Η φίλη της Ευαγγελίας

Στο ψυχρό σαλόνι της Παθολόγου η τηλεόραση παίζει μια εκπομπη του Μαμαλάκη σε ένταση που το ευήκοο αφτί μου αδυνατεί ν' ακούσει, ενώ το τηλεχειριστήριο δεν φαίνεται πουθενά για να τη δυναμώσω. Χτυπά το κουδούνι, η αόρατη γιατρός ανοίγει και μπαίνει μια κυρία μεσόκοπη, ψηλή, καρδαμωμένη, με βαμμένα καστανά κοντά μαλλιά, ελαφρώς κυρτωμένη πλάτη, ντύσιμο απλό, μια μακό μπλούζα και μια φούστα λίγο κάτω απ' το γόνατο ίσια σε χρώματα απαλά, σχεδόν αδιάφορα. Κάθεται σε καρέκλα που κοιτάζει προς τον τοίχο, ενώ η τηλεόραση παίζει δεξιά της σε γωνία ενενήντα μοιρών. Σταυρώνει ήσυχα τα χέρια της πάνω στην ελαφρώς φουσκωμένη κοιλιά της. Θα πρέπει να είναι λιγο πάνω από εξήντα. Πότε πότε στρέφει το σιωπηλό της πρόσωπο και κοιτάζει αστραπιαία την οθόνη. Δε μοιάζει να την ενδιαφέρει η εκπομπή. 

Το πρόσωπό της είναι γεμάτο συγκατάβαση, χωνεμένους πόνους παρόμοιους με τις βαθιές ρίζες των δέντρων που μεγαλώνουν επειδή συμβαίνει να βρέχει και όχι επειδή μεριμνούν τα ίδια. Με κοιτάζει στα κλεφτά. Μια εμένα, μια τον Μαμαλάκη. "Ωραία η συνταγή του για τους λαχανοσαρμάδες" μου λέει. Συγκατανεύω για να μην διαφωνήσω. Κάτι παραπάνω θα έχει ακούσει από μένα, που δεν έχω ακούσει τίποτα και δεν διακρίνω και την εικόνα καθαρά. "Εγώ όμως, ξέρω μια καλύτερη, δηλαδή όχι εγώ, δεν είναι δική μου, είναι της φίλης μου, μια μαγείρισσα... Ό,τι έχω μάθει στη μαγειρική σ' αυτήν το χρωστάω, στην Βαγγελίτσα μου" "Μπορείτε να μου πείτε τη συνταγή;" τη ρωτώ. "Ναι" απαντά πρόθυμα θαρρείς και περίμενε πώς και πώς την ερώτησή μου και δεν κρατιόταν άλλο, "τσιγαρίζεις λίγο πρώτα το κρεμμύδι πριν το βάλεις στο μείγμα με τον ωμό κιμά στο μπολ για να ζυμώσεις όλα τα υλικά, κρεμμυδάκι, αλάτι, πιπέρι κι αυτά. Αυτό είναι το βασικό. Δεν βάζεις ωμό το κρεμμύδι να το ζυμώσεις, πρώτα λίγο το γυρνάς. Και δεν βάζεις ποτέ άνηθο, όπως κάνουν κάποιοι. Το βαραίνει. Οι λαχανοσαρμάδες θέλουν μαϊντανό. Αν το κάνεις, θα με θυμηθείς" "Θα το κάνω". 

Μετά τη συνταγή και την ανταλλαγή βλεμμάτων ικανών ν' αφαιρέσουν τα τελευταία εμπόδια απο τους δρόμους της επικοινωνίας δύο ξένων, αρχίζει να μου μιλά για τη φίλη της και να ξεδιπλώνει σαν λσχανόφυλλα την ιστορία της προκειμένου να τα γεμίσει με τον κιμά της αλεσμένης της ζωής,  αφού πρώτα τον ανακατέψει με τις τσιγαρισμένες της στιγμές. 

"Αχ, η Βαγγελίτσα μου, η φίλη μου, τέτοια μαγείρσσα δεν υπάρχει... Είμασταν απ' το πρωί ως το βράδυ μαζί, χρόνια ολόκληρα. Μόνο ο ύπνος μας χώριζε. Έμενε δίπλα μας, στη διπλανή οικοδομή. Εμείς είχαμε ένα σπίτι, ένα σπίτι, δε σου λέω τίποτα. Μια διώροφη μονοκατοικία με κήπο. Ο άντρας μου τον είχε κάνει παράδεισο, τι δέντρα, τι λουλούδια, μέχρι και συντριβάνι είχε φτιάξει. Τι ζήσαμε εκεί σαράντα χρόνια, τι παρέες, τι γλέντια, τι τσίπουρα, τι φαγητά. Έρχονταν κι η Βαγγελιτσα και με βοηθούσε, τι να σου λέω..." "Πού ήταν το σπίτι σας" "Στο τέρμα της Ρήγα Φερραίου, εδώ πιο κάτω. Όταν  αποφάσισε ο Δήμος να κάνει διαπλάτυνση, μας το ζήτησε. Δε θέλαμε να το δώσουμε, μα δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Μας έδωσαν κάποια χρήματα, αγορασαμε ένα διαμερισμα λίγο παρακάτω, το φτιάξαμε, το επιπλώσαμε, το ετοιμάσαμε ως την τελευταία λεπτομέρεια. Ο άντρας μου έλεγε και ξανάλεγε: "Τη μέρα που θα γκρεμίσουν το σπίτι μας, εγώ θα πεθάνω". Πήγαινε και το έβλεπε κάθε μέρα κι ας ζούσαμε πια στο διαμέρισμα. Τη μέρα που το γκρέμισαν πέθανε. Έπαθε συγκοπή εκεί μπροστά στις φαγάνες. Πέθανε. Ακριβώς όπως το 'λεγε... Μοναδική μου παρηγοριά έμεινε η φίλη μου... Ένα χρόνο πριν της πήρε διαμέρισμα η κόρη της στον Εύοσμο και πήγε κοντά της να τη βοηθά που απέκτησε μωρό. Πόσο έκλαψα..." "Δε μιλάτε στο τηλέφωνο;" "Μιλάμε, πώς δε μιλάμε, κάθε μέρα, αλλά δεν είναι το ίδιο. Πολλές φορές κλαίμε κι οι δυο, τι βλακεία έκανα που έφυγα από κοντά σου, μου λέει, το μετάνιωσα χίλιες φορές, αλλά τώρα είναι αργά. Τέτοια μαγείρισσα δεν υπάρχει, δεν υπάρχει... και σε κάθε τηλεφώνημα καινούρια συνταγή, δική της, όλα δικά της..."

Το βλέμμα της βυθίζεται στον τοίχο. Η εκπομπή του Μαμαλάκη έχει τελειώσει. Εγώ δεν μπορώ να χωνέψω πώς πέθανε ο άντρας της, δεν μπορώ να δεχτώ πώς εξαγοράζεται η ζωή ενός ανθρώπου μ' ένα διαμέρισμα, πόσο κοστίζει μια διαπλάτυνση, πώς μετριέται ο μόχθος, ο έρωτας, η κάθε στιγμή της σχέσης του ανθρώπου με τον κήπο του, το σπίτι του, τις πέτρες, τον αέρα... "Τώρα μαγειρεύω για τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ο μεγάλςο μου εγγονός δεν τον θέλει τον μαϊντανό, του βάζω άνηθο στους λαχανοσαρμάδες, ο μικρός δεν έχει θέμα, δεν τους χαλάω χατίρι, κάνω στον καθένα ό,τι του αρέσει". Γιατί πεθαίνει ένας άνθρωπος; Επειδή τέλειωσαν οι μέρες που του είχε ορίσει ο Θεός ή επειδή του γκρέμισαν το σπίτι που έχτισε με τα χέρια του; Πώς ξέρει ένας άνθρωπος ότι θα πεθάνει; Έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με το έργο του που θα το γκρεμίσει ο Δήμος και είναι σίγουρος πως δε θα το αντέξει, ή υπάρχει ένα προάγγελμα μέσα του μυστικό; Ξεγέλασε ποτέ κανείς το Χάρο;

Ανοίγει η πόρτα. Η κατεψυγμένη γιατρός με κοιτάζει έκπληκτη που σηκώνομαι, αλλά εγώ θέλω να μείνω με την άγνωστη κυρία που δεν ξέρω το όνομά της, παρά μόνο το όνομα της φίλης της ξέρω που πλέον δεν μένει κοντά της, και πόσο άδικα πέθανε ο άντρας της ο μερακλής. Η αδιάφορη όσο και το σαλόνι της γιατρός,  με σταματά και μου τονίζει σαν αυστηρή δασκάλα πως δεν είχαμε ραντεβού και πως κανονικά πρέπει να περάσει η άγνωστη κυρία που αν και ήρθε μετά από μένα είχε ραντεβού. Εγώ προτίθεμαι να περιμένω και το δηλώνω, αλλά η φίλη της κυρίας Ευαγγελίας επιμένει να περάσω λέγοντας ξανά και ξανά "δεν πειράζει, δεν πειράζει καθόλου". 
Τι να πειράζει; Τι μπορεί να την πειράξει πια; Αυτή είναι πλέον ελεύθερη από πειρασμούς... Ή μήπως όχι;

Άγιος Κυριακός ο Αναχωρητής - Καλή βδομάδα!

Κυριακός, ο άνθρωπος του Κυρίου. 

O άγιος Κυριακός ο Αναχωρητής γεννήθηκε στην Κόρινθο, στα χρόνια του Θεοδοσίου του Β΄ (408-450). Ο πατέρας του ήταν παπάς κι ο θείος του δεσπότης της Κορίνθου. Δεκαοχτώ χρονώ έφυγε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Έφτασε στην Ιερουσαλήμ, προσκύνησε, χάρηκε, έκλαψε, ευφράνθηκε, κι ύστερα πήγε στην έρημο, στη μονή του αγίου Ευθυμίου του Μεγάλου. Ο άγιος με το προορατικό του χάρισμα διέκρινε πως ο μικρός Κυριακός θα έφτανε σε μεγάλα ύψη. Τον έκανε μοναχό και πράγματι με τον καιρό έφτασε σε ύψη δυσθεώρητα. Ο Θεός του χάρισε το χάριμα της θαυματουργίας που είχε και ο άγιος Ευθύμιος, αλλά και το προορατικό του χάρισμα. Συχνά αναχωρούσε στα βάθη της ερήμου για να προσευχηθει κατά μόνας και να ασκηθεί πνευματικά.  Αργότερα έγινε ηγούμενος στη μονή του αγίου Χαρίτωνος που γιορτάζαμε χθες. Έφθασε σε ηλικία 107 ετών. Επειδή ήταν εγκρατής, αγαθός και αθωος κανένα μέλος του σώματός του μέχρι το βαθύ του γήρας δεν υπέστη φυσική φθορά. Ήταν όλα ακέραια όπως όταν ήταν δεκαοχτώ χρονώ παλλικαράκι. 

(Σύνοψη του βίου του αγίου Κυριακού από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, εκδ.Ακτή)

Την ευχούλα και τις πρεσβείες του αγίου Κυριακού προς τον Φιλάνθρωπο Χριστό να έχουμε όλοι και πρώτος απ' όλους ο Κυριάκος μας. Χρόνια πολλά! 

H κυρία Σταυρούλα

Αν περιμένεις λεωφορείο στην αφετηρία του, έχεις πολλές ελπίδες μια βροχερή μέρα με πολλή κίνηση να βρεις ένα κάθισμα, αν περιμένεις σε μια οποιαδήποτε άλλη στάση οι ελπίδες να βρεθεί κενή καρέκλα είναι μηδαμινές. Μα καλύτερο απ' όλα είναι να προλαβαίνεις αυτό που δεν πρόλαβε ο άλλος για να μπορείς να του το δώσεις, όταν το έχει μεγαλύτερη ανάγκη από σένα.

Η ηλικιωμένη γυναίκα με δυσκολία ανεβαίνει το σκαλί του λεωφορείου υποβοηθούμενη από τον νεαρό συνοδό της. Της δίνω την καρέκλα μου και μ' ευχαριστεί ξανά και ξανά κοιτάζοντάς με βαθια στα μάτια. Από τη στιγμή αυτή δεν μπορώ να πάρω τα δικα μου από πάνω της. Στο πρόσωπό της είναι συμπυκνωμένη όλη η εγκαρτέρηση του κόσμου. Η μακρυά διαδρομή θα την ξεδιπλώσει σαν τραπουλόχαρτα που ανοίγουν ένα ένα σ' ένα παιχνίδι γεμάτο εκπλήξεις χωρίς νικητές και ηττημένους, αλλά μεγάλους παίχτες, αγωνιστές επάξιους του ονόματός τους. Η κυρία Σταυρούλα, άγνωστή μου πριν από ένα λεπτό, θα γίνει γνωστή και αγαπημένη οσο κι ένα σύμβολο απιαστο για τα δικά μου μέτρα.

"Τα πόδια μου δε με κρατούν, τα χέρια μου έχασαν τη δύναμή τους" επαναλαμβάνει δυο τρεις φορές, "ευτυχώς που έρχεται μαζί μου ο εγγονός μου και με βοηθά". "Τι έκαναν αυτά τα χέρια κι αυτά τα πόδια άραγε..." της λέω χαμογελώντας. Κουνά το κεφάλι, βουρκώνουν τα καστανά της μάτια. "Ο γιος μου, ο Νίκος, έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία, πενηντατεσσάρων χρονών, με δυο γιους, δουλευταράς, μια ζωή απ' το πρωί ως το βράδυ στη δουλειά, τώρα, δόξα τω Θεώ, περπατά, πηγαίνει τουαλέτα, μα έξω δε θέλει με τίποτα να βγει. Του κλείνουμε ραντεβού στο γιατρό, αλλά δεν πάει. Εγώ τον έχω..." "Η γυναίκα του;" "Άστα, άστα..." Με ξανακοιτά βαθια στα μάτια. Αποφασίζει να μ' εμπιστευθει. "Έφυγε την πρώτη μέρα της αρρώστειας. Άφησε και τα παιδιά κι έφυγε. Μα είναι μεγάλος ο Θεός, είναι πολύ μεγάλος. Τώρα ήρθε η εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας, εγώ γι' αυτό κατέβηκα. Πήγα κι αγόρασα μια φανέλλα του Νίκου, να πάω στην εικόνα της Παναγίας, να τη σταυρώσω πάνω της, να βοηθήσει το παιδί μου". "Ο άντρας σας;" "Πέθανε πενήντα χρονών, τώρα θα ήταν εβδομήντα... Δεν πήρα ούτε μία δραχμή σύνταξη, του έλειπαν εβδομήντα πέντε ένσημα, βγήκα στη δουλειά, ό,τι θέλεις έκανα, τα μεγάλωσα τα παιδά μου, τα πάντρεψα... Παιδί μου, μεγάλη υπόθεση ο άντρας, πολήυ μεγάλη! Πόσα παιδιά έχεις;" Η ερώτηση με ξαφνιάζει για τη βεβαιότητά της. "Δύο κόρες", απαντώ "και έναν καλό άντρα" "Αυτό δε χρειάζεται να μου το πεις, φαίνεται ότι έχεις καλό άντρα, παιδί μου, φαίνεται" και κουνά πάλι το κεφάλι. "Πώς σας λένε;" "Σταυρούλα" "Εμένα Βασιλική... Με τέτοιο όνομα αναμενόμενο ήταν να έχετε μεγάλους σταυρούς" της λέω και την ίδια στιγμή το μετανιώνω. "Έχει ο Θεός, παιδί μου, θα σου ανάψω ένα κεράκι κι εσένα στην Παναγία που θα πάω να σταυρώσω τη φανέλλα του Νίκου" Λίγο για να μη μ' έχει κι εμένα έννοια, λίγο γιατί κατάλαβα πως θα χαιρόταν της λέω πως ο πατέρας μου είναι ιερέας. "Να του πεις για τον Νίκο, να εύχεται" "Εντάξει, θα του πω" "Τ' άφησε η μάνα τα παιδιά, δε θέλουν ούτε τη λέξη "μάνα" ν' ακούσουν, τα μεγάλωσα, τους έδωσα το από κάτω σπίτι και το πάνω που μένω εγώ, είναι καλά παιδιά τα εγγόνια μου, κι όταν έρχεται η κόρη μου ερχόμαστε εδώ στη Μονή Βλατάδων, αλλιώς δε με βαστούν τα πόδια, πάω στους Αγίους Αναργύρους που είναι δίπλα μου. Μα όταν κάνω κόλλυβα της λέω να με φέρνει εδώ, εδώ είναι πολύ ωραία, ερχόμουν κάθε Σάββατο κάποτε. Έχει ο Θεός, έχει, πονάω κάθε μέρα, κλαίω κάθε μέρα, αλλά έχει ο Θεός, ξέρει, Αυτός ξέρει για όλους μας..."

Φτάνουμε στη στάση των Αγίων Αναργύρων, έρχεται ο εγγονός της που κουβαλά τα ψώνια, της απλώνει το χέρι. Σηκώνεται αργά, πολύ αργά και βαριά. "Σας παρακαλώ" φωνάζει προς τον οδηγό "μη βιάζεστε, λίγο περιμένετε" Εκείνος περιμένει. Κατεβαίνει και του φωνάζει απ' το δρόμο "Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ". Με κοιτάζει και μου κουνά το χέρι. Το κουνώ κι εγώ. Το κουνώ και χαμογελώ. Η κυρία Σταυρούλα δεν μπορεί να χαμογελάσει, δεν μπορεί, αυτό δεν γίνεται. Κι όμως έχει ένα μόνιμο χαμόγελο που θαρρείς έχει βρει μια μόνιμη θέση που δεν αλλάζει με τίποτα. Δεν είναι θλιμμένο το πρόσωπό της, είναι γλυκό, συγκαταβατικό και αστραφτερό. Ναι, αστράφτει. Γιατί το λευκό της πρόσωπο, αυτό το πρόσωπο το γεμάτο εγκαρτέρηση πράγματι αστράφτει μ' ένα φως που βγαίνει απευθείας από τους τόσους σταυρούς που κουβαλά. Από το ίδιο το όνομά της.

  

Κωνσταντινούπολη (Tango shoes)

Χάι κου της βροχερής Θεσσαλονίκης

1. Βροχή απαλή

Υδάτινο κεντίδι

κομπλέ βελονιάς

2. Η Σαλονίκη

μπεκροπίνει τη βροχή

σαν γερο-πότης

3. Στους υγρούς δρόμους

μετρά τις ρυτίδες του

το Βυζάντιο

Η Παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Τὰς ἐν λάρυγγι Σῶτερ ὑψώσεις φέρει, Ὑψούμενον βλέπουσα τὸν Σταυρὸν κτίσις. Ὑψώθη δεκάτῃ, Σταυροῦ ξύλον, ἠδὲ τετάρτῃ.

Το 326 μ.Χ. η Αγία Ελένη πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό για τους θριάμβους του γιου της Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Θείος ζήλος όμως, έκανε την Άγια Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού.Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές. Σε κάποιο σημείο, βρέθηκαν τρεις σταυροί. Η συγκίνηση υπήρξε μεγάλη, αλλά ποιος από τους τρεις ήταν του Κυρίου; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς Ιερείς, αφού έκανε δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν πραγματικά του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το τίμιο ξύλο. Επειδή, όμως, συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.Αυτή, λοιπόν, την ύψωση καθιέρωσαν οι άγιοι Πατέρες, να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να μπορέσουμε κι εμείς να υψώσουμε μέσα στις ψυχές μας το Σταυρό του Κυρίου μας, που αποτελείτο κατ’ εξοχήν “όπλον κατά του διαβόλου”. Ορισμένοι Συναξαριστές, αυτή την ημέρα, αναφέρουν και την ύψωση του Τιμίου Σταυρού στην Κωνσταντινούπολη το 628 μ.Χ. από τον βασιλιά Ηράκλειο, πού είχε νικήσει και ξαναπήρε τον Τίμιο Σταυρό από τους Αβάρους, οι οποίοι τον είχαν αρπάξει από τους Αγίους Τόπους. http://aerapatera.wordpress.com/2014/09/14/η-παγκόσμιος-ύψωσις-του-τιμίου-και-ζωο/

Το Γενέσιον της Θεοτόκου

Μεταξύ των μεγάλων θεομητορικών εορτών περιλαμβάνεται και το Γενέσιον ή Γενέθλιον ή της Γεννήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.Ένα γεγονός το οποίο τιμάται με κατάνυξη και θρησκευτική ευλάβεια από τους ορθοδόξους χριστιανούς.

Το Γενέσιον της Θεοτόκου τιμάται από την Εκκλησία μας στις 8 Σεπτεμβρίου.

Ιωακείμ και Άννα και η λύση της ατεκνία.Όταν έφτασε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και οι Ισραηλίτες πρόσφεραν τα δώρα τους, στάθηκε μπροστά στον Ιωακείμ ο Ρουβίμ και του είπε: Δεν επιτρέπεται να προσφέρεις

πρώτος τα δώρα σου, «καθότι σπέρμα οὐκ ἐποίησας ἐν τῷ Ἰσραήλ», επειδή δηλαδή είσαι άτεκνος.

Ο Ιωακείμ λυπήθηκε πάρα πολύ και είπε: Θα ερευνήσω ανάμεσα στις δώδεκαφυλές του Ισραήλ για να διαπιστώσω αν μόνον εγώ ανάμεσά τους είμαι άτεκνος. Και ερεύνησε και διαπίστωσε ότι όλοι οι δίκαιοι είχαν τέκνα. Τότε θυμήθηκε τον πατριάρχη Αβραάμ

ότι στα βαθιά γεράματά του, του χάρισε ο Θεός το γιό του, τον Ισαάκ.

Περίλυπος ο Ιωακείμ δεν γύρισε στο σπίτι του. Πήγε στην έρημο, έστησε τη σκηνή του και νήστεψε σαράντα

μερόνυχτα, με την απόφαση να μη γυρίσει στο σπίτι του για να φάει και να πιει, μέχρις ότου τον επισκεφθεί ο Κύριος και Θεός του.

Στο μεταξύ η γυναίκα του η Άννα θρηνούσε και έκλαιγε λέγοντας· κλαίω για τη χηρεία μου, κλαίω και για την ατεκνία μου. Έφτασε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και η Ιουδίθ,

η υπηρέτριά της, της είπε: Μέχρι πότε θα ταπεινώνεις την ψυχή σου;

Να, έφτασε η μεγάλη ημέρα του Κυρίου και δεν επιτρέπεται να πενθείς. Πάρε όμως αυτόν εδώ τον

κεφαλόδεσμο, πού μου έδωσε η γυναίκα πού τον έφτιαξε και δεν επιτρέπεται να τον ανοίξω εγώ, μια υπηρέτρια, επειδή έχει σημασία βασιλική. Η Άννα της είπε:

Φύγε απόκοντά μου· αυτό εγώ ποτέ δεν το έκανα και όμως ο Κύριος με ταπείνωσε πάρα πολύ. Μήπως κάποιος πονηρός σου τον έδωσε και ήρθες για να με κάνεις συμμέτοχη στην

αμαρτία σου; Η Ιουδίθ απάντησε: Τι να σου καταραστώ, αφού ο Κύριος έκλεισε τη μήτρα σου για να μην αφήσεις απογόνους στον Ισραήλ;

Περίλυπη η Άννα έβγαλε τα πένθιμα ρούχα, άφησε ξέπλεγα τα μαλλιά της, ντύθηκε με τα νυφικά της ενδύματα και γύρω στις 9η ώρα κατέβηκε να περπατήσει στον κήπο της.Σε λίγο κάθισε κάτω από μια δάφνη και προσευχήθηκε στον Κύριο λέγοντας: «Ὁ Θεός τῶν πατέρων ἠμῶν, εὐλόγησον μέ καί ἐπάκουσον τῆς δεήσεώς μου, καθώς εὐλόγησας

τήν μήτραν Σάρρας καί ἔδωκας αὐτή υἱόν τόν Ἰσαάκ».

Σηκώνοντας κατόπιν τα μάτια της ψηλά στον ουρανό είδε στο δέντρο της δάφνης μια φωλιά γεμάτη νεοσσούς και έβγαλεθρηνητική κραυγή λέγοντας: «Ἀλίμονό μου, ποιός μέ γέννησε καί ποιά μήτρα μέ ξεφύτρωσε; Γιατί ἐγώ στά μάτια τοῦ Ἰσραήλ εἶμαι καταραμένη καί μέ κοροϊδεύουν καί μέ

προσβάλλουν στό ναό τοῦ Κυρίου. Ἀλίμονό μου, μέ τί ἐξομοιώθηκα ἐγώ; Δέν ἐξομοιώθηκα μέ τά πουλιά, ἀφοῦ αὐτά εἶναι γόνιμα.

Δέν ἐξομοιώθηκα μέ τά ἄγρια ζῶα, ἀφοῦκαί κεῖνα εἶναι γόνιμα, χάρη σέ σένα, Κύριε. Δέν ἐξομοιώθηκα μέ τά νερά αὐτά, ἀφοῦ καί τοῦτα εἶναι γόνιμα. Ἀλίμονό μου, μέ ποιόν ἐξομοιώθηκα; Οὔτε μέ τή γῆ αὐτή, ἀφοῦ

καί ἡ γῆ προσφέρει τούς καρπούς στόν καιρό της καί εὐλογεῖ ἐσένα, Κύριε».

«Καί ἰδού ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη». Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά της άγγελος, απεσταλμένος από τον Θεό, και της λέει: Άννα, ο Κύριος άκουσε την προσευχή σου. Θασυλλάβεις και θα γεννήσεις· ο καρπός σου θα γίνει γνωστός σ’ όλη την οικουμένη. Εκείνη είπε: Ζει Κύριος ο Θεός μου· αν γεννήσω, είτε αγόρι είτε κορίτσι, θα το προσφέρω

ως δώρο στον Κύριο τον Θεό μου, για να τον λατρεύει και να τον υπηρετεί σ’ όλη τη ζωή του. Τότε δύο αγγελιοφόροι την πλησίασαν και της είπαν:

Να, ο άντρας σου ο Ιωακείμέρχεται με τα κοπάδια του. Διότι άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό και του ανήγγειλε: Ιωακείμ, άκουσε Κύριος ο Θεός την προσευχή σου. Γύρνα πίσω στο σπίτι σου,

γιατί η Άννα, η γυναίκα σου, θα μείνει έγκυος.

Επέστρεψε λοιπόν ο Ιωακείμ από την έρημο, φώναξε τούς βοσκούς των κοπαδιών του και έδωσε εντολή να του φέρουν 10 αμνάδες για να τις προσφέρει στον Θεό, ως θυσία,

12 μοσχαράκια για προσφορά στους ιερείς και τη γερουσία, και εκατό «χιμάρους παντί τῷ λαῶ». Στην εξώπορτα τον περίμενε η Άννα.

Έτρεξε, κρεμάστηκε από τον τράχηλο τουκαι με χαρά του είπε: «Ξέρω τώρα καί δέν ἀμφιβάλω, ὅτι ὁ Θεός μέ εὐλόγησε πάρα πολύ. Τώρα πιά ἡ χήρα δέν εἶναι χήρα, καί ἡ ἄτεκνη θά μείνω ἔγκυος». Την πρώτη μέρα μετά

την επιστροφή του από την έρημο στο σπίτι, ο Ιωακείμ αναπαύθηκε.

Την επόμενη πρόσφερε τα δώρα του λέγοντας μες στην ψυχή του: Το αν ο Κύριος με ελεήσει, θα γίνει φανερό από τον τρόπο πού θα δεχθεί τη θυσία του ιερέα. Πρόσφερε λοιπόν

τα δώρα του ο Ιωακείμ και παρακολουθούσε τον ιερέα πώς ανέβηκε στο θυσιαστήριο· και δεν διαπίστωσε σ’ αυτόν αμαρτία.

Τότε είπε: Τώρα πλέον ξέρω ότι ο Κύριος με ελέησε

και μου συγχώρεσε όλα τα αμαρτήματα. Κατέβηκε από το ναό του Κυρίου δικαιωμένος και γύρισε στο σπίτι του.

Όταν συμπληρώθηκαν οι εννέα μήνες, η Άννα γέννησε. Ρώτησε τη μαία: Τι γέννησα; Της απάντησε: Κορίτσι. Και είπε η Άννα:

«Ἐμεγαλύνθη ἡ ψυχή μου ἐν τή ἡμέρα ταύτη».

Και έβαλαν τη νεογέννητη στο κρεβατάκι της. Όταν συμπληρώθηκαν οι μέρες, «ἀπεσμήξατο Ἄννα», και άρχισε να τη θηλάζει, της έδωσε το όνομα Μαριάμ.

Η καθιέρωση της εορτής

Η διήγηση του «Πρωτευαγγελίου τοῦ Ἰακώβου» ήταν γνωστή στους άτρωτους χριστιανούς, αλλά τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου (Γενέσιο, Εισόδια,Ευαγγελισμός, Κοίμησις), άρχισαν να εορτάζονται λατρευτικά μετά την Γ΄ οικουμενική Σύνοδο στην Έφεσο (431) και την Δ΄ στη Χαλκηδόνα (451), όποτε διατυπώθηκε αυθεντικά η

πίστη της Εκκλησίας και για το Πρόσωπο της Θεοτόκου. Στο μεταξύ είχαν ανεγερθεί και ναοί προς τιμήν της.

Ήδη από το τέλος του 4ου αιώνος ετελείτο στα Ιεροσόλυμα η δεσποτική εορτή της Υπαπαντής, κατά την οποία όμως οι χριστιανοί τιμούσαν και τη Μητέρα του Κυρίου. Στησυνέχεια καθιερώθηκαν και άλλες εορτές, όπως και του Γενεσίου της Θεοτόκου. Ως πιθανότερος χρόνος εισαγωγής της εορτής θεωρείται το τέλος του 5ου ή οι αρχές του 6ου

αιώνος.

Και η εορτή αυτή εισήχθη αρχικά στην Αγία Πόλη και ετελείτο στις 8 Σεπτεμβρίου, όπως και σήμερα. Περιεχόμενο του εορτασμού είναι το Γενέσιο της Θεοτόκου, όπως

εκτίθεται στο «Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου», από το οποίο ελήφθη και καταχωρήθηκε στο Συναξάριο της ημέρας.

Ἀπολυτίκιον

 Ἦχος δ΄.
Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάση τή οἰκουμέν

η ἔκ σού γάρ ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἠμῶν•καί λύσας τήν κατάραν,ἔδωκε τήν εὐλογίαν•καί καταργήσας τόν θάνατον, ἐδωρήσατο ἠμίν ζωήν τήν αἰώνιον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ .
Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ Γεννήσει σου. Αὐτὴν ἑορτάζει
καὶ ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων, λυτρωθεὶς ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἡ στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.
Σήμερον γεννᾶται περιφανῶς, ἐξ ἐπαγγελίας, ἡ Θεόνυμφος Μαριάμ, ἡ προορισθεῖσα, τῷ Λόγῳ πρὸς αἰώνων· ὑμνήσωμεν οὖν πάντες ταύτης τὴν γέννησιν.

http://aerapatera.wordpress.com/2014/09/08/το-γενέσιον-της-θεοτόκου/

Κυριακή προ της Υψώσεως

 

(Ιωάν. 3,13-17)

Εἶπεν ὁ Κύριος·

13. οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς 

τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ.

14. καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν 

υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, 

15. ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.

16. οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ

ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.

17. οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν

κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ.

 

http://aerapatera.wordpress.com/2014/09/07/κυριακή-πρό-της-υψώσεως-3/

Χάι κου της βροχής

1. Καιρός του σιγάν

Τραγουδά το φθινόπωρο

Άκου τη βροχή

2. Πόσες σταγόνες

βροχής χρειάζεσαι γη

για να λευκανθείς;

3. Υποδύεται

το πέλαγος ουρανός

που ξεχειλίζει

Χάι κου του Σεπτέμβρη

1. Γρύλος τραγουδά

τη μέρα που έφυγε

σαν καλοκαίρι

2. Σαν Σεπτέμβριος

η μνήμη -να χρυσίζει

το άγουρο φως

3. Φωτογραφία

μιας θάλασσας ποτίζει

δάκρυ αλμυρό