγιξες την καρδιά του κειμένου... Εγώ σ' ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  10. Δύο, διαφορετικοί είναι οι Ανώνυμοι σχολιαστές, ενώ, μία, κοινή, είναι η συμπάθεια και η εκτίμηση για το πρόσωπό σου.

    ReplyDelete
  11. Ζητώ συγνώμη και από τους δύο τότε... Καλό είναι να βάζετε βέβαια ένα μικρό όνομα ή ένα ψευδώνυμο, αν όχι αντί του Ανωνύμου, κάτω από το σχόλιο, βοηθάει.. Σ' ευχαριστώ και πάλι και καλή εβδομάδα!

    ReplyDelete
  12. Χαρά στη μάνα που τις κρατά ζωντανές όλες αυτές τις "κόρες", γιατί της δίνουν δύναμη να ζει και να δημιουργεί. Μακάρι να συνεχίσει να γεννά και ν'αναθρέφει τέτοιες κόρες για πολλά χρόνια ακόμα.

    Καλή βδομάδα

    ReplyDelete
  13. H καρδιιά σου ενθισμένη όλες τις εποχές του χρόνου!
    Είμαι στην Πόλη, μάλλον θα έχετε προσεχώς αναμετάδοση...
    Καλό βράδυ!

    ReplyDelete

Σχόλια