λα΄Όσπερ μνήμη πυρός ου θερμαίνει το σώμα, ούτω πίστις άνευ αγάπης
ουκ ενεργεί εις την ψυχήν τον της γνώσεως φωτισμόν.
νγ΄
Εάν θέλης της κατά Θεόν αγάπης μη εκπέσειν, μήτε τον αδελφόν αφής κοιμηθήναι λυπούμενον κατά σου, μήτε συ κοιμηθείς λυπούμενος κατ' αυτού
διαλλάγηθι τω αδελφώ σου, και ελθών πρόσφερε Χριστώ τω Θεώ τω συνειδότι
δι' εκτενούς της ευχής το δώρον της αγάπης.
ξα΄
Εγώ δε λέγω υμίν, φησίν ο Κύριος, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιήτε τοις μισούσιν υμάς, προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς. Διατί ταύτα προσέταξεν;
Ίνα σε μίσους και λύπης και οργής και μνησικακίας ελευθερώση και του μεγίστου κτήματος της τελείας αγάπης καταξιώση, ην αμήχανον έχειν τον μη πάντας ανθρώπους εξ ίσου αγαπώντα κατά μίμησιν Θεού,
τους πάντα ανθρώπους εξ ίσου αγαπώντος και θέλοντος σωθήναι
και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν.
ξβ΄
Εγώ δε λέγω υμίν, μη αντιστήναι τω πονηρώ,
αλλ' όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα στρέψον αυτώ και την άλλην
και τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον
και τω αγγαρεύοντί σε μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο.
Δια τι;
Ίνα και σε αόργητον και ατάραχον διαφυλάξη και άλυπον,
κακείνον διά της σης ανεξικακίας παιδεύση και αμφοτέρους, ως Πατήρ αγαθός,
υπό τον ζυγόν της αγάπης αγάγη.
ξδ΄
Των παθών τα μεν εστί σωματικά, τα δε ψυχικά
και τα μεν σωματικά, εκ του σώματος έχει τας αφορμάς
τα δε ψυχικά, εκ των έξωθεν πραγμάτων.
Αμφότερα δε περικόπτει αγάπη και εγκράτεια,
η μεν τα ψυχικά, η δε τα σωματικά.
Αποσπάσματα από τα τετρακόσια κεφάλαια περί αγάπης του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, από την Φιλοκαλία, τόμος Β΄, εκδ. Αστήρ.
Εχθές 21 Ιανουαρίου γιόρταζε ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής και με την ευκαιρία της εορτής του επέλεξα λίγα από τα κεφάλαια περί αγάπης που έχει συγγράψει,
με την παράκληση να παρακαλεί πάντα για μας στον Εύσπλαχνο Κύριο να μας διδάσκει με τρόπους που μόνο ο Ίδιος γνωρίζει της αληθινή αγάπη.
Δεν τόλμησα την μετάφραση από δέος προς το κείμενο και φόβο για την ανεπάρκειά μου, ελπίζοντας πως είναι αρκετά κατανοητά.
Η φωτογραφία είναι από τον ιερό ναό αγ. Παντελεήμονα Θεσσαλονίκης.
Πού καλά έκανες. Είναι τόσο έντονες οι λέξεις που δε χρειάζεται να αποδοθούν για να γίνουν κατανοητές.
ReplyDeleteΚυρίως αυτή που αποτελεί την αφορμή για τη συγγραφή αυτών των κειμένων, ανοίγει τους ορίζοντες του μυαλού και μας δίνει την ικανότητα να καταλάβουμε πράγματα που άλλοι τα θεωρούν ακατανόητα..
Μπορεί κάποτε να χρειαστεί να περιμένουμε πολύ καιρό για να αποκαλυφτεί μέσα μας κάτι. Θέλουμε να αποκαλύπτεται όταν ζούμε το γεγονός. Μα για κάποιον λόγο η αποκάλυψη αυτή συχνά καθυστερεί. Ίσως γιατί συνήθως όλο λάθος πράγματα θέλουμε. Μα όταν έρχεται αυτή η αποκάλυψη είναι ένα θαύμα. Ένα θαύμα από αυτά που δεν αντιλαμβανόμαστε κιόλας εύκολα ως θαύματα.
ReplyDeleteΕχθές μου είπαν κάτι πολύ ξεχωριστό.
Την προπροηγούμενη Κυριακή έγινε ένα μνημόσυνο στον άγ. Φώτιο για τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια από τον θάνατό του. Την περασμένη Κυριακή στην κατακόμβη του ναού μίλησε ο γιος του και είπε ανάμεσα στα άλλα το εξής;
Πριν από 10 χρόνια είχε πάει στον άγ. Γεώργιο, τον Πατριαρχικό ναό της Πόλης, να προσκυνήσει. Την ώρα που προσκυνούσε τα λείψανα μπήκε ένα γκρουπ από τουρίστες και μπήκαν κι αυτοί στη σειρά να προσκυνήσουν. Είδε τότε ο Γαβριήλ έναν άνθρωπο ακριβώς στην κοψιά του πατέρα του, κοντό με άσπρα μαλλιά και γυαλιά και το δεξί του χέρι κομμένο. Ο άνθρωπος αυτός έκανε τον σταυρό του με το αριστερό χέρι και μετά προσκύνησε.
Εκείνη την ώρα ένιωσε ο γιος να συντελείται μέσα του ένα θαύμα, όπως ομολόγησε. Ο άνθρωπος που είδε ταυτίστηκε με τον πατέρα του. Και τότε για πρώτη φορά τον κατάλαβε. Κατάλαβε πως ο πατέρας του είχε μόνο ένα αριστερό χέρι και μ' αυτό έγραφε βάζοντας σε κάθε λέξη κι έναν σταυρό.
Μάλλον δεν καθυστερεί.
ReplyDeleteΈρχεται πολλές φορές και με διάφορους τρόπους η αποκάλυψη. Εμείς είμαστε εκείνοι που καθυστερούμε να τη δούμε.
Μμ' αρέσει αυτό που μου λες κι ας μην είναι... υπέρ μας...
ReplyDeleteΜ' αρέσει πολύ!
Ελπίζω να αρέσει και σ' εσένα αυτό που θα ανεβάσω το μεσημέρι. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ για να το κάνω και το έκανα με φόβο και πάθος. Πρώτη φορά μια περίληψη με έβγαλε νοκ άουτ και είχε την αξία του κι αυτό... με όλες τις ατέλειες που σιγουρα θα έχει.
Καλημέρα όλη μέρα!
Χωρίς ανούσιο σχόλιο στην εγγραφή σου μόνο μια καλημέρα να αφήσω...
ReplyDeleteΚαλημέρα σου @Onisime και εδώ και καιρό θέλω να σου πω πως επιχείρησα πολλές φορές να γράψω στο μπλογκ σου και δεν δέχεται με τίποτα τα στοιχεία μου. Δεν καταλαβαίνω τι φταίει, γράφω και τον αριθμό που κάθε φορά βγαίνει, αλλά τίποτα...
ReplyDeleteΣ' ευχαριστώ πολύ που έρχεσαι και συνυπογράφω το τελευταίο κείμενο που αφορά την πορεία σου. Μαζί σου!
@Sot
ReplyDeleteτο γράφω εδώ:
Το επόμενο ποστ, "Το νησί", το αφιερώνω σ' εσένα.
Βασιλική μου, δεν κατάλαβα ακριβώς το σχόλιό σου που μιλάς για τον γιο του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Αν θέλεις, όταν έχεις χρόνο, εξήγησέ μου το λίγο. Όπως μπορείς. Στο σημείο εκείνο δηλαδή που λες πως "Κατάλαβε πως ο πατέρας του είχε μόνο ένα αριστερό χέρι και μ' αυτό έγραφε βάζοντας σε κάθε λέξη κι έναν σταυρό". Εκτός κι αν είναι τόσο φανερό πια κι εγώ δεν το κατάλαβα..
ReplyDeleteΝα είσαι καλά.
Γιώργο, κι εγώ μόνο διαισθητικά μπορώ να απαντήσω.
ReplyDeleteΟ Πεντζίκης δεν είχε συνήθη χαρακτηριστικά. Νομίζω πως η προσωπικότητά του σχετίζεται πολύ με τον ήρωα του 'Νησιού' στο ακόλουθο ποστ. Θρυμμάτιζε διαρκώς το κοινωνικό του πρόσωπο. Η ίδια του η γραφή, δεν είναι αυτή η λογοτεχνική, η νορμάλ ας πω... είναι σαν να πρέπει να διαβαστεί ανάποδα, εξ' ου και το του αριστερόχειρα, που όμως όντως βάζει σε κάθε λέξη έναν σταυρό, με τρόπο όμως, φαινομενικά τουλάχιστον σχεδόν ανορθόδοξο.
Καλό βράδυ και ελπίζω πως σε κάτι βοήθησα, -αν δεν κάνω λάθος, που δεν το αποκλείω καθόλου...
Βασιλική,ειλικρινά ευχαριστώ για τα θέματά σου και για την ύπαρξη αυτού του blog.Συνέχισε!
ReplyDeleteΓεροί να είμαστε και ο Θεός να μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε όλοι μας!
ReplyDeleteΦιλιά κι ευχαριστώ!