Ασκήσεις εδάφους (άσκηση 22η: το φιλί)

Μια φορά κι έναν καιρό ένα αγόρι πήγαινε.

Την ίδια φορά, εκείνον τον καιρό κι ένα κορίτσι.

Κι ο κόσμος δούλευε, έπινε, κοιμόταν αμέριμνος.

Το αγόρι μόνο. Το κορίτσι μόνο. Πήγαιναν.

Ο κόσμος στην κοιλάδα, το αγόρι στα βουνά, το κορίτσι στη θάλασσα.

Το ένα γύρευε να πιάσει τ' άστρα. Το άλλο τους βυθούς.

Κοιμόταν ο κόσμος, το αγόρι άνοιγε βλέφαρα. Το κορίτσι το στόμα.

Το ένα έπαιρνε τα μονοπάτια. Το άλλο τα κύματα. Και πήγαιναν.

Ο κόσμος ίδρωνε. 

Το αγόρι πρόφερε προσευχές. Το κορίτσι τραγούδι τις έκανε.

Τα αστέρια χαμήλωναν. Η θάλασσα φούσκωνε.

Ώσπου ένα αστέρι έπεσε στη χούφτα του αγοριού. 

Ένα κοράλλι χάρισε στο κορίτσι το μαργαριτάρι του.

Γλύστρισε το αστέρι απ' τη χούφτα. Το μαργαριτάρι το πήρε ο άνεμος.

Κοίταξε λυπημένο το ένα. Λυπημένο και το άλλο.

Και τα δυο έμαθαν τότε πώς είναι το φιλί. Και χαμογέλασαν.

Κατέβηκε απ' τα όρη το αγόρι. Βγήκε στην ακροθαλασσιά το κορίτσι.

Κι ένα πουλί φτερούγισε στο συναπάντημά τους.

Στο ένα του πόδι χρυσό αστέρι κρεμόταν. Στο άλλο μαργαριτάρι λευκό.

Βέρες τα φόρεσε στα λεπτά τους δάχτυλα

την ώρα που το φεγγάρι τα τύλιγε μέσα στο φως του.

Ο κόσμος κόσμος έμενε.

Το αγόρι πήρε απ' το χέρι το κορίτσι. Το κορίτσι το κράτησε σφιχτά.

Κι ακόμα πάνε.

Τώρα δε γυρεύουν άστρα. Βυθούς δε θέλουν.

Πορεύονται μες στην αγάπη, γεννούν αγάπη και την ανατρέφουν.

Κι ο κόσμος αλλάζει.

Δίχως να ξέρει το γιατί.