Labels

Sunday, June 10, 2007

Καλή μας αρχή!



Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα του. Ήτανε Τετάρτη 6 του Ιούνη, οσίου Ιλαρίωνος του νέου, ηγουμένου της μονής των Δαλμάτων και Αττάλου οσίου του θαυματουργού.
Ανοίγοντας τα μάτια η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο νου ήταν: θα φτιάξω μπλογκ. Πρώτα εγώ δοκίμασα μεγάλη έκπληξη από την ίδια μου τη σκέψη σαν να μην ήταν δική μου. Τόσους μήνες που γράφω στα μπλογκ ποτέ δεν είχα παρόμοια σκέψη ούτε σαν υπόθεση. Στις προτάσεις των φίλων αντιδρούσα πεισματικά και κάθετα προτάσσοντας διάφορους λόγους και στην ουσία αγνοώντας τον πραγματικό λόγο της άρνησής μου που τον κατάλαβα μόνο όταν ήρθε η καταφατική σκέψη αυτής της μέρας.
Είναι λοιπόν που κατά βάθος περισσότερο από όλα αυτά που είμαι, είμαι ηθοποιός. Και κυρίως ηθοποιός της πρόβας και πολύ λιγότερο της παράστασης. Πριν βγω στη σκηνή ξέρω πως απαιτείται πρώτα πολύ δουλειά. Δεν θα μπορούσα ποτέ να προχωρήσω σε κάτι άγνωστο βγαίνοντας απλώς και αυτοσχεδιάζοντας χωρίς πρώτα να έχω δουλέψει πολύ. Ξέρω πόσο απαιτητιική είναι η σκηνή. Πόσο αποκαλυπτική στη γύμνια του ηθοποιού. Στην ομορφιά αλλά και στην αδυναμία του.
Ξέρω και το κοινό που ανελέητα διψά να καταπιεί τον πρωταγωνιστή. Το κοινό που δεν είναι ποτέ ένα. Είναι ψυχές ψυχές ξεχωριστές και αιώνιες που αν καταφέρεις έστω και για λίγες στιγμές να τις ενώσεις σε μία και να τις συντονίσεις δεν είναι γιατί το κάνεις εσύ αλλά γιατί μια πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τη δική σου το θέλησε. Εσύ αγωνίζεσαι και δίνεσαι και οι δέκτες δέχονται και πολλαπλασιάζουν.
Τα πρώτα μου βήματα στον κόσμο των μπλογκ έγιναν μέσα στη ζεστή αγκαλιά –καταρχάς- του μπλογκ του αγαπημένου μου φίλου Άρη Δαβαράκη, www.prosopa.com Αν δεν ήταν ο Άρης πιθανόν ακόμα να μην είχα καμία σχέση με αυτόν τον αόρατο και ζωντανό κόσμο. Υπογράφοντας στην αρχή ως poet και ύστερα ως Βασιλική ασκήθηκα στο να διαβάζω τους άλλους, να ακούω, να καταλαβαίνω όσο μου ήταν δυνατόν και μετά να γράφω. Μεγαλώνοντας μέσα στο σπίτι αυτό που ήταν και είναι ακόμα για μένα σπίτι μου, άρχισα σιγά σιγά να ξεπορτίζω και να βγαίνω στα γειτονικά σπίτια γνωρίζοντας και άλλους μπλόγκερ.
Αρκετά επισκέφτηκα και σε λίγα στάθηκα, πηγαίνοντας ξανά και ξανά μέχρι που γίναμε φίλοι με τους νοικοκύρηδές τους. Έτσι αγάπησα την Αφροδίτη, τον Asteroid, τον 7 demons, τον Alex A., τον Pico και το Πρόβατο με ξεχωριστό τρόπο τον καθένα και για εντελώς διαφορετικούς λόγους.
Έτσι αγάπησα και κάποιους σχολιαστές όπως τον Σπύρο, τον Δημήτρη τον Βόρειο, την Livana, τον Pezologo, την Αννίνα, την Χαρά που συχνά την σκέπτομαι κι ας έχει αποχωρίσει, την Ρωξάνη, τον Thiv, την Βάσω κι έναν ανώνυμο. Παλιότερα και τον Πολύξερα που συχνά μου έσπαζε τα νεύρα αλλά τον αγάπησα κι αυτόν ειδικά όταν τον γνώρισα από κοντά και τον κατάλαβα. Γιατί είναι αλήθεια πως όταν γνωρίζεις κάποιον όλα τοποθετούνται σε πιο στέρεα βάση, πιο γνήσια και σταθερή. Αλλιώς πρέπει ο άλλος που γράφει να είναι απολύτως σαφής και ξεκάθαρος, πολύ διάφανος, με πολύ καλό χειρισμό του λόγου και μεγάλη ειλικρίνεια για να τον αγαπήσεις -αν σου ταιριάζει, χωρίς να πέσεις σε παρεξηγήσεις. Τέτοιος αποδείχτηκε μόνον ο Σπύρος για μένα.
Το μπλογκ που τώρα στήνω δεν είναι σπίτι μου. Είναι μόνο ένας δρόμος, ένα πέρασμα, τίποτα παραπάνω. Μπορώ να φιλοξενούμαι σε άλλα σπίτια αλλά είμαι ανίκανη να στήσω ένα δικό μου σπίτι. Ν’ ανοίξω όμως ένα δρόμο και να τον περπατήσω παρέα με άλλους νομίζω πως μπορώ και αυτό κάνω. Ένας δρόμος ανοιχτός με όλα του τα εμπόδια. Από πάνω ουρανός και καιρός. Από κάτω χώμα και μνήμες οι αιώνες. Και αέρας παντού τριγύρω. Να είμαστε εδώ όταν θέλουμε και το μπορούμε. Όταν κάτι μας αγγίζει να το ονομάζουμε και να το αυξάνουμε. Όταν μας εμπνέει να πιανόμαστε χέρι χέρι και να προχωράμε μαζί. Αν μας συγκινεί να το αγκαλιάζουμε.
Η σκέψη της δημιουργίας αυτού του μπλογκ μου ήρθε τρεις μέρες αφότου έφυγε ο αγαπημένος μου πεντάχρονος ανιψιός Θεολόγης. Σήμερα νιώθω πως ο θάνατός του δεν είναι άμοιρος αυτής της απόφασης. Πως είναι ένα δώρο δικό του. Σαν να άνοιξε, αυτό το αξιολάτρευτο παιδί, τον δρόμο για τον οποίο μιλώ. Σαν να τον γέννησε η αποχώρισή του. Η μεγάλη του φτερωτή παρουσία σήμερα στον ουρανό. Και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, όπως και για πολλά άλλα.
Ξεχωριστά θα ευχαριστήσω τελειώνοντας τον καλό μου φίλο Asteroid, που ανταποκρίθηκε αμέσως στην βοήθεια που του ζήτησα και που με τόση αγάπη έστησε αυτό το μπλογκ καθώς εγώ ακόμα είμαι βαθιά νυχτωμένη για τις διαδικασίες του στησίματος και της οργάνωσής του.
Θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να γίνει το μπλογκ όπως το έχω στο νου μου, γιατί εκτός από τον λόγο, με ενδιαφέρει πάρα πολύ και το αισθητικό μέρος, το εικαστικό όπως και το μουσικό. Με δουλειά και υπομονή σιγά σιγά θα γίνει κι αυτό. Αφού κάναμε την αρχή, με τη δική σας βοήθεια και κυρίως την βοήθεια του Θεού, όλα θα γίνουν.
Καλή μας αρχή, λοιπόν, ψυχή μου.

27 comments:

  1. ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΡΧΗ ΚΟΥΚΛΑ!!!

    ReplyDelete
  2. Είναι αλήθεια πως μερικές φορές τα δυσάρεστα γεγονότα ανοίγουν δρόμους καινούριους στην ψυχή! Και ολόφωτους!
    Τέτοια είναι κι η περίπτωση εδώ. Μια αφορμή τραγική, που δεν την χωρά ο νους του ανθρώπου, γέννησε μιαν ανάγκη νέα κι η ανάγκη αυτή άνοιξε έναν καινούριο δρόμο. Θάναι ωραίος αυτός ο δρόμος, γιατί θάναι δρόμος ψυχής... όπως πρέπει και μπορεί να είναι ένα blog, το blog σου!..

    ReplyDelete
  3. "Ο Ουρανός μου,είναι βαθύς
    κι ανάλλαχτος.
    Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.
    Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην Αρχή του Πάντα."

    Όλο και περισσότερο σκεφτόμαστε ότι οι στίχοι του μεγάλου μας Ποιητή σου ταιριάζουν απόλυτα,γιατί ανήκεις στα παιδιά της δύσκολης,πονεμένης,τραυματικής-και γι'αυτό βαθιά ανθρώπινης-Δημιουργίας...
    :-)

    ReplyDelete
  4. Ένα γλυκό καλώς όρισες και απο εμένα...

    ReplyDelete
  5. Καλή αρχή λοίπόν, επιτέλους! Τώρα να δείς πόσο θα το αγαπήσεις το μπλόγκιγκ, πόσο ζουμί και πάρε-δώσε έχει (χωρίς βέβαια ποτε να μπορεί να υποκαταστήσει την ανθρώπινη επαφή, τα ξέρεις εσυ αυτά καλύτερα απο μένα)
    Απο τη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Ορους
    Κυριακή των Αγιορειτών Πατέρων 2007!!!!

    ReplyDelete
  6. ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ βασιλικη..θα σ αρεσει!!

    ReplyDelete
  7. Καλή αρχή και από μένα... Διάβαζα πάντα τα σχόλια σου στο blog του Άρη, τώρα θα σε διαβάζω απ' ευθείας... :-)

    ReplyDelete
  8. Είχα ένα ολόκληρο χρόνο το blog μου χωρίς ποτέ να έχω γράψει μια λέξη...διάβαζα άλλους αλλά ούτε σχόλια έγραφα. Μια άσχημη κατάσταση μ'έκανε να θέλω να "γράψω". Και ευτυχώς δηλαδή γιατί γνώρισα πολλά άτομα που βοήθησαν με τον τρόπο τους.

    Σου εύχομαι και εγώ με την σειρά μου μια καλή αρχή εδώ.

    ReplyDelete
  9. Καλοτάξιδο το νέο σου μπλογκ. Έχει πάντως καλό ανάδοχο.

    ReplyDelete
  10. Καλοταξιδο λοιπον το μπλογκ και ας αποστατησες απο την ευγενη ταξη των απλων σχολιαστων.
    Χαλαλι σου!

    ReplyDelete
  11. κ α λ ο ρ ι ζ ι κ ο !
    κ α λ ο ρ ι ζ ι κ ο !
    κ α λ ο ρ ι ζ ι κ ο ! ! !

    τι χαρα ! τι φτερα !τι καλα !
    αποψε που μας αιφνιδιασες ευχαριστα
    καλοτατη μας Βασιλικουλα...
    με το καλο τα νεα σου φτερουγισματα
    να χαιρομαστε ολοι, πρωτα εσυ ,και μετα εμεις οι αλλοι...
    και αντ για λουλουδακια,
    ακουμπαω στην ακρη αφιερωμενο εξεραιτικα ,ενα μικρουλι ποιματακι...

    -- α σ π ρ α κ υ μ α τ α
    σ τ ο λ ι σ α ν
    τ η ν θ α λ α σ σ α
    χ ι λ ι α δ ε ς π ο υ λ ι α --

    εχεις την αγαπη μας και τις καρδιακες ευχες,
    για οοοοοοολα του ουρανου τα φτερουγισματα...

    ReplyDelete
  12. Το άφησα το μπλογκ λεχουδάκι μιας μέρας μόνο του και πήγα στην έκθεση βιβλίου στην παραλία, να δω τι κάνουν και τα άλλα μου δύο παιδάκια, το οκτάχρονο θεατρικό μου και το μόλις τεσσάρων μηνών παραμυθάκι μου. Μια χαρά τα βρήκα και τα δύο.
    Αλλά καλύτερα κι από τα δυο βρήκα το λεχουδάκι που το πήρατε αγκαλιά και δεν το αφήσατε καθόλου μόνο του.
    Και ήρθαν και καινούρια χέρια απροσδόκητα και ήρθαν και παλιά που τα νόμιζα ξεχασμένα και βέβαια ήρθαν και τα πολύ αγαπημένα...
    Όλους σας ευχαριστώ πολύ για την τόσο θερμή υποδοχή. Όσο χαιρόμουν σαν σχολιάστρια άλλο τόσο χαίρομαι και τώρα. Μαζί ήμασταν, μαζί είμαστε και μακάρι να είμαστε πάντα μαζί.
    Μακάρι τα κύματα να είναι πάντα στολίδια της θάλασσας και τα πουλιά να φεύγουν και να ξανάρχονται χιλιάδες...

    Πριν από λίγο ένα ακόμα πουλί πέταξε, ένα ακόμα πουλί είναι ακόμα πιο κοντά μας ίσως...
    η μητέρα του Άλεξ Α.
    Καλή δύναμη φίλε μου.

    ReplyDelete
  13. Σπίτι, δρόμος...όπως και να το βαφτίσεις...και τα σπίτια πετούν και οι δρόμοι γίνονται κορδέλλες και στολίζουν όμορφα με φιόγκους, αγαπημένα δώρα...

    "Η ψυχή των πραγμάτων δεν είναι αυτή που εμείς τους βάζουμε"
    -ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ-

    Καλή αρχή λοιπόν Βασιλική μου!!!!

    ReplyDelete
  14. Ποια είναι η ψυχή των πραγμάτων Livana μου; Την άγγιξες ποτέ; Την είδες; Την ονειρεύτηκες;
    Πέλαγος... μ' επιφάνεια και βυθό, κι εγώ πουλί που δεν ξέρω πού να σταθώ. Το νησί δεν φτιάχτηκε για να στέκομαι, κι ας στέκομαι λίγο σ' αυτό. Γιατί φτιάχτηκε λοιπόν; Ας ξεχάσω εμένα. Το νησί γιατί φτιάχτηκε;
    Λέω χαζομάρες και δεν κάνει...
    Καλή μας νύχτα.

    ReplyDelete
  15. Δεν έχω την απάντηση Βασιλική μου..Ούτε και κρίνω ως χαζομάρα το ότι αναρωτιέσαι.."το νησί γιατί φτιάχτηκε?" Στην ουσία αναρωτιέσαι για τον λόγο της ύπαρξης.
    Κατά μία έννοια νησιά είμαστε και εμείς, οι ανθρώπινες υπάρξεις...
    Και εάν "φτιάχτηκε" ποιός ή τι το έφτιαξε? Και γιατί...
    Αιώνες μας ταλανίζουν αυτά τα ερωτήματα. Και διάφορες απαντήσεις έχουν δοθεί.
    Έχει νόημα όμως για τον καθένα, με τα πενιχρά του μέσα, να προσπαθήσει να δώσει την δική του απάντηση. Έχει νόημα?
    Δρόμοι...
    Άλλος πιο μπροστά, άλλος πιό πίσω...τι σημασία έχει...ίσως κάποτε βρεθούμε σε κοινό τόπο.Ίσως όλοι οι τόποι να υπάρχουν, γιατί πρέπει να υπάρχουν. Διαφορετικά η εικόνα είναι ελλιπής.
    Οι ερωτήσεις είναι φτερά...και τα φτερά τα χρειαζόμαστε...

    ReplyDelete
  16. Βασιλική μου,

    ήρθα να σου ευχηθώ καλό ξεκίνημα και καλή συνέχεια.

    Θέλω να σου πω κάτι ακόμα : χτες το βράδυ που έβαλα για ύπνο τα παιδιά, η Δανάη θυμήθηκε τον παππού της που έχει πεθάνει κι έκλαιγε. Θυμήθηκα κι εγώ εκείνον και τους δικούς μου παππούδες που έχουνε πεθάνει και μελαγχόλησα. Προσπάθησα να της πω μερικά πράγματα αλλά επειδή ήμουνα μελαγχολική, δεν μου έβγαιναν καλά.
    Τότε η Δανάη έβαλε συνωμοτικά το χεράκι της στο στόμα και κάτι ψιθύρισε που δεν το άκουσα. "Τι είπες Δανάη μου;" τη ρώτησα και τότε χαμογελώντας μού είπε :
    "Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται μαμά"...

    Την αγκάλιασα σφιχτά Βασιλική και νοερά, μέσα από δάκρια, σε ευχαρίστησα.

    ReplyDelete
  17. Εχθές προσπάθησα να απαντήσω στην Livana μου και χάθηκε το σχόλιο. Σήμερα επιφοιτήσεως Asteroid κατάλαβα τι έκανα λάθος.
    Ναι, ήταν υπαρξιακό το ερώτημα Livana . Είναι στιγμές που η ψυχή γεμίζει αμφιβολίες και γι' αυτή της την ύπαρξη. Και τότε ένα ζεστό χέρι όλα μπορεί να τα καταπραϋνει. Τέτοιο ήρθε το δικό σου με όσα μου έγραψες μετά. Δεν είναι θαρρείς που τελικά ζητάμε απαντήσεις. Το χέρι αυτό ζητάμε και είναι σπουδαίο όταν γενναιόδωρα απλώνεται... Ευχαριστώ πολύ. Και να γελάς!!!

    ReplyDelete
  18. Καλώς όρισες Ρωξάνη μου!
    Την ώρα που η Δανάη σου, σου έλεγε με τόση πίστη αυτό που σου έλεγε, λόγια δικά μου... τι παράξενο... εγώ χάριζα το βιβλίο μου γράφοντας μια τόσο αντιφατική αφιέρωση στον πολύ αγαπημένο μου ένθρωπο που το έδινα, πως ώρες ώρες εγώ είμαι που μένω απαρηγόρητη κι ας έχω παρηγορήσει άλλους... αλλά, αλλά, η παρηγοριά και η ελπίδα κάνει κύκλους και σου επιστρέφεται... και όταν σου επιστρέφεται από τα ίδια τα παιδιά, τότε δεν έχεις πια κανένα περιθώριο να μην πιστέψεις...

    Ένα μεγάλο φιλί στη Δανάη μας, από μένα με όλη μου την καρδιά!
    Καλό μας ήσυχο και χαμογελαστό βραδάκι!

    ReplyDelete
  19. Βασιλική, να σου ευχηθώ κι εγώ καλή αρχή - και καλή συνέχεια πλέον καθώς έχεις γράψει και δεύτερο post!
    Χάρη σε σένα ξανά-ανακάλυψα τον Άρη και διαβάζω το blog του κι έτσι έμαθα και για το δικό σου ξεκίνημα.
    Σε σκεφτόμουν όταν διάβασα για το θάνατο του ανιψιού σου αλλά δεν μου έβγαινε κάτι να γράψω. Και τώρα πολλά έγραψα.
    Δεν θα με θυμάσαι αλλά είμαι ο κλειδούχος.

    ReplyDelete
  20. Welcome home!

    Ξέρεις εσύ...
    ;)

    ReplyDelete
  21. Κλειδούχος; Θα το σπάσω το κεφάλι και θα σε θυμηθώ, δεν μπορεί... για βοήθα παραπάνω αν θέλεις... αν δεν θέλεις, εντάξει, θα είσαι ο κλειδούχος μας και μπορείς αν πατήσεις την ένδειξη other να το χρησιμοποιείς και ψευδώνυμο...
    Όπως και να 'χει, καλώς μας όρισες και μη μας φύγεις και μεινουμε απ' έξω...
    Ζόρικη μέρα η σημερινή, πολύ ζόρικη η χθεσινή νύχτα, αλλά συνεχίζουμε!
    Σ' ευχαριστώ πολύ που ήρθες.


    @Αφροδιτάκι με σένα τα είπαμε λίγο παραπάνω... φιλιά!

    ReplyDelete
  22. Καλά φτερουγίσματα στους ουρανούς του Blogging αγαπημένη μας Βασιλική! Κι επειδή όσοι διαβάζαμε τα σχόλια σου στα "Πρόσωπα" γινόμασταν συχνά κοινωνοί των αισθημάτων και των αγωνιών της ψυχής σου, χαιρόμαστε που αποκτάς πλέον το δικό σου κονάκι και είναι για μας ευλογία και τιμή να γευόμαστε τα κεράσματα της φιλόξενης οικοδέσποινάς του.

    Για το μικρό Θεολόγη, ό,τι και να πω θα ακουστεί πολύ, πολύ λίγο... Ο Θεός να αναπαύει την αγνή ψυχούλα του και να δίνει δύναμη σε όλους σας.

    ReplyDelete
  23. Kαλό ξεκίνημα Βασιλική μου.
    ΄Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας΄.
    Θα περνάω συχνά να σε ΄βλέπω΄.
    Τίς ευχές μου

    ReplyDelete
  24. Συχνά αναρωτιέμαι τι είναι ευχές.
    Ξέρετε, αν πιάνουν τόπο, αν έχουν νόημα τουλάχιστον όταν δεν εκβιάζονται και δεν είναι τυπικές.
    Γιατί όταν κανείς εύχεται με την καρδιά του αυτό φτάνει στην καρδιά του άλλου. Κάτι τον ζεσταίνει, του δίνει δύναμη και τον προχωράει. Κάτι του κάνει το τώρα καλύτερο, φωτεινότερο. Έχουν, λοιπόν, ένα νόημα, δεν μπορεί.
    Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας, σπύρο, ναι, κι εμείς παιδιά πολλών ανθρώπων είμαστε κι αυτό μας βαραίνει συχνά με μια ευθύνη μεγάλη, ουσιαστική που πρέπει να την αποδεχτούμε αλλά και να την απογειώσουμε...

    Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε, @σα και @σπύρο.
    Ο δρόμος μας είναι πάντα ανοιχτός και μας χωράει όλους.

    ReplyDelete
  25. Καλή αρχή!

    ReplyDelete
  26. Ευχαριστώ πολύ Thiv!
    Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ, καλώς όρισες, λοιπόν, και καλή συμπόρευση να έχουμε όλοι μαζί!

    ReplyDelete

Σχόλια