Η επιστολή του κ. Βασίλη Ν. Σαλακά («Κ», 2 Οκτωβρίου),
όπου εξιστορείται πώς χάρη στην αγαπητική φροντίδα του
πατέρα του, γλίτωσαν από τα χέρια των Γερμανών, ύστερα
από τη συνθηκολόγηση της
Ιταλίας, οι τρεις Ιταλοί που
έδρευαν στην Κοινότητα
Πετραλώνων Ορεινής Ολυμπίας,
με ωθεί να μνημονεύσω κάποια
περιστατικά αντίστροφης,
τρόπον τινά, φιλανθρωπίας.
Στα χρόνια, λοιπόν, της Κατοχής
η εξαμελής τότε οικογένειά μας
κατοικούσε επ’ ενοικίω σε
ευρύχωρο σπίτι, ένα δωμάτιο
του οποίου επιτάχθηκε από τους
Γερμανούς. Στη διάρκεια της
Κατοχής πέρασαν από το
επίτακτο δωμάτιο ένας
ταγματάρχης της Επιμελητείας, δύο απλοί στρατιώτες και
ένας ηλικιωμένος υπαξιωματικός του Ναυτικού. Η
συμπεριφορά όλων τους απέναντί μας ήταν κάτι
περισσότερο από άψογη.
Ο ταγματάρχης, Αυστριακός και μάλλον αντιχιτλερικός,
συνομιλούσε με τον φιλόλογο πατέρα μου σχεδόν
αρχαιοελληνιστί τα βράδια. Έβλεπε την κατάσταση τωντεσσάρων παιδιών της οικογένειας –το μεγαλύτερο ήταν
δημοτικάκι της Δευτέρας το 1941– και έφερνε στη μητέρα
ό,τι μπορούσε: ψωμί, κονσέρβες, ζάχαρη και άλλα.
Διατηρώ
ακόμη μια αχνή εικόνα της ευγενικής μορφής του.
Ζωηρά θυμούμαι παρόμοιο περιστατικό. Ένας από τους
απλούς στρατιώτες που πέρασαν από το σπίτι έφερε κάποτε
ολόκληρο σφαγμένο αρνί για να του το μαγειρέψει η μητέρα.
Εκείνη το ετοίμασε για τον φούρνο, όπου με τον δευτερότοκο
αδελφό μου το πήγαμε και το
φέραμε τρέμοντας μη μας
ριχτεί κανένας ξεθεωμένος από
την πείνα. Ο συγκάτοικός μας
στρατιώτης το μεσημέρι έφερε
δυο-τρεις συναδέλφους του, η
μητέρα ετοίμασε το ψητό και
του το έδωσε. Κλείστηκαν στο
επιταγμένο δωμάτιο και λίγα
λεπτά αργότερα ο σύνοικός
μας τής επέστρεψε
περισσότερο από το μισό – και
πασχάσαμε!
Ο υπαξιωματικός του
Ναυτικού, όταν οι Γερμανοί αποχωρούσαν πια, ήταν
συντετριμμένος για πολλούς λόγους. Ωστόσο πριν μας
αποχαιρετίσει έβγαλε ένα μάτσο γερμανικά χαρτονομίσματα
και τα πρόσφερε στη μητέρα. Εκείνη αρνιόταν επίμονα να τα
δεχτεί, ο Γερμανός έκαμε πως βγάζει το πιστόλι του, έβαλα
τις φωνές και η μητέρα ενέδωσε.
Αυτά είχα να καταθέσω
περιληπτικώς.
*Mας το έστειλε ο π.Βασίλειος Χριστοδούλου
No comments:
Post a Comment
Σχόλια