Labels

Thursday, November 28, 2013

Παρουσίαση των παραμυθιών στο Πολύδρομο Στέκι Εκπαιδευτικών Δραστηριοτήτων



Αγιοκατάταξη γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου και Ιερομονάχου Μελετίου του εν Υψενή Ρόδου







Ἀνακοινωθέν (27/11/2013)
Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Τετάρτην, 27ην Νοεμβρίου 2013 πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.
Κατ' αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἀποδεχθεῖσα:
α) εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τούς Ἱερομόναχον Πορφύριον, τόν Καυσοκαλυβίτην, καί Ἱερομόναχον Μελέτιον τόν ἐν Ὑψενῇ Ρόδου

Πηγή:

Την ευχούλα τους να έχουμε.



Wednesday, November 27, 2013

Τα μουσικά ταξίδια του Μάρκο Πόλο - νέο cd του Κυριάκου Καλαϊτζίδη και Παράσταση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στις 10 Δεκεμβρίου



Το νέο cd του Κυριάκου Καλαϊτζίδη Musical Voyages of Marco Polo, τρίτο στη σειρά των προσωπικών του δίσκων μετά την Προσμονή και την Εξορία, κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από την World Village Harmonia Moundi. Συμμετέχουν σπουδαίοι μουσικοί όπως οι: Ziya Tambassian, Marco Rosa Salva, Sara Mancuso, Lingling Yu, Dhruba Chosh, Nodira Pirmatova, Amartushin Baasandorj, Γιώργος Κοκκινάκης, με το μουσικό σχήμα Εν Χορδαίς και φιλική συμμετοχή σε ένα τραγούδι της Μαρίας Φαραντούρη.




Μουσική Παράσταση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στις 10 Δεκεμβρίου.


Η παράσταση αυτή του μουσικού 

σχήματος Εν Χορδαίς έχει ως 

αφορμή την εξής υπόθεση: 

Τι θα ακούγαμε σήμερα εάν ο Μάρκο



 

Πόλο είχε μαζί του στα ταξίδια 

του ένα μηχάνημα ηχογράφησης. 

Αλλά και πώς θα αξιοποιούσε όλο 

αυτό τον ηχητικό πλούτο αν ήταν ο 

ίδιος συνθέτης; Έτσι, ταξιδεύουμε 

στοΔρόμο του Μεταξιού, με ήχους 

που ανιχνεύονται στο 13ο και 14ο 

αιώνα, στον αχανή γεωγραφικά χώρο 

που διέσχισε ο Μάρκο Πόλο: Κλασική 

κινεζική μουσική, ουζμπεκικά 

τραγούδια, ινδικές παραδόσεις, λόγια 

περσική μουσική, βυζαντινό μέλος, 

μεσαιωνική μουσική από τη Βενετία...

Παράλληλα, θα ακουστούν συνθέσεις 

του Κυριάκου Καλαϊτζίδη

γραμμένες ειδικά για την 

παράσταση και εμπνευσμένες από τις 

ποικίλες εσωτερικές διαδρομές του 

Βενετού ταξιδευτή, όπως αυτές 

αντικατοπτρίζονται στις αγωνίες του 

σύγχρονου ανθρώπου. Ο Μάρκο 
\
Πόλο πορεύτηκε στις αρχαίες 

διαδρομές του μεταξιού, διαδρομές 

που σαν λεπτές μεταξένιες κλωστές 

έφεραν κοντά για αιώνες ανθρώπους, 

πολιτισμούς, ήθη, έθη και μουσικά 

όργανα.

Σύλληψη Ιδέας - Καλλιτεχνική 

Διεύθυνση: Κυριάκος Καλαϊτζίδης
Κείμενα - Ανάγνωση: 

Βασιλική Νευροκοπλή

Επιμέλεια Προβολών: 

Νίκος Τερψιάδης
Ηχοληψία: Λεωνίδας Παλάσκας

Φιλική Συμμετοχή: 

Μαρία Φαραντούρη

ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ «Εν Χορδαίς»

Κυριάκος Πετράς: βιολί

Κυριάκος Καλαϊτζίδης: ούτι

Δρόσος Κουτσοκώστας: τραγούδι

Άλκης Ζοπόγλου: κανονάκι

Πέτρος Παπαγεωργίου

τουμπελέκι, μπεντίρ


Προσκεκλημένοι μουσικοί (από 

Ιταλία, Ιράν, Κίνα και Μογγολία)

Kiya Tabassian: setar, τραγούδι

Ziya Tabassian: tombak, daf

Liu Fang: pipa

Marco Rosa Salva

φλάουτο με ράμφος

Pierre-Yves Martel: βιόλα ντα γκάμπα

Amartuvshin Baasandorj

τραγούδι, tobshuur



Διαβάστε περισσότερα:

•    Ο Μάρκο Πόλο (1254-1324) υπήρξε 

ένας από τους σημαντικότερους 

ταξιδευτές της ανθρώπινης ιστορίας. 

Ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, 

το ταξίδι του από τη Βενετία στην 

Κίνα, οι δεσμοί που ανέπτυξε με τον 

Μογγόλο αυτοκράτορα Κουμπλάι 

Χαν, οι αποστολές του σε διάφορες 

χώρες της Ασίας και η επιστροφή του 

στη γενέθλια πόλη φαντάζουν 

εξωπραγματικά. Στα ταξίδια του 

πέρασε από πολλούς τόπους 

ερχόμενος σε επαφή με 

διαφορετικούς ανθρώπους και 

πολιτισμούς. Οι περιπέτειές του 

αντιγράφηκαν σε αμέτρητα 

χειρόγραφα και γρήγορα διαδόθηκαν 

σε όλη την Ευρώπη.

•    Η English Street του Χονγκ Κονγκ

έγραψε για την παράσταση:

"Ένα μωσαϊκό μουσικών 

παραδόσεων, όπως ακριβώς ο 

Δρόμος του Μεταξιού, κάποτε 

αναμείγνυε τους πολιτισμούς της 

Ανατολής και της Δύσης. 






























































































































































 Προσκεκλημένοι καλλιτέχνες από το 

Τατζικιστάν, την Τουρκία, το Ισραήλ, το Ιράν και την 

Ιταλία, μαζί με το μουσικό σχήμα Εν Χορδαίς από την 

Ελλάδα, δημιουργούν μια γοητευτική εμπειρία για 

όλους».


•    «Κάθε συναυλία [του μουσικού 

σχήματος Εν Χορδαίς] αποτελεί μια 

ευκαιρία για να απολαύσει κανείς τις 

τοπικές παραδόσεις και την κοινή 

πολιτιστική κληρονομιά των 

μεσογειακών χωρών. Τι 

ενδιαφέρουσα προοπτική!» (Jacques 

Erwan, στην επίσημη ιστοσελίδα του 

Theatre de la Ville).
•    «Η εκ Θεσσαλονίκης προερχόμενη 

αστική μη κερδοσκοπική εταιρία “Εν 

Χορδαίς” αποτελεί ένα παράδειγμα 

δημιουργίας στο χώρο του 

πολιτισμού. Η πολύπλευρη (και σε 

μικρό διάστημα) παρουσία της 

δείχνει και σοβαρότητα και γνώση 

του αντικειμένου, αλλά και αυτό που 

συνηθίζουμε να λέμε μεράκι» 

(Κώστας Φώτης, περ. Jazz & Τζαζ).























Tuesday, November 26, 2013

΄Αγιος Στυλιανός, ΄Αγιος Νίκων ο μετανοείτε, ΄Αγιος Αλύπιος



Άγιος Στυλιανός ο Παφλαγών. Κι αυτός παιδί θαύμα. Ηγιασμέος εκ κοιλίας μητρός του. Μεγάλωσε, λοιπόν, κι είχε έφεση προς τον μοναχισμό και προς τον Θείο έρωτα. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι, και αφού τους εκήδεψε, όταν κοιμήθησαν, εκείνος μοίρασε την περιουσία του την αμύθητη στους φτωχούς και τους αναγκεμένους και στις Εκκλησίες που χρειαζόντουσαν να φροντίσουν τους φτωχούς και όλους και πήγε σε μια μονή. Ανέβηκε γρήγορα ψηλά. Ήταν χαριτωμένος. Και σε κάποια στιγμή, λέει στους πατέρες: "Εγώ θα φύγω". Είχε τόσο Θείο έρωτα που ήθελε να βρίσκεται μόνος προς μόνον, τον Χριστό, και να εύχεται και να απολαμβάνει Αυτόν, και να Τον χαίρεται. Και πήγε σ' ένα σπήλαιο κι εξαφανίστηκε. Κι εκεί, άγγελος Κυρίου του πήγαινε τροφή. Και έτρωγε ουράνιον άρτον. Και ζούσε. Του 'δωσε τη χάρη να θαυματουργεί ο Χριστός. Και τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι και πήγαιναν αμέτρητοι στο σπήλαιον να τους βοηθήσει. Και του έδωσε μια ιδιαίτερη χάρη. Να είναι προστάτης και σωτήρας των παιδιών. Γυναίκες που πέθαιναν τα παιδιά τους, κατά την γέννα, ζωγράφιζαν, λέει, αγιογραφούσαν, δηλαδή, τη μορφή του, κι αμέσως εκείνος εστύλωνε τα παιδιά και δεν πέθαιναν στη συνέχεια. Έτσι. Γι' αυτό λέει: "Παίδων προστάτις πέφυκα -είμαι- Θεού το δώρον" Είμαι προστάτης των παιδιών. Κι αυτό το δώρο, τη χάρη, μου την έδωσε ο Θεός. Και πλήρης ημερών, ανεπαύθη.



Ίδια μέρα έχουμε  και τον άγιο Νίκωνα, τον μετανοείτε. Απ' τον Πόντο κι αυτός. Τι έβγαλε εκείνος ο Πόντος! Πλουσιόπαιδο, άκουσε στο ευαγγέλιο τη φωνή του Κυρίου, που λέει: "Όποιος αφήσει τα πάντα και μ' ακολουθήσει, εκείνος θα πάρει εκατονταπλάσια και θα κληρονομήσει και τη Θεία Βασιλεία". Πήγε σε μια μονή, ασκήθηκε, υψώθηκε πάρα πολύ. Ο πατέρας του τον έψαχνε, το 'μαθε εκείνος κι έφυγε, μην τον πιάσει. Κι έτρεξε όλη τη Μικρασία κηρύττοντας μια λέξη μόνο: "Μετανοείτε". "Μετανοείτε". Ο Νίκων ο μετανοείτε. Έλεγε "Μετανοείτε" όπως ο άη Γιάννης ο Πρόδρομος. Και είχε την ίδια μορφή με τον άη Γιάννη. Έρχεται στην Κρήτη, που 'χαν εκεί οι Σαρακηνοί κάνει τους Κρητικούς τους περισσότερους μωαμεθανούς, εκήρυξε,  επανέφερε αμέτρητους στην ορθοδοξία, πέρασε στην Πελοπόννησο, ήρθε στην Αθήνα, πήγε στη Χαλκίδα, πήγε παντού, κατέληξε στη Σπάρτη. Κι εκεί βοήθησε τα μέγιστα τους Λάκωνας, έφτιαξε ωραία εκκλησία του Σωτήρος Χριστού και μια μονή στην οποία εγκαταβίωσε κι εκοιμήθη το 998, στις 26 Νοεμβρίου. Μεγάλος άγιος και μεγάλος προστάτης.




Έχουμε και τον άγιο Αλύπιο τον κιονίτη. Τον στυλίτη, επάνω στον κίονα, στον στύλο. Ήταν από την Ανδριανούπολη της Παφλαγονίας. Στον Πόντο. Στα χρόνια του ευσεβούς βασιλέως Ηρακλείου. Αυτός ήταν ο όντως μεγάλος Σταυροφόρος της Ανατολής, κι ο άγιος Θεοφάνης ο Χρονογράφος, τον θαυμάζει και τον αγαπά ιδιαίτερα. Και τον εκθειάζει. Είχε δίκιο. Στα χρόνια, λοιπόν, του Ηρακλείου, 610-640, τον 7ο αιώνα, έζησε ο άγιος Αλύπιος. Αυτός που δεν έχει λύπη. Κι ο Παπαδιαμάντης μας μιλά για αλύπιον οίνον. Όταν πίνει κανείς κανονικά κρασί, του παίρνει την λύπη. "Και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου", τι σημαίνει; Του φτιάχνει τη διάθεση. Αλλά να το πίνουμε και να μη μας πίνει, έλεγαν στα χωριά μας. Λοιπόν. Με μέτρον. Δεν απαγορεύεται η χρήση του οίνου. Η μέθη απαγορεύεται. Γιατί μετά μας κάνει γραμματισμένους και δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Γελάτε, ε; Που βγαίνουμε και πρωθυπουργοί.

Ο άγιος Αλύπιος, λοιπόν, ο κιονίτης, ήτανε παιδί θαύμα. Ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός. Η μάνα του, πριν τον γεννήσει, είδε μες στο σπίτι ένα αρνί ολόλευκο, κι είχε στα κέρατα, ήταν κριός, φαίνεται, στα κέρατα λαμπάδες μεγάλες που έφεγγαν κι έκαναν το δωμάτιο να είναι ολόφωτο. Και λέει: "Μπα, κάτι θα γίνει". Κι όταν γέννησε το παιδί κι ήταν τόσο χαριτωμένο ο Αλύπιος λέει: "Αυτό είναι. Ο γιος μου θ' ανέβει ψηλά και θα φωτίσει τον κόσμο. Και πράγματι, όταν μεγάλωσε κάμποσο, έφυγε και πήγε στην έρημο. Έφτιαξε ένα στύλο, έναν κίονα, κι ανέβηκε επάνω. Και καθόταν όρθιος, παρακαλώ! Εδώ είναι η υπομονή και η καρτερία του η μεγάλη. Όρθιος, παρακαλώ, επάνω στον στύλο, χειμώνες και καλοκαίρια, με λιοπύρια και βροχές και χιόνια και τα υπόλοιπα, 53 χρόνια! Είναι αυτά έργα της Θείας Χάριτος, βέβαια. Εμείς τ' ακούμε και γελάμε. Τι να πούμε; Έχουν γίνει, όμως, αυτά. Πόσες δυνατότητες έχει ο άνθρωπος και τι προοπτική έχει! Απ' το κατ' εικόνα στο καθ' ομοίωσιν. 53 χρόνια! Και ο διάβολος δεν άντεξε την υπομονή του, τον έπληξε με αρρώστεια. Κι εκείνος τι έκανε; Δεν κατέβηκε. Όχι. Ξάπλωσε, όμως, στο ένα του πλευρό, γιατί ήταν όρθιος τα 53, και ξαπλωμένος στο ένα πλευρό, έζησε ακόμα 13 χρόνια. Το όλον, 66 χρόνια επάνω στο στύλο. Γι' αυτό και σ' εμάς όταν τυχαίνουν δυσκολίες ή ό,τι άλλο, να σκεπτόμαστε ότι οι άγιοι έκαναν τόση υπομονή. Όλη την υπομονή. Κι ας μας δίνει κι εμάς αυτή τη χάρη της υπομονής ο Χρισός μας. Και ύστερα, 106 ετών, ανεπαύθη εν Κυρίω. Αφού γέμισε με θαύματα την οικουμένη και με τις διδασκαλίες του, καθώς ήρχοντο στο στύλο οδήγησε πολλούς στον Παράδεισο και φρόντισε αμέτρητους.



Από το Φθινοπωρινό Συναξάρι, Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Ακτή, Λευκωσία, 2008.

Monday, November 25, 2013

Η Αγία Μεγαλομάρτυς Αικατερίνα



"25 του μηνός έχουμε το καύχημα της Ορθοδοξίας και την πρώτη επικεφαλής των μαρτύρων γυναικών. Την αγία μεγαλομάρτυρα και πάνσοφο νύμφη του Χριστού Αικατερίνα. Κατήγετο απ' την Αλεξάνδρεια. Ο πατέρας της ήτο διοικητής. Βασιλίσκος, όπως τον έλεγαν, ως προς το αξίωμα. Εκείνη ήτο παιδί θαύμα. Ωραιότατη, πλουσιότατη, μορφωμένη και αρχοντική. Την καμάρωναν όλοι και την ζητούσαν εις γάμον οι καλύτεροι. Εκείνη είχε μάθει και πολλά, πάρα πολλά γράμματα. Ήτο ιδιοφυϊα. Έμαθε τους αρχαίους σοφούς όλους. Λατίνους. Τα μαγικά των μάγων. Τα πάντα. Δεν ήταν κάτι να μην το γνώριζε. Κι ενώ την ήθελαν όλοι για νύμφη, ζήλεψε ο Χριστός και την έκανε νύμφη δική Του. Έστειλε, μέσω της Θεοτόκου, το δαχτυλίδιον και την αρραβώνισε.
Εκεί, ο Μαξιμίνος, ο αυτοκράτωρ, έζησε και αυτή και έλαμψε τότε, και επί Μαξιμίνου εμαρτύρησε το 307μ.Χ., την κάλεσε να αρνηθεί την πίστη, έφερε και ρήτορες εκεί, να μιλήσουν με αυτή για να την αλλάξουν, αλλά εκείνη τι έκανε;  Τους άλλαξε! Τους έκανε χριστιανούς και έγιναν και μάρτυρες. Μετά την υπέβαλε στα χειρότερα και μεγαλύτερα βασανιστήρια και κολαστήρια, μέσα απ' τα οποία βγήκε ασινής και αλώβητη η αγία. Αφού απέσπασε την πίστη και τη γυναίκα του Βασιλίσκου, του ηγεμόνα, δηλαδή, και άλλους στρατηγούς και άλλους επισήμους,  και πολλούς ειδωλολάτρες τους έκανε χριστιανούς. Και φοβήθηκε ο Μαξιμίνος μην κάνει όλη την Αλεξάνδρεια χριστιανική, προς τα εκεί πήγαινε το πράγμα, και διέταξε και την αποκεφάλισαν το 307, όπως πορείπαμε, μ.Χ. Άγγελοι δε Κυρίου πήραν το λείψανό της, το πάνσεπτο λείψανό της, και το μετέφεραν στο Όρος Σινά. Και το άφησαν εκεί για αιώνες. Και κατά τον 8ο αιώνα αποκαλύφτηκε στους αγίους ασκητές και τη μετέφεραν στη μονή του Σινά, που ήταν αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Χριστού και έβαλαν το λείψανό της μέσα στην εκκλησία. Από τότε, η εκκλησία αυτή έγινε και εκκλησία της μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης. Στους αιώνες εθαυματούργησε και θαυματουργεί. Οι Δυτικοί την έχουν προστάτιδα των Γραμμάτων και των Τεχνών. Και βοηθάει τους νέους, αλά και όλους τους ανθρώπους, και χριστιανούς πάρα πολύ...."


Από το Φθινοπωρινό Συναξάρι, αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Άκτή, Λευκωσία, 2008

Την ευχούλα της και τις πρεσβείες της να έχουμε.

Sunday, November 24, 2013

Με το λαούτο και την καλοσύνη - του Θοδωρή Γκόνη



Σήμερα την ώρα του μεσημεριανού μου ύπνου, βαριά κρυωμένος, ονειρεύτηκα τα δυο αδέλφια της μάνας μου, τους θείους μου, τον έναν με το λαούτο και τον άλλο με την καλοσύνη, νεκροί και οι δυο τους εδώ και χρόνια.
Με κοιτούσαν με παράπονο και ήταν σαν να μου έλεγαν ότι τους ξέχασα και εγώ απορούσα - είναι αλήθεια ότι έχω καιρό να  επισκεφτώ στους τάφους τους- αλλά θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν περνά ημέρα, ώρα, λεπτό που να  μην είναι παρόντες με το τρόπο τους δίπλα μου, σε ό,τι σκέφτομαι, κάνω, φιλώ, μιλώ, αγαπώ και παιδεύω. Τους αισθάνομαι να με εγκαρδιώνουν, να με νουθετούν, να με γλυκομαλώνουν, να με παρηγορούν. Να με νοιάζονται, να μετρούν τα βήματά μου. Να με οδηγούν. Να με προστατεύουν.
Μα… σκέφτηκα οι ψυχές των νεκρών που αγαπάμε, δε βλέπουν, δεν ακούν, δε νιώθουν;
Φαίνεται το ρώτησα  φωναχτά μέσα στον ύπνο μου και ξαφνικά ένιωσα κύματα μουσικής ανάλαφρα  να έρχονται από ψηλά, χαϊδεύοντας, πληγώνοντας απαλά την ψυχή μου, κύματα κύματα έρχονταν από τα βάθη, τρεμουλιαστές φωνές, μουρμουρητά ανθρώπων που προσεύχονται σε μια ολονυχτία, τρίλισμα πουλιών, αρμονία χιλιάδων, μυριάδων ψαλμωδών και όλα αυτά τα άκουγα με αυτήν την παράξενη ειδική διαύγεια που δίνει ο πυρετός, δεν έβλεπα όμως τους ψαλμωδούς και σηκώθηκα ορθός και  τότε τους είδα καθαρά να στέκονται στο παλιό εστιατόριο του Ναυπλίου, εκεί που  έτρωγαν τα συνεργεία, να είναι όλα στη θέση τους, στη σειρά τους όπως τότε και αυτοί πίσω από τη βιτρίνα της κουζίνας με τις ποδιές τους, με τους σκούφους  και τις μπλούζες τους, μέσα στις φλόγες και τους ατμούς, να  ετοιμάζουν τη σούπα τη ζεστή, το τσάι του βουνού, να στάζουν το κονιάκ, να στύβουν  πορτοκάλια, την κάψουλα την amoxil να ψάχνουν στο συρτάρι, να μου τα φέρνουν στο κρεβάτι.
Ταχτοποίησαν τα πεσμένα σκεπάσματα, ίσιωσαν τα μαξιλάρια, έριξαν κούτσουρα στη σόμπα και έφυγαν σιωπηλοί όπως είχαν έρθει, όπως είχαν μπει στο Όνειρό μου.
Ξύπνησα. Είχε βραδιάσει, σηκώθηκα, δεν ήμουν καθόλου, μα καθόλου κρυωμένος. Μου είχε πέσει ο πυρετός και ο λαιμός μου, οι αμυγδαλές μου ήταν εντάξει.

Saturday, November 23, 2013

Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς - Κριτική της Ελένης Σαρανίτη



Δεν συναντά κανείς συχνά το όνομα Καλλίστρατος. Είχα κάποτε διαβάσει για έναν σπουδαίο Αθηναίο άρχοντα και για έναν, επίσης, Αθηναίο στρατηγό αλλά και ρήτορα φημισμένο, το πρότυπο του οποίου ακολούθησε ο Δημοσθένης.
Πολύ αργότερα, στη Ρώμη, και επί Διοκλητιανού (284-305), ένας νέος από την Καρχηδόνα, ονόματι Καλλίστρατος, από οικογένεια ευσεβών και σεβαστών ανθρώπων, κατετάγη στον ρωμαϊκό στρατό. Παιδιόθεν χριστιανός, καθώς οι γονείς του τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», δεν έκρυψε ούτε εγκατέλειψε την πίστη του μήτε και τις προσευχές του. Τις νύχτες, όταν βεβαιωνόταν ότι ο στρατώνας ησύχαζε, σηκωνόταν κι έπεμπε τις προσευχές του ήσυχα, δίχως να ενοχλεί κανέναν. Εξάλλου, το κλίμα κάθε άλλο παρά φιλικό ήταν προς τους χριστιανούς.
Ο Καλλίστρατος οδηγήθηκε στον στρατηγό, ο οποίος διέταξε και τον βασάνισαν σκληρά κι έπειτα τον έδεσαν μέσα σε σάκο και τον πέταξαν βορά στα αγριεμένα κύματα και στα κήτη. Έντρομοι, σαράντα εννέα συστρατιώτες του παρακολουθούσαν. Έτσι όλοι μπόρεσαν και είδαν τον σάκο να σχίζεται εγκάρσια και δυο δελφίνια να μεταφέρουν σώο τον Καλλίστρατο στη στεριά. Έκθαμβοι τότε έκαναν το σημείο του σταυρού. Ο στρατηγός Περσεντίνος διέταξε τον αποκεφαλισμό όχι μόνον του Καλλίστρατου αλλά και των σαράντα εννέα στρατιωτών που προσεχώρησαν στην καινούργια θρησκεία.
Τώρα η συγγραφέας Βασιλική Νευροκοπλή (Θεσσαλονίκη, 1968), με γνωστή προσφορά στα γράμματα γενικώς, μας γνωρίζει έναν άλλο Καλλίστρατο. Ωραίο! Γεμάτο ψυχή και έλεος. Πλημμυρισμένο από την πίστη στο καλό. Τον είχε, λέει, ρωτήσει η γιαγιά του μικρό ποιον δρόμο θα αποφασίσει να ακολουθήσει ανάμεσα Καλού και Κακού, κι εκείνος, δίχως δισταγμό επέλεξε τον δρόμο του Καλού. Που τον οδήγησε σε μια ζωή γεμάτη πράξεις θαυμαστές και υγιείς, με μερόνυχτα προσφοράς και στήριξης του πλησίον, ζωή άξια να τη ζεις. Ευλογημένη. Κατόπιν, στο γέρμα του ο Καλλίστρατος, που είχε περπατήσει χρόνια και χρόνια στη στράτα την καλή –εξού και το όνομά του– είδε να ανοίγονται και άλλοι δρόμοι εμπρός του: έξω εκεί στον μεγάλο κόσμο υπήρχαν τα παιδιά που διψούσαν για ιστορίες. Διψούσαν και για πρόσωπα έμπιστα, καλά, ανθρώπους που θα τα πλησίαζαν με αγάπη και ευθύνη. Από ιστορίες, γεμάτη η μακρόχρονη ζωή του Καλλίστρατου. Και από παραμύθια, ο νους του γεννούσε ακατάπαυστα.
Στο ακρογιάλι όπου είχε σταματήσει να θαυμάσει το ηλιοβασίλεμα, άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα παιδιά. Γνώριζαν γι' αυτόν και ήθελαν ν' ακούσουν ιστορίες. Τον τριγύρισαν κι εκείνος άρχισε: «Ζούσε κάποτε ένας γεωργός που όμοιός του δεν γεννήθηκε στον κόσμο. Τόση αγάπη είχε για τους ανθρώπους, που, όταν ήρθε ο καιρός της σποράς, διάλεξε τους καλύτερους σπόρους και πήγε να τους σπείρει σε όλα τα χωράφια, για να μη μείνει κανείς πεινασμένος. Όταν θα βλάσταινε το σιτάρι, θα το θέριζαν, θα το άλεθαν στους μύλους να το κάνουν αλεύρι κι ύστερα ψωμί, να φάνε, να χορτάσουν και να είναι ευχαριστημένοι...»
Η Βασιλική Νευροκοπλή εγκαινιάζει μια καινούργια, ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη σειρά στην οποία αφηγείται με τον δικό της, παραμυθένιο τρόπο παραβολές του Ευαγγελίου.
Στο βιβλίο της Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς κάνει λόγο για την παραβολή του Καλού Σπορέα. Στην ιστορία της, τα παιδιά περιτριγύρισαν τον Καλλίστρατο στην αμμουδιά.
Στο Ευαγγέλιο, ο λαός που είχε συγκεντρωθεί για να ακούσει τον λόγο του Ιησού, στο ακρογιάλι τον είχε ακολουθήσει. Τόσος ο κόσμος, ώστε ο Κύριος ανέβηκε σε πλοιάριο για να είναι ορατός από το μέγα πλήθος.
«Ακούετε, ιδού εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι· και εγένετο εν τω σπείρειν ό μεν έπεσεν επί την οδόν, και ήλθον τα πετεινά και κατέφαγον αυτό...» (Το Κατά Μάρκον – Κεφάλαιον Δ', στίχοι 1-25.)
Από τους σπόρους που έπεσαν στον δρόμο, κάποιους τους πάτησαν οι περαστικοί κι άλλους τους έφαγαν τα διαβατάρικα πουλιά, μεταφέρει στα παιδιά η συγγραφέας.
«Και άλλο έπεσεν επί το πετρώδες, όπου ουκ είχε γην πολλήν», το Ευαγγέλιο.
Για να συνεχίσει το παιδικό ανάγνωσμα: «Από αυτούς πάλι που έπεσαν στις πέτρες, ποιος να φυτρώσει;»
«Καλλίστρατε», ρώτησε κάποιο από τα παιδιά, αφού ο σοφός άνδρας είχε τελειώσει την ιστορία και είχε στρέψει τη ματιά τους προς τον λαμπερό ουράνιο θόλο, «αυτή την ιστορία την έβγαλες απ' το μυαλό σου;» Και ο Καλλίστρατος: «Όχι, παιδί μου, είναι μια από τις παραβολές που πριν από δυο χιλιάδες χρόνια διηγήθηκε ο Χριστός στους ανθρώπους». Και αμέσως μετά: «O γεωργός είναι ο Χριστός που σπέρνει τον λόγο του σαν σπόρο στις καρδιές των ανθρώπων». Και το παιδί: «Άρα τα χωράφια είναι οι καρδιές μας».
Αλλά ο Καλλίστρατος είχε φυλαγμένες κι άλλες ιστορίες για τα παιδιά. Έτσι, εκείνα έμαθαν για τον ψαρά που περπατούσε και περπατούσε γυρεύοντας τον Θεό για να τον φιλοξενήσει στο γόνιμο χωράφι της καρδιάς του, άκουσαν για τον βασιλιά Ακίνδυνο, τον καταπληγωμένο, κυνηγημένο, μα με καρδιά γεμάτη φως, ένα ευλογημένο χωραφάκι κι αυτή, έως ότου ο ύπνος κατέβηκε γλυκός για να ανταμώσει παιδιά και Καλλίστρατο, όλους μαζί, πλάι πλάι, επάνω στη μαλακιά, ζεστή άμμο.
Ένα ενδιαφέρον εγχείρημα – για τα παιδιά, βέβαια, μα και για αρκετούς από τους γονείς, που θα κοινωνήσουν ξανά λόγους παλιούς και χρηστούς. Και έννοιες ξεχασμένες ή καταχωνιασμένες, πάντοτε όμως αρωγούς στις δοκιμασίες.
Στο πνεύμα του βιβλίου και στην αντίληψη χρόνων παλαιότερων, εύστοχη και ζωντανή η εικονογράφηση της Αθηνάς Ρομπιέ.
Ηλικία: 8-11 ετών, αναλόγως.
ΥΓ. Στη θεολογία, ως γνωστόν, παραβολή ονομάζεται η αφήγηση γεγονότων τα οποία περιέχουν με αλληγορικό τρόπο υψηλή ηθική ή θρησκευτική διδασκαλία. Στην Αγία Γραφή η παραβολή χρησιμοποιείται πολύ συχνά για την απεικόνιση του λόγου του διδασκάλου. Οι παραβολές τις οποίες αφηγείτο ο Ιησούς Χριστός είχαν σκοπό να διαδώσουν κάποια θρησκευτική αλήθεια και σε μερικές περιπτώσεις να την καλύψουν, όπως στην παραβολή του Σπορέα.



Ευχαριστώ θερμά την κ.Σαρανίτη για την τόσο εμπεριστατωμένη κριτική της.