Labels

Thursday, February 14, 2008

Τα παιδιά του Πειραιά

18 comments:

  1. Τεράστιο πολιτισμικό μύνημα: "Εγώ μπορώ, εσύ όχι"

    ReplyDelete
  2. Δεν υπάρχει λόγος να πω τίποτα εξ' αρχής. Θα παρακολουθήσω τα σχόλιά σας και ίσως μετά να εκφράσω κάπόιες σκέψεις.
    Αυτό που ήθελα ήταν να μπουν μαζί αυτά τα τρία βίντεο σε ένα ποστ, αλλά έλα που δεν ήξερα πώς γίνεται αυτό και μου βγήκαν χωριστά. Ας είναι. Για μένα αποτελούν μία ενότητα που έχει σημασία, αλλά για τον καθένα μπορεί φυσικά να είναι και αυτόνομα.
    Καλό βράδυ!

    ReplyDelete
  3. Δεν πειράζει αφού μπήκαν συνεχόμενα.
    Ίσως καλύτερα έτσι.
    Ζωντανή ιστορία το κομμάτι.

    ReplyDelete
  4. Η μουσική που έχεις βάλει στο μπλογκ είναι πολύ ωραία...!

    ReplyDelete
  5. αν και αυτή την ταινία με δυσκολία τη βλέπω, κάποια σημεία της είναι...θεϊκά!

    ReplyDelete
  6. Βλέπω τα κατάφερες (σιγά μην περίμενες 3εμένα να στο δείξω... όταν θες εσύ κάτι, δεν έχεις υπομονή να περιμένεις!!!). Από τα 3 ξεχωρίζω το τρίτο γιατί με ταξιδεύει... Ανεπανάληπτο τραγούδι, τι να σχολιάσω...

    Μου έλειψε αφάνταστα η επικοινωνία μας Βασιλική αυτόν τον καιρό (αν και δεν παρέλειπα να διαβάζω όσα υπέροχα ανέβαζες...). Επέστρεψα, λοιπόν, δεν γλυτώνεις από μένα...

    ReplyDelete
  7. Ενδεχομένως παρακινδυνευμένο αυτό που θα γράψω, αλλά θα το γράψω.

    Τι είναι λοιπόν, αυτό που μας κανει λίγο πολύ να συμφωνούμε σ' αυτό τον χαρακτηρισμό ως 'θεϊκό';
    Νομίζω πως είναι η υπακοή που δείχνει η Μερκούρη στον ρυθμό του 'άλλου'. Αυτό το 'άλλο' δεν είναι μόνο η μουσική στην οποία υποτάσσεται, αλλά κυρίως στο ότι απευθύνεται σε κάποιον. Δεν είναι αυτάρεσκο το τραγούδι και η υποκριτική της, δεν είναι εγκλωβισμένη σε μια ωραιοπάθειια, δεν είναι μονολογος με την θλιβερή έννοια του εγκλεισμού στην μοναξιά του είναι. Είναι σχέση με την φωτογραφία που βλέπει, με το τραγούδι που τραγουδά, με τον ρυθμό που χορεύει. Ακόμα και η στιγμή που ξαπλωμένη στο κρεβάτι χαϊδεύει τον λαιμό της και κινείται όντως πάνω στην κόψη του ξυραφιού της φιλαυτίας, είναι φανερό χωρίς να είναι και κραυγαλέο, πως το χέρι της την στιγμή εκείνη είναι το χέρι του άλλου που επιθυμεί να την χαϊδέψει. Έχω, λοιπόν, την εντύπωση πως αυτά λίγο πολύ ορίζουν το 'θεϊκό' της χάρισμα που εμπεριέχει μεγάλη δουλειά πρώτα με τον εαυτό της και μετά με τον ρόλο.
    Πάω στο ακόλουθο βίντεο τώρα.

    ReplyDelete
  8. Με άλλα λόγια "ήρθα και σε έβλεπα να φεύγεις"!

    ReplyDelete
  9. βασιλική μου ίσως έχεις και δίκιο... Η μερκούρη πάντως ήταν μια ντίβα.. Με όλα τα καλά και με όλα τα κακά της λέξης αυτής..Μια ντίβα είτε κάποιο χέρι να την χαϊδέψει είτε όχι, είναι μια ντίβα και έχει οπωσδήποτε μια φιλαυτία και μια ωραιοπάθεια.. μην ανησυχείς όμως, δεν ήταν παρακινδυνευμένο αυτό που έγραψες.. Πολύ σωστό ήταν απ' ό,τι φαίνεται και μ' έχει βάλει σε σκέψεις..βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο για να αναγνωρίσω αυτό που λες..μήπως την έχω αδικήσει τη κοπέλα??

    ReplyDelete
  10. α, θα το ξεχνούσα! τι γίνετε με το βόλο?? πως παν τα πράγματα??

    ReplyDelete
  11. κουζινικές αντιπαραθέσεις!

    ReplyDelete
  12. Ετοιμάζω το επόμενο ποστ,
    είμαι ήδη... αλλού...
    οπότε καληνυχτώ και με το καλό να ξημερώσουμε την Κυριακή μας!
    Με το καλό να μπούμε στο Τριώδιο αύριο τελώνες και φαρισαίοι, να ξεστραβωθούμε λίγο...

    ReplyDelete
  13. βασιλική μου,πού είναι το ποστάκι που μας έταξες??

    ReplyDelete
  14. Σε λλέω, κι εγώ είμαι ανυπόμονη σαν εφηβάκι Θρασύβουλέ μου, αλλά όταν παρουσιάζω ταινίες δουλεύω πολλέ ώρες γι' αυτό, δεν γίνεται μόνο με το μαγικό μου ραβδάκι! Και εννοείται βέβαια πως δεν είμαστε και όλη τη μέρα στον υπολογιστή, έχουμε και μια ωραία ζωή να ζήσουμε, γκε γκε;
    Εχθές τέλειωσα την φωτογράφιση της ταινίας και τώρα αρχίζει το στήσιμο που πιθανόν θα μου πάρει κανά δυο ώρες. Εντάξει; Πλήρες ανακοινωθέν ανυπόμονο; Πλήρες. Κάτσε τώρα και περίμενε, δεν καπνίζεις κιόλας, να σου πω να κάνεις και κανένα τσιγάρο... χε χε χε!

    ReplyDelete
  15. Οκ...μη φωνάζεις καλε! θα το δω αύριο απ' ό,τι φαίνεται το ποστ! φιλάκια!

    ReplyDelete

Σχόλια