Στή μνήμη τοῦ παππούλη από Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος- περ. Αντίφωνο

Χθὲς.. στὸ πάρκο.. ἦρθε ξαφνικὰ ἕνα μήνυμα ἀπό φίλο ἀδερφικό. Ἀνάμεσα σὲ χαμόγελα εὐχάριστης συζήτησης στὴ δροσιὰ τῶν δέντρων..! Ἔφυγε..; Τὸν πῆρε ὁ Κύριος κοντά του νὰ ξεκουραστεῖ..; Μὲ ἐρωτηματικά, σὰ νὰ ἦταν ἀμφίβολο. Ἴσως γιὰ νὰ ἔρθει ἡ εἴδηση πιὸ ἁπαλά..! Ἡ σεισμικὴ ταραχή τοῦ σώματος κράτησε κάτι ἐλάχιστο τοῦ δευτερολέπτου..! Συγκρατήθηκα καὶ ἀνέφερα ἁπλῶς στοὺς παρόντες φίλους, πὼς κάποια εἴδηση ἦταν λίγο στενάχωρη..! Ἑνάμιση μῆνα νωρίτερα, πάλι σε στιγμὴ δημόσια, περιμένοντας νὰ μοῦ φέρουν τὸ μεσημεριανό φαγητό, ἔμαθα γιὰ τὴν εἰσαγωγή του στὸ νοσοκομεῖο..! Τότε.. δὲν μπόρεσα νὰ κρατήσω τὰ δάκρυά μου..! Κατέβαλα προσπάθεια γιὰ νὰ συγκρατηθῶ λίγο πιὸ μετά..! Θὰ ἔφερνε σὲ ἀμηχανία καὶ ἐμένα καὶ τοὺς γύρω ἀγνώστους, μιὰ ἀκατάσχετη ροὴ δακρύων..! Ἴσως τοῦ συναισθήματος καὶ τοῦ δικοῦ μου πόνου περισσότερο. Ἄλλωστε, αὐτοί ποὺ παραμένουμε, γιὰ μᾶς δὲν εἶναι ποὺ πονᾶμε..; Γιὰ τὴν ἀγωνία τῆς μοναξιᾶς.. τοῦ χωρισμοῦ.. καὶ τοῦ φόβου γιὰ τὸ δικό μας μέλλον του θανάτου..! Γιὰ τοὺς πολλούς μιλάω, ὄχι γιὰ τὶς ἐξαιρέσεις..! Πέρασε τὸ κατόπιν ἑνάμισι μήνας μὲ προσευχές, κάποτε ἔντονες, κάποτε μὲ δάκρυα τοῦ πόνου, τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἔλλειψης..! Μὲ τὴν δική μου μικροζωὴ καὶ τὴν δική μου ἀσθένεια ψυχῆς καὶ σώματος, νὰ μὲ συνδέει γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, μὲ ἕναν ἀκόμη τρόπο, μαζί του..!

Ταξιδεύοντας ἀπό τὸ καταφύγιο τῆς ἀνατολῆς στὴν ὑλικὴ θαλπωρὴ τῆς δύσης, μοῦ δόθηκε νὰ ζήσω τὴ μεγάλη γιορτὴ τῆς Πασχαλιᾶς, μὲ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ συμμετοχή, ποὺ λίγοι ἀπό τὴν πατρίδα μποροῦσαν νὰ ἔχουν στοὺς παράξενους καιρούς μας..! Μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους σὲ μιὰ χαρούμενη διακονία, ἔζησα την μέγιστη χαρά τῆς Ἀναστάσεως, παρέα μὲ τοὺς ξεριζωμένους ἕλληνες καὶ ἀνάμεσα σὰ κάθε λογῆς ἀνθρώπους, ποὺ ψάχνουν τὴν ἐλπίδα καὶ παλεύουν τὴν ἐπιβίωση..! Μὲ τὴν ἀσθένεια ψυχῆς καὶ σώματος νὰ μὲ ἀκολουθεῖ καὶ νὰ γίνεται δρόμος καὶ δῶρο ταπείνωσης γιὰ τὸν ἀχαλίνωτο ἑαυτό, ποὺ σὰν καράβι ἀκυβέρνητο πλανιέται στὸ πέλαγος..! Μὲ πάντοτε παροῦσα, τὴν ἀκατανόητη καὶ ἐξαιρετική εὔνοια τοῦ Ἁγίου Θεοῦ..! Καθημερινὰ τὸν ἔφερνα στὸ σκορπισμένο μου νοῦ, ἔστω καὶ μὲ τὸν ἐλάχιστο τρόπο..! Κάποιες φορές καὶ σὲ ὁλονύχτια συντροφιὰ μνήμης καὶ προσευχῆς, ποὺ σὰ νὰ ἐρχόταν ἀπὸ ἐκεῖνον στὸ κρεβάτι τοῦ ὕπνου, καὶ μας ἔφερνε κοντά μὲ τὸν τρόπο τοῦ Θεοῦ..! Καὶ τόσοι καὶ τόσοι φίλοι κι ἀδερφοί ὁλόγυρα. Γυναῖκες τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ αἰσθήματος. Ἄνδρες ποὺ λιτὰ τοῦ παραστέκονταν καὶ τὸν κρατοῦσαν στὴ μνήμη καὶ τὴν εὐχή..! Μικροὶ μαθητὲς μιᾶς ἀπέραντης ἀγάπης..! Κοντά του γευτήκαμε τὸν παράδεισο νὰ μᾶς ἀκουμπάει..! Καμιὰ δύναμη δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς πάρει το δῶρο ποὺ μας δόθηκε, ὅταν διψασμένοι τοῦ ζητήσαμε νὰ στάξει τὴ δροσιὰ τοῦ Πνεύματος στὶς καρδιές μας..!

Σήμερα, μιὰ μέρα ἀνοιξιάτικη στὴν ἄλλη ὄχθη τοῦ ὠκεανοῦ, μὲ φίλους καλούς, γευτήκαμε τὴ χαρὰ τῆς ζωῆς μὲ πλούσια ἁπλότητα..! Ἔτσι τὰ ἔφερε ἡ ὥρα..! Δίπλα τους, ἔνοιωσα τὴν παράδοξη χαρμολύπη..! Νωρίτερα, μετὰ τὴν κυριακάτικη λειτουργία, πάλι βρέθηκα νὰ συγκρατῶ τὰ δάκρυα ποὺ κύλησαν στὸ πρόσωπό μου..! Πάλι σε δημόσιο χῶρο..! Δὲν μ᾽ἄφησε ὁ πανάγαθος στὴ συνήθη μοναξιά νὰ γεύομαι τὴν ἀπώλεια..! Μὲ ἔφερε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους..! Ἔτσι πέρασε ἡ σημερινὴ Κυριακή, μέρα τῆς παραμονῆς γιὰ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ ἀγαπημένου μας..! Τὴν ὥρα ποὺ πρόσωπα οἰκεῖα καὶ προσφιλῆ κατέκλυσαν, σίγουρα λέει ὁ νοῦς μου, τὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα σὲ ὁλονύχτια ἀκολουθία δίπλα στὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ ἁγιασμένου ἱερέα τοῦ Χριστοῦ, ἐγὼ ἔζησα στιγμὲς ἁπαλῆς χαρᾶς δίπλα στὴ θάλασσα τῆς μεγαλούπολης..! Αὐτὸ μὲ κάποιο τρόπο τόσο παρόμοιο, τὸ ξανάζησα στὴν ἀναχώρηση τοῦ πατέρα ποὺ μὲ ἔφερε στὸν κόσμο. Μία παράξενη οὐράνια χαρὰ μὲ συνόδευε τὶς μέρες τῆς κοίμησης, ὡς καὶ τὴν ταφή. Ὅπου πάλι τότε βρέθηκα νὰ περιδιαβαίνω δίπλα στὴ θάλασσα τῆς ἑλληνικῆς μεγαλούπολης κοιτάζοντας τὸν οὐρανό, ποὺ μόνο αὐτὸς μποροῦσε νὰ χωρέσει τὸν πατέρα μου..!

Τώρα.. πίσω στὴ πατρίδα ἡ λειτουργία ἔχει τελειώσει..! Πλῆθος λαοῦ βρέθηκε ἀπὸ χθὲς νὰ προσκυνήσει τὸ σεπτὸ λείψανο..! Ἀπ’ τὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου μοιράζομαι μὲ τοὺς ἀδερφοὺς στὴν πατρίδα, τὴν λύπη τοῦ ἀποχωρισμοῦ ποὺ νικιέται ἀπὸ τὴν χαρὰ τῆς βεβαιότητας, τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς ἀνάστασης..! Σὲ λίγο θὰ ἀφεθῶ στὴν κούραση τῆς νύχτας καὶ στὸν ὕπνο..! Πιὸ μετά, στὸ μικρό θάνατο του δικοῦ μου ὕπνου, ὁ παππούλης θὰ ψέλνεται ἀπὸ τὸν ἅγιο ἐπίσκοπο Φιλόθεο, τὸν πιστὸ καὶ ἄξιο μαθητὴ του ἱερομόναχο Σιλουανό, τὸν Θοδωράκη καὶ τοὺς λοιπούς..! Στὸν προσωρινὸ ἀποχαιρετισμό, μὲ τὸ τίμιο σῶμα καταμεσῆς τῆς ἐκκλησίας, παραστεκόμαστε μὲ συγκίνηση καὶ ἥσυχα δάκρυα. Μὲ πρόσωπα νὰ λάμπουν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς λύπης καὶ μιᾶς χαρᾶς ἀνείπωτης..!

Ἔτσι ξεκίνησε αὐτή ἡ γιορτὴ τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ τοῦ πολυαγαπημένου μας παππούλη. Τοῦ ἁγιασμένου ἱερομονάχου Ἀνανία Κουστένη..! Μέσα στοῦ Μάη τὴ δροσιὰ καὶ τὴν χαρὰ τῆς ἄνοιξης..! Κοντὰ στὶς γιορτὲς τῆς ἀγαπημένης του Κωνσταντινούπολης καὶ τῶν λατρεμένων του, Ἁγίων Ἐνδόξων Μεγάλων Βασιλέων καὶ Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, ποὺ μὲ τὸν λόγο του μᾶς ἔδειξε τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν μεγαλωσύνη τοῦ βίου τους..! Δίπλα στὴ λύπη τῆς γενικῆς τοῦ κόσμου κατάστασης καὶ φθορᾶς, ποὺ τὸ Ἅγιο Φῶς τῆς Ἀναστάσεως νίκησε ὁριστικά..! Ἔτσι θὰ συνεχίσει αὐτή ἡ γιορτὴ τῆς μνήμης τοῦ ἀγαπημένου μας παππούλη. Γιορτὴ ἀγάπης καὶ ἁγιότητας ποὺ μᾶς φέρνει στὴν ἐμπειρία τῆς ἀληθινῆς ζωῆς ποὺ τελειωμὸ δὲν ἔχει..! Ἂς τὸν μιμηθοῦμε στὸ ἐλάχιστο..!

Ἀνάπαυσον Ἅγιε Κύριε τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου δούλου σου Ἀνανίου ἱερομονάχου, ἔνθα οἱ δίκαιοι ἀναπαύονται, τὰ ἐλέη Σου τὰ πλούσια..!

Χριστός Ἀνέστη..

————————

Γράφτηκε στὴ Νέα Ὑόρκη, τὴν ἑπομένη μέρα τῆς κοίμησης τοῦ ἁγιασμένου καὶ μαρτυρικοῦ μας πατέρα. [Σήμερα], παραμονὴ τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἔγινε μιὰ μικρὴ ἐπιμέλεια. Τὴν ὥρα ποὺ ὁ πεφιλημένος μας παππούλης βρίσκεται στὴ δική του ἄνοδο στοὺς οὐρανούς. Ἀναλάβετέ τον ἅγιοι ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ καὶ κρατῆστε τον γιὰ πάντα στὴν αὐλὴ καὶ τὴν ἀγκάλη τῆς Παναγίου Τριάδος. Ἀμήν καὶ γένοιτο..!

https://antifono.gr/στὴ-μνήμη-τοῦ-παππούλη/