"Ο ακροβάτης της Τσιμισκή"

Στο υπαίθριο τσίρκο της οδού Τσιμισκή ξεδιάντροπα μοιάζει να επιδεικνύει το ημίγυμνο κορμί του. Δρασκελίζει τα σίδερα σαν αράχνη, τα ύψη ανεβοκατεβαίνει ίδιος αητός, κρεμιέται από τα αλουμίνια με την αυτοπεποίθηση παλαίμαχου ακροβάτη που δε διέκοψε ούτε μέρα την προγύμναση.

Στο σιγοψημένο στη θράκα του ήλιου στέρνο του, πλατύ σαν αμμώδης βυθός που χωρεί ολάκερη θάλασσα, η πυκνή τριχοφυία του διαγράφει έναν σταυρό. Αυτός πρέπει να τον φυλάει, σκέφτομαι, και δεν γκρεμοτσακίζεται στης τύχης το στραβοπάτημα. Γιατί η τύχη τον επιβουλεύεται, -τόσο παλικαρίσια που της αντιστέκεται κι άλλο τόσο υπερήφανα την αγνοεί.

Φορά παπούτσια μαλακά όσο και του επίσημου ακροβάτη των τσίρκων του κόσμου,  που ωστόσο πολύ διαφέρουν από κείνα στην αγοραστική τιμή και την εμφάνιση. Δεν τ’ αγόρασε, βέβαια, από την εξειδικευμένη σε είδη μπαλέτου μπουτίκ που μοστράρει κατάφατσα στην πρόσοψη του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Τα δικά του μάλλον αγορασμένα απ’ τους πλανόδιους των λαϊκών ή πιθανότερα από το Βαρδάρι,  τα μαλάκωσε η πολυκαιρία, η πολυχρησία και η ανέχεια. Γιατί η ανέχεια μέχρι και σίδερα λυγάει, πόσο να της αντισταθεί  ένα ζευγάρι φτηνοπάπουτσα;

Η στολή του δεν κεντήθηκε χρυσά πλουμίδια σαν αυτά που υμνεί ο Ζενέ στον σχοινοβάτη του. Το γυμνό από τη μέση και πάνω σώμα του, αδρά και αποκλειστικά, επεξεργασμένο από τη βιοπάλη χωρίς περιττές φιοριτούρες. Απ’ τη μέση και κάτω ένα χιλιοπλυμένο, χιλιολερωμένο, χιλιοφορεμένο τζιν ανώνυμο όσο κι  ο ήρωάς του.

Ανοίγει τα σκέλια, σφίγγει τις γροθιές στο δοκάρι σα να στίβει σφουγγαρόπανο και μ’ ένα σάλτο πηδά στο παρακάτω επίπεδο ατάραχος σαν ίσκιος. Δε σκουπίζει τον ιδρώτα του, ούτε και το δικό μου που αγωνιά σε κάθε του κίνηση.

Όχι. Καμιά επίδειξη δεν έχει το ημίγυμνο κορμί του. Καμιά προγύμναση δεν πρόλαβε να κάνει. Από την πρώτη κιόλας στιγμή εισπήδησε στην πλατεία του τσίρκου όπως κάποτε οι μάρτυρες στην αρένα με τα λιοντάρια για να θανατωθούν οικειοθελώς στο όνομα του Θεού τους. Ποιος είναι ο Θεός του άγνωστου ακροβάτη;

Δίχως δίχτυ προστατευτικό κάτω από τα εναέρια σάλτα του. Δίχως σχοινί που μεριμνά για την ασφάλειά του. Καμιά προστασία άλλη απ’ το δασύτριχο μαύρο σταυρό στο στέρνο. Δεν έχει θεατές ο ακροβάτης της Τσιμισκή. Κανείς δε θα κόψει εισητήριο για χάρη του. Θέαμα δωρεάν. Τόσο δωρεάν που κανείς δεν το βλέπει. Όλοι τον προσπερνούν όσο και τους αόρατους αγγέλους.

Αστραπιαια κάθεται πάνω σ’ ένα μαδέρι ν’ ανασάνει. Για κλάσμα του δευτερολέπτου αρπάζονται τα βλέμματα. Μια αιφνίδια προστακτική φωνή απαγκιστρώνει το δικό του απ’ το δικό μου και το ανεβάζει δυο ορόφους παραπάνω. Δεύτερος χρόνος δε θα μας χαριστεί. Σαν αίλουρος πετάγεται και με δυο δρασκελιές αναρριχάται να υπηρετήσει υποταχτικά την τέχνη του και πάλι.

Το νέο εμπορικό κέντρο της Τσιμισκή πάνω από τη στοά Χιρς, με τέτοιους ακροβάτες προβλέπεται πολύ σύντομα να ολοκληρωθεί επιτυχώς. Θα λυθούν τότε οι σκαλωσιές. Ο ακροβάτης μου θα αναζητήσει κάπου αλλού δουλειά, -ένας Θεός ξέρει μονάχα πού-, δίχως καμία συνείδηση του μεγάλου του  ταλέντου, καμιά αλαζονική απαίτηση που συνοδεύει τους εφάμιλλούς του καλλιτέχνες. Για ένα μεροκαματιάρη  θεό: μια μπύρα, δυο τσιγάρα, κάνα σουβλάκι το πολύ πολύ.

Καθώς αργά απομακρύνομαι απ’ τη χάρη του, μια καυτή στάλα ιδρώτα διατρέχει την ραχοκοκαλλιά μου ορμώμενη απ’ τον αυχένα. Φύλαγέ τον Παναγιά μου απ’ την κακιά την ώρα, λέω, δίχως να στρέψω το κεφάλι. Στο αδιάφορο τσίρκο του κόσμου τέτοιοι ακροβάτες είναι πολύτιμο, αν όχι για την αποπεράτωση εμπορικών ονείρων, τουλάχιστον ως έναυσμα αυτών που ίσως κάποιοι δεν είμαστε ακόμα διατεθειμένοι να πουλήσουμε..