Ασκήσεις εδάφους (άσκηση 7η)

Όταν ταξιδεύω χάνω την αίσθηση του χρόνου. Διορθώνω, λοιπόν: Την ταινία "Το κορίτσι με τα μαύρα" για την οποία έγραψα στην 6η άσκηση, την είδα Τρίτη βράδυ. Ξημέρωσε Τετάρτη. Αποβραδύς ετοίμασα το σάκο μου. Βιβλία, βιβλία, βιβλία. Και τα καλλυντικά μου βέβαια, για μια μέρα στην Αθήνα.

Κάποτε ξεκινούσα ένα ταξίδι και δε μ' ένοιαζε τίποτα. Το μόνο που μ' ενδιέφερε ήταν να φεύγω. Μου ήταν αρκετό να βρίσκομαι μέσα σε κάτι που κινείται κι ας πήγαινε όπου ήθελε. Άλλαξα όμως και αλλάζω διαρκώς. Όσο περισσότερο γράφω, τόσο λιγότερο θέλω να φεύγω. Όχι μόνο δεν έχω ιδιαίτερη ανάγκη την εξωτερική μετακίνηση, αλλά αρχίζει πια να με αγχώνει πολύ. Θέλω το συντομότερο δυνατό να γυρίσω πίσω. Στο σπίτι μου, στο γραφείο μου, στην ησυχία, τους ρυθμούς, στην κουζίνα και το κρεβάτι μου. Εξακολουθώ να αγαπώ πολύ τα ταξίδια, αλλά ως προέκταση των εσωτερικών μου ταξιδιών και όχι ως φυγή από την πραγματικότητα. Ίσως έχω κάνει μέσα μου μία παραδοχή. Ίσως μεγαλώνω. Ίσως και να εμβαθύνω λίγο περισσότερο, κάτι  που προϋποθέτει τη στάση και όχι την κίνηση. Δεν ξέρω. Αν ήξερα δεν θα έγραφα. Γράφω επειδή δεν ξέρω.

Συμβαίνει όμως η Αθήνα να αποτελεί για μένα κυρίως ένα ψυχικό, και όχι γεωγραφικό, έδαφος. Δεν είναι μόνο ο τόπος όπου έχω τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες, βιβλία, εκδότες, παροουσιάσεις και άλλα τέτοια. Είναι οι στενότεροι φίλοι μου. Σκέφτομαι καμιά φορά πως μπορεί να τους θεωρώ στενότερους ακριβώς επειδή είναι μακριά. Η απόσταση έχει τους δικούς της νόμους. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνχνωτίζεσαι καθημερινά, διχως να το πάρεις είδηση, μπαίνουν σε μια αυτονόητη σφαίρα που επειδή την έχεις συνέχεια μπροστά σου, πολλές φορές δεν τη βλέπεις μιας και σε περιλαμβάνει κι έτσι δεν μπορείς να την αξιολογήσεις όπως της αρμόζει. Παρ' όλα αυτά στην Αθήνα ζουν δύο άνθρωποι που είναι αίμα απ' το αίμα της καρδιάς μου. Τον πρώτο τον συναντώ πάντα, τον δεύτερο -που είναι φτερό στον άνεμο-, όποτε τον πετύχω και όποτε μπορεί, αλλά τουλάχιστον θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο, έχοντας την αλλόκοτη αίσθηση πως είμαστε κι οι δυο εκεί.

Μέγα μυστήριο οι σχέσεις...

Πετάω το πρωί στις 9.30 με ΟΑ. Βάφομαι με την άνεσή μου μέσα στο αεροπλάνο. Λίγη πούδρα, σκιες Dior, πρώτα η μοβ, μετά η γκρι, ένα σκούρο καφέ μολύβι για τα μάτια, και τα μεγάλα μου μάτια δείχνουν ακόμα μεγαλύτερα. Επιτυχία! Και συνεχίζω, διαγράφοντας με το μπορντό μολύβι τη γραμμή των χειλιών, που κάποτε ήταν τέλεια ζωγραφισμένη από μόνη της, αλλά μετά από τρία καλοκαίρια όπου έβγαζα ένα φοβερό έκζημα αποτέλεσμα φωτοαλλεργείας, χάλασε αρκούντως και θέλει εξωτερική συνεπικουρία. Ένα ωραίο βαθυκόκκινο κραγιόν. Βάζω ελάχιστο ρουζ, μ' αρέσει που είμαι άσπρη και ολίγον χλωμή, δεν θέλω να επεμβαίνω περισσόερο επ' αυτού. Άντε και λίγη μάσκαρα που σπανίως βάζω, γιατί βαριέμαι αφόρητα μετά να ξεβάφομαι κι αυτή ειδικά βγαίνει δύσκολα. Τελείωσα, είμαι μια χαρά, όσο κι αν τελευταία οι ρυτίδες και οι μαύροι κύκλοι κάτω απ' τα μάτια με εκνευρίζουν απίστευτα. Στα σαρανταδύο μου άρχισα να φοράω και κονσίλερ! Στο νου μου έρχεται το εξαιρετικό "Εγκώμιο του μακιγιάζ" του αγαπημένου μου Μπωντλέρ. Ένας ύμνος του μακιγιάζ, για την εποχή του ριζοσπαστικός, αλλά όχι λιγότερο και σήμερα. Πρέπει να το ξαναδιαβάσω.

Η διπλανή μου θέση στο αεροπλάνο, άδεια ως συνήθως. Χρόνια τώρα, σε ταξίδια μεγάλα και μικρά, οπωσδήποτε πολλά στον αριθμό, σπάνιες φορές η διπλανή μου θέση έχει καθήμενο, είτε σε τραίνο βρίσκομαι είτε σε αεροπλάνο.  Μου άρεζε πάντα να σκέφτομαι πως κάθεται δίπλα μου ο άγγελός μου. Πως αυτές τις ώρες που κι εγώ κάθομαι ήσυχα κι ωραία, κι αυτός επιτέλους ξεκουράζεται. Πάντα ένιωθα πως τον ξεπατώνω τον άγγελό μου. Ίσως γιατί είμαι πολύ αυθόρμητη, δεν σκέφτομαι τους κινδύνους, άπειρα πράγματα μ' ενδιαφέρουν και τίποτα δε με σταματά όταν τα δω μπροστά μου, περνάω τους δρόμους με κόκκινο, φτάνω συνήθως τελευταία στιγμή κάπου γιατί δεν μπορώ να υπολογίσω σωστά το χρόνο μου, είμαι απρόσεκτη όταν περπατώ καθώς συχνά βυθίζομαι σε σκέψεις, και φοβερά ανυπόμονη σε σημείο ελαττώματος. Και όμως ποτέ δεν έπαθα το παραμικρό. Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να εξάγω είναι πως ο άγγελός μου τρέχει ακατάπαυστα και με φυλάει απόλυτα. Θα είχα σκοτωθεί αμέτρητες φορές, αν δεν με πρόσεχε τόσο. Έτσι όταν για μια ακόμη φορά βλέπω το διπλανό μου κάθισμα άδειο, χαμογελώ ευχαριστημέη και λέω μέσα μου πως επιτέλους θα ξεκοθραστεί λίγο για να με αναλάβει και πάλι μετά .

Πηγαίνω κατευθείαν στον Ιανό, αφού πρώτα κάνω ένα μικρό κύκλο για ένα φιλί με τον Κ. που έχει όλη μέρα ραντεβού και θα βρεθούμε το βράδυ πια να πάμε στο αεροδρόμιο να πετάξουμε παρέα. Με περιμένει ο Σβετλίν να μου δείξει τις καινούριες εικόνες του παραμυθιού που ετοιμάζουμε και ελπίζουμε πως τον ερχόμενο μήνα θα βγει. Οι ζωγραφιές του είναι απίστευτες. Νομίζω πως είναι η καλύτερη δουλειά του. Γεμάτοι χαρά για την συνάντηση μιλάμε ακατάπαυστα με κέφι και ειλικρίνεια. Είναι σπουδαίο να έχεις καλή σχέση με τον συνεργάτη σου. Η καλή σχέση ανάμεσα σε δυο συνεργάτες είναι αυτή που θα γεννήσει ένα έργο ανώτερό τους, όπως ένα παιδί βγαίνει πάντα καλύτερο από τους γονείς του.

Φεύγω για το Γκάζι, αφού μπερδεύομαι αρκετά με το μετρό. Εκεί με περιμένει ο Ζ. , ο καρδιακός μου αδερφός. Βέβαια δεν με περιμένει, τον περιμένω εγώ, αλλά δεν πειράζει. 'Εχει τη χάρη του να περιμένεις κάποιον που αγαπάς. Χαϊδεύομαι στον ήλιο και έχω τόσο μεγάλη χαρά που θα τον δω που δε με ενοχλεί τίποτα. Καταφτάνει αγχωμένος, εκνευρισμένος, γκρινιάρης. Φοβάται μη θυμώσω που άργησε λίγο, και βάλω τις φωνές. Ξέρει πως αν νευριάσω γίνομαι πάρα πολύ κακιά, αλλά ξεχνά πως εμένα δε με πειράζει ποτέ η αργοπορία. Μόνο η ακύρωση με πειράζει, για την ακρίβεια με σκοτώνει και μου βγάζει τον χειρότερο εαυτό μου. Το κέφι μου μένει αδιάπτωτο και δε χαλάει ό,τι και να κάνει, ό,τι και να πει. Τον βλέπω τόσο σπάνια. Ας κάνει ό,τι θέλει. Μετά από μια μικρή βόλτα καθόμαστε για φαγητό. Εκεί ξαφνικά μεταμορφώνεται, όπως μόνον αυτός μπορεί. Σαν να έχει δώσει μαι κλωτσιά σε ό,τι τον βάρυνε και απαλλαγμένος απ' όλα όσα πριν τον έκαναν δύστροπο και κατηφή, χαμογελά. Φαίνεται στο πρόσωπό του η απόφαση να είναι παρόν. Παραγγέλνουμε κι αρχίζουμε να μιλάμε άλλοτε αστεία κι άλλοτε σοβαρά. Τι αγαπώ σ' αυτόν και στη σχέση μας; Αγαπώ το ότι όταν βρισκόμαστε, με μία απλή αόρατη κίνηση, σαν κουρδισμένοι από πάντα στην ίδια συχνότητα, βγάζουμε τις μάσκες μας, όλα μας τα προσωπεία, και λίγο λίγο φτάνουμε να είμαστε γυμνοί από καμώματα, τεχνικές, φτιασίδια. Όπως δυο μικρά παιδιά που με μεγάλη σοβαρότητα μιλούν για τα παιχνίδια τους. Είναι μια πολύ ακριβή πραγματικότητα αυτή. Δεν τη ζεις συχνά. Είναι και το κοινό μας βλέμμα πάνω στα παιχνίδια μας, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις και αυτά τα παιχνίδια. Κάθε συνάντησή μας νιώθω να είναι πάντα λουσμένη στο φως. Ανοίγουν οι ουρανοί. Ακούμε ο ένας τον άλλον με όλη μας την ακοή κι αν τύχει να μιλήσουμε και για τα πλέον επώδυνα θέματα της ζωής μας, όλως παραδόξως έχουμε πάλι μέσα μας χαρά. Μια χαρά που κρατάει και αφότου χωρίζουμε, μιας και στην πραγματικότητα δεν χωρίζουμε. Μας είναι παντελώς αδύνατον αυτό κι ας το έχουμε προσπαθήσει πολλές φορές όταν ο ένας καταφέρνει να βγάλει τον άλλον έξω από τα όριά του, αφού και οι δυο είμαστε αγύριστα κεφάλια. Οι στιγμές της αλήθειας που μπορείς να ζεις μ' έναν δικό σου άνθρωπο, είναι στιγμές μεγάλης ομορφιάς. Αγέραστης. Χωρίς ρυτίδες.

Παίρνω τον ηλεκτικό και κατεβαίνω στάση Πευκάκια. Στην διαδρομή ακούω διαρκώς ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα, να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Γιατί τόσο συχνά μια τέτοια ανακοίνωση; Όσο πιο συχνά γίνεται τόσο δεν την ακούει κανείς. Άλλο τόσο γίνονται πιο προσεκτικοί οι κλέφτες. Είναι αποτρόπαια η διαρκής υπενθύμιση πως έχεις προσωπικά αντικείμενα, πως αυτά κινδυνεύουν, πως πρέπει να είσαι έτοιμος να τα υπερασπίσεις ανά πάσα στιγμή. Κατεβαίνω. Πηγαίνω να συναντήσω μια φίλη μου που δεν έχω ξαναδεί από κοντά, τη Β. Δεν θα γράψω τίποτα γι' αυτήν τη συνάντηση εδώ. Είναι ένα νέο πρόσωπο στη ζωή μου, ήταν η πρώτη φορά, θέλω λίγο χρόνο να καταλαγιάσουν όλα μέσα μου πριν μιλήσω.

Βρισκόμαστε με τον Κ. λίγο πριν μπούμε στο μετρό για το αεροδρόμιο. Παίρνω τηλέφωνο τον Γ. που είναι ο άλλος αδερφός μου, -το φτερό στον άνεμο. Μιλάμε περίπου δέκα λεπτά, όπως αν είμασταν πλάι πλάι. Μας είναι αρκετά αυτά τα ελάχιστα δέκα λεπτά, όσο και δέκα σταγόνες άρωμα. Παύει να έχει οποιαδήποτε σημασία αν ειδωθηκαμε ή όχι, γιατί όντως ειδωθήκαμε μιλώντας στο τηλέφωνο. Όσο κρατάει η συνομιλία ο χειμωνιάτικος ουρανός γεμίζει αστέρια.

Ξεκινούμε και φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Πηγαίνουμε στην ΟΑ. Ο Κ. τσεκάρει, το δικό μου όνομα δεν είναι στη λίστα επιβατών. Πηγαίνω στην Aegean. Εκεί ευτυχώς με εντοπίζουνε.  Είναι φαιδρό. Πετάμε την ίδια ώρα, αλλά με άλλη εταιρεία. Κανείς δεν σκέφτηκε να ρωτήσει τον άλλο με ποια εταιρεία πετάει. Αυτό μου θυμίζει μια σκηνή πριν από εικοσιτρία χρόνια, τον καιρό που πρωτοερωτευθήκαμε. Πήγαμε να δούμε τον αγώνα μπάσκετ ΠΑΟΚ-ΑΡΗ. Ο Γκάλης τότε ήταν στα χάι του. Εγώ φανατική Αριανού. Κανείς δε ρώτησε τον άλλον τι ομάδα είναι, μιας και ο ένας θεωρούσε αυτονόητο πως ο άλλος είναι ό,τι κι αυτός. Μπαίνουμε στο Παλαί ντε Σπορ, αντιλαμβάνομαι αίφνης πως βρίσκομαι στην κερκίδα των Παοκτσήδως. Μαύρα από δω, άσπρα απο κει, κίτρινο πουθενά. Σηκώνομαι έξαλλη και φωνάζω: "Τι δουλειά έχω εγώ εδώ; Εγώ είμαι Αριανού!" Αστραπιαία ένα χέρι μου κλείνει το στόμα και ο Κ. μου ψιθυρίζει στ' αφτί: "Δεν ξέρω τι είσαι, αλλά μην το ξαναπείς, γιατί εδώ δεν αστειεύονται, θα φας ξύλο!" Το βούλωσα, κάθισα αγανακτισμένη στην καρέκλα μου και ξεθύμανα έξω, μετά το τέλος του αγώνα. Στο βωμό του έρωτα θυσίασα λίγο μετά την ομάδα μου. Δεν πήρα είδηση για πότε έγινα κι εγώ ΠΑΟΚΑΡΑ!

΄Ετσι δεν είναι όμως; Στη σχέση δεν μπορείς να περπατάς με το δικο σου ζευγάρι παπούτσια. Στην καλύτερη περίπτωση, θα φορέσεις ένα δικό σου στο ένα πόδι κι ένα δικό του στο άλλο, κι ας σου περισσεύει ή ας είναι και μικρότερο καμιά φορά το νούμερο...