Δανείζομαι τις μνήμες μου απ’ τα όνειρά μου
για να μην παραδοθώ στη λύπη.
Αγώνας μια ζωή να καταλύσω τα όρια,
να κρατήσω θλίψη κι ευτυχία σε μία μόνον ανάμνηση
που κανένας αιώνας δεν θα μπορεί να σβήσει.
Κάποια στιγμή με κατακλύζει ο πόνος
και πρέπει να τον αντιμετωπίσω:
Μ’ ένα χαμόγελο ή συνάπτοντας ειρήνη.
Ακόμα και η πιο μαύρη νύχτα
δίνει τη θέση της στην αυγή που ξημερώνει.
Έρχεται μια στιγμή μέσα στη νύχτα
που νοιώθω την ανάγκη της ημέρας.
Έρχεται μια στιγμή που θέλω να θρηνήσω
Όπως τα φυλλοβόλα το φθινόπωρο
καθώς θρηνούν την απογύμνωσή τους.
Νοιώθω σαν μία άνοιξη
που δεν θα γίνει καλοκαίρι
αν δεν ξεκλειδώσει το συναίσθημα.
14-15/11/2021
https://www.facebook.com/profile.php?id=100006018480945
No comments:
Post a Comment
Σχόλια