Ο Αχτιδοϋφαντής στο 5ο Δημοτικό Σχολείο στο Τριάδι

Στην αυλή παίζουν τα παιδιά. Είναι το πρώτο μεγάλο διάλειμμα της μέρας. Ένα ολοκαίνουργιο σχολείο στην περιοχή Τριάδι - Θέρμης. Στο τηλέφωνο, την προηγούμενη μέρα, μου είπε η δασκάλα τι να πω στον ταξιτζή: βγαίνοντας απ' το χωριό αριστερά είναι τα νεκροταφεία και δεξιά το σχολείο... Κλείσαμε το τηλέφωνο και σκεφτόμουν πως αυτή είναι η ιδανική τοποθεσία ενός σχολείου, δίπλα στα κοιμητήρια κι αυτό για πολλούς λόγους....

Περιμένω έξω από την καγκελόπορτα και η δασκάλα που την ξεκλειδώνει με υποδέχεται θερμά λέγοντάς μου πόσο αγαπάει τα βιβλία μου. Χαίρομαι βέβαια, αλλά αυτό που με συγκινεί ακόμα παραπάνω είναι η ομάδα των παιδιών της Τρίτης τάξης που ορμούν σαν σμάρι πουλιών φορώντας κίτρινα ρουχαλάκια -μιας και είναι ταχυδρόμοι του ήλιου- και φωνάζουν όλα μαζί: καλώς ήρθατε κυρία Ηλιοσκέπαστη! Τι είπατε, τα ρωτώ σχεδόν σοκαρισμένη. Επαναλαμβάνουν την υπέροχη αυτή προσφώνηση και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... Μα δεν ισχύει αυτή η προσφώνηση για όλο το ανθρώπινο γένος μας; Δεν είναι ηλιοσκέπαστο; Και συγκινούμαι βαθιά γιατί αυτή είναι μια λέξη που φτιάξαν τα παιδιά, δεν υπάρχει στον Αχτιδοϋφαντή που έχουν μελετήσει και θα τους αφηγηθώ σε λίγο και είναι τόσο αληθινή και ουσιαστική λέξη... Απαντά σε όλη την αγωνία και το άγχος που με κυρίευσε πριν ξεκινήσω, απότοκο νομίζω των καραντινών που με πιάνει κάθε φορά που έχω μια παρουσίαση τον τελευταίο καιρό...

Η δασκάλα τους, η κυρία Κατερίνα, με περιμένει στο γραφείο. Με χαιρετά θερμά και καλόκαρδα όπως και όλες οι δασκάλες που συναντώ, συστήνονται και μετά ανεβαίνουμε στην αίθουσα των εκδηλώσεων όπου τα παιδιά κρατώντας υφασμάτινες ηλιαχτίδες παρουσιάζουν ένα μικρό δρώμενο με τους δικούς τους άθλους και είναι υπέροχα. Παιδιά που ζουν μέσα στους κήπους, πλάι στα κυπαρίσσια και τους κεκοιμημένους, στον καθαρό αέρα κι έχουν και εξαιρετικούς δασκάλους όπως η Κατερίνα που είναι ίδιος ήλιος φωτεινός, ζεστός, εγκάρδιος. Όταν θα κατεβούμε στην αυλή και θα ξεκινήσω την αφήγηση του παραμυθιού θα έρθει και η εξαιρετική διευθύντρια όπως και τα παιδιά της Τετάρτης. Ακούνε με τρόπο απόλυτο. Ακούνε στ' αλήθεια... Και μετά για μία σχεδόν ώρα δεν χορταίνουν να κάνουν ερωτήσεις σχετικές με την έμπνευση, με τον χρόνο της συγγραφής, με τα αγαπημένα μου βιβλία, με τον εκδότη που τους απασχολεί αν μου αρνείται καμιά φορά αυτά που του προτείνω, με το αν μεγάλωσα κι εγώ με παραμύθια. Όχι, τους απαντώ, δεν είχα κάποιον να μου λέει παραμύθια κι ίσως γι' αυτό να ξεκίνησα να γράφω, να τα πω εγώ σ' εμένα γιατί μου έλειπαν...

Τα μοσχοβολιστά τριαντάφυλλα που μου έφεραν από τους κήπους τους τώρα είναι στο σαλόνι μου και κάθε τόσο σηκώνομαι και τα μυρίζω. Παίρνω θάρρος. Μα πιο πολύ κι απ' τα λουλούδια, κρατώ στην καρδιά μου το άρωμα των ψυχών τους, τις αγκαλιές τους, τα φωτεινά τους πρόσωπα και την αγάπη των δασκάλων τους... Αν ήμουν παιδί σ' αυτό το σχολείο θα ήθελα να πηγαίνω... Πρωί πρωί να καλημερίζω αυτούς που έφυγαν και κοιμούνται εκεί δίπλα και μετά να καλημερίζω αυτούς που ζουν εκεί και με περιμένουν... να καλημερίζω τον Θεό που ανέσπερος ήλιος μας σκεπάζει όλους...